Mijn eerste keer in Tsjechië
- Onderwerp starter mayca
- Startdatum
Welkom op Tsjechie.net
Het Tsjechisch Forum, in een nieuw jasje!
Heel erg bedankt voor jullie reactie's, ben er erg blij mee. Ik heb foto's ge-upload van Divci Kamen, de prachtige ruïne. Ik heb hem beschreven in mijn vakantieverslagje. Ze staan nu, als het goed is in de fotogallerij. Een paar lukte niet, maar dit is denk ik voldoende om een indruk te krijgen. Het is echt een aanrader, niet alleen de ruïne, maar ook de weg er naar toe en weer terug.
Ik ga verder met onze laatste week.
zaterdag 19 augustus.
Vandaag blijven we op de camping, het is mooi weer. Ik zet mijn stoel dicht bij het meer in een straaltje zon. Mijn nieuwe boek;"Praag moeder der steden" op schoot. Zo kan ik nog even nagenieten. Ik blijf er vol van zitten en wil mijn verhaal aan iedereen kwijt, maar Ronald heeft mijn verhalen al honderd keer gehoord. Ik zie mijn nieuwe Nederlandse buurvrouw uit de caravan komen. Ze gaat onder de luifel zitten borduren. Ik wens haar een goede morgen en meteen;"Ik ben naar Praag geweest". "leuk, daar ben ik al vier keer geweest, heb het nu wel gezien". Klinkt enthousiast. Misschien heeft ze geen zin om te praten, dat kan natuurlijk ook. Rechts van mijn komt de Tsjechische jongen uit zijn bolletje, volgende slachtoffer;"Dobre rano", en ik houd mijn boek omhoog en zeg:"pekny", de jongen knikt en steekt zijn duimen in de lucht. Kijk daar heb ik wat aan. Dan ga ik mijn vriendin sms-en. Die is laaiend enthousiast. Zij heeft me altijd gezegd dat ik erheen moet, zij was er 6 jaar geleden. Ze is heel blij voor me, vraagt wel of ik nog van plan ben om terug te komen. Een paar dagen later heeft ze een kaart gestuurd van Amsterdam met de tekst: Amsterdam is ook heel mooi! Dank je Saskia!
zondag 20 augustus.
We gaan weer naar de ruïne Divci Kamen. Het was zo mooi dat ik het ook aan Fabian en Jaimy wil laten zien (beschreven in vorige verslag) We hebben in ieder geval veel beter weer en ik heb voor de verandering goede schoenen aan. Snel een korte broek gezocht, iets te hoge gympen eronder en de buurman vraagt of ik ga bergen beklimmen. Ja, toevallig wel!
Het ziet er nu ineens heel anders uit, veel helderder allemaal, de bomen liggen niet in een nevel. Na de ene helft bekeken te hebben besluiten we op een picknick bank wat te gaan eten. Ik heb allerlei harde bolletjes met smeerkaasjes en Majka smeerworst voor de verslaafde Rik. Nou, dit was niet zo'n heel goed idee. We waren even vergeten dat er berggeiten rondliepen en die roken al van verre al het lekkers. Binnen de kortste keren zat er eentje bij Jaimy op schoot en nam meten haar broodje mee. Ik probeerde de spullen weer snel in de tas te doen, maar ik kreeg de slappe lag omdat deze dieren toch iets aanhoudender waren en sneller. Een berggeit beland op tafel en eet het blikje Majka helemaal leeg, als hij z'n tong maar niet snijd aan het randje, maar het gaat allemaal goed. Ronald blijft gewoon aan tafel zitten en is er helemaal niet blij mee, probeert te redden wat er te redden valt. Aan mij heeft hij niets meer, want je kunt me van de grond rapen, mijn kaken doen pijn van het lachen. Ik snap ook niet waarom Ronald blijft zitten.
Achteraf snap ik waarom, Mazzel is in paniek gaan kantklossen met zijn riem. Ze zat vast onder de tafel en ging om poten heen en ook om de benen van Ronald die helemaal vast zat aan de band. Toen ik dat zag kwam ik helemaal niet meer bij. Gemeen misschien, maar het was zo'n koddig gezicht. Toen de geit weg was en Mazzel weer rustig konden we Ronald bevrijden. Jammer dat we het niet gefilmd hebben, had iets voor de "Leukste thuis geweest".
Na de hele ruïne gezien te hebben en de geiten gedag hebben geaaid, besluiten we weer een andere route terug te nemen. Mijn rugzak is een stuk lichter na de maaltijd met de geiten.
We gaan nu linksom de berg. Een klein paadje kronkeld langs de berg en hier en daar een schilderachtig huisje. Ik vraag me af waar ik ben beland, het is zo mooi. De berg blijft in zicht, dus we denken dat we nooit ver van de auto kunnen zijn. Dachten wij! We lopen een woonwijk in.Volgens Fabian en Ronald moeten we links af en volgens Jaimy en mij rechtsaf. We gaan dus ...links, met lichte tegenzin. Ik ben het spoor alweer bijster, terwijl ik me normaal toch goed kan oriënteren. Lopen, lopen en nog eens lopen. Gelukkig zijn we links gegaan, want ik hoor het treintje weer. En daar vind ik mijn spoor weer, alleen een aantal stationnetjes verwijderd van de onze. Eindelijk komen we boven en daar is de parkeerplaats. We hebben nog langer gelopen dan de eerste keer met Tim en Manouk. Rik loopt dapper mee met zijn nog korte beentjes. Ik ben bekaf na al dat gewandel, maar het was wel heel erg mooi en een heerlijke dag.
's avonds het vuur weer aangestoken en 1 of misschien wel 2 of 3 Gambrinus. Ronald een Becherovka, gemaakt in Karlovy Vary, las ik.
Jaimy en Tim verdwijnen naar Mariaan met mijn boekje "wat en hoe" en proberen een gesprek met hem te hebben.
maandag 21 augustus
Een lome slome dag. Samen met Rik ga ik de boodschappen doen in Chlum U Trebon. Dat is gewoon om de hoek. Bij thuiskomst ligt iedereen nog in bed. Het is schitterend weer dus de korte broek weer aan, binnen korte tijd donkere wolken en de lange broek weer gepakt. Probeer mijn boek uit te lezen, het wordt helaas weer kouder en het gaat motteren. Rik, Ronald en Fabian maken een dorpje van het brandhout.
Morgen willen we nog een ruïne bezoeken. Deze is weer uitgezocht door Rik. Het is de ruïne Landstejn. Rik wil niet naar aangekleden kastelen, daar kan hij minder goed zijn fantasie gebruiken.
's avonds natuurlijk weer het vuur en de muziek aan de overkant. Heerlijk allemaal. Ik bekijk alvast het kastelen en burchten boekje en lees over Landstejn. Ziet er erg mooi uit.
straks schrijf ik verder, want zoonlief moet achter de p.c.
zaterdag 19 augustus.
Vandaag blijven we op de camping, het is mooi weer. Ik zet mijn stoel dicht bij het meer in een straaltje zon. Mijn nieuwe boek;"Praag moeder der steden" op schoot. Zo kan ik nog even nagenieten. Ik blijf er vol van zitten en wil mijn verhaal aan iedereen kwijt, maar Ronald heeft mijn verhalen al honderd keer gehoord. Ik zie mijn nieuwe Nederlandse buurvrouw uit de caravan komen. Ze gaat onder de luifel zitten borduren. Ik wens haar een goede morgen en meteen;"Ik ben naar Praag geweest". "leuk, daar ben ik al vier keer geweest, heb het nu wel gezien". Klinkt enthousiast. Misschien heeft ze geen zin om te praten, dat kan natuurlijk ook. Rechts van mijn komt de Tsjechische jongen uit zijn bolletje, volgende slachtoffer;"Dobre rano", en ik houd mijn boek omhoog en zeg:"pekny", de jongen knikt en steekt zijn duimen in de lucht. Kijk daar heb ik wat aan. Dan ga ik mijn vriendin sms-en. Die is laaiend enthousiast. Zij heeft me altijd gezegd dat ik erheen moet, zij was er 6 jaar geleden. Ze is heel blij voor me, vraagt wel of ik nog van plan ben om terug te komen. Een paar dagen later heeft ze een kaart gestuurd van Amsterdam met de tekst: Amsterdam is ook heel mooi! Dank je Saskia!
zondag 20 augustus.
We gaan weer naar de ruïne Divci Kamen. Het was zo mooi dat ik het ook aan Fabian en Jaimy wil laten zien (beschreven in vorige verslag) We hebben in ieder geval veel beter weer en ik heb voor de verandering goede schoenen aan. Snel een korte broek gezocht, iets te hoge gympen eronder en de buurman vraagt of ik ga bergen beklimmen. Ja, toevallig wel!
Het ziet er nu ineens heel anders uit, veel helderder allemaal, de bomen liggen niet in een nevel. Na de ene helft bekeken te hebben besluiten we op een picknick bank wat te gaan eten. Ik heb allerlei harde bolletjes met smeerkaasjes en Majka smeerworst voor de verslaafde Rik. Nou, dit was niet zo'n heel goed idee. We waren even vergeten dat er berggeiten rondliepen en die roken al van verre al het lekkers. Binnen de kortste keren zat er eentje bij Jaimy op schoot en nam meten haar broodje mee. Ik probeerde de spullen weer snel in de tas te doen, maar ik kreeg de slappe lag omdat deze dieren toch iets aanhoudender waren en sneller. Een berggeit beland op tafel en eet het blikje Majka helemaal leeg, als hij z'n tong maar niet snijd aan het randje, maar het gaat allemaal goed. Ronald blijft gewoon aan tafel zitten en is er helemaal niet blij mee, probeert te redden wat er te redden valt. Aan mij heeft hij niets meer, want je kunt me van de grond rapen, mijn kaken doen pijn van het lachen. Ik snap ook niet waarom Ronald blijft zitten.
Achteraf snap ik waarom, Mazzel is in paniek gaan kantklossen met zijn riem. Ze zat vast onder de tafel en ging om poten heen en ook om de benen van Ronald die helemaal vast zat aan de band. Toen ik dat zag kwam ik helemaal niet meer bij. Gemeen misschien, maar het was zo'n koddig gezicht. Toen de geit weg was en Mazzel weer rustig konden we Ronald bevrijden. Jammer dat we het niet gefilmd hebben, had iets voor de "Leukste thuis geweest".
Na de hele ruïne gezien te hebben en de geiten gedag hebben geaaid, besluiten we weer een andere route terug te nemen. Mijn rugzak is een stuk lichter na de maaltijd met de geiten.
We gaan nu linksom de berg. Een klein paadje kronkeld langs de berg en hier en daar een schilderachtig huisje. Ik vraag me af waar ik ben beland, het is zo mooi. De berg blijft in zicht, dus we denken dat we nooit ver van de auto kunnen zijn. Dachten wij! We lopen een woonwijk in.Volgens Fabian en Ronald moeten we links af en volgens Jaimy en mij rechtsaf. We gaan dus ...links, met lichte tegenzin. Ik ben het spoor alweer bijster, terwijl ik me normaal toch goed kan oriënteren. Lopen, lopen en nog eens lopen. Gelukkig zijn we links gegaan, want ik hoor het treintje weer. En daar vind ik mijn spoor weer, alleen een aantal stationnetjes verwijderd van de onze. Eindelijk komen we boven en daar is de parkeerplaats. We hebben nog langer gelopen dan de eerste keer met Tim en Manouk. Rik loopt dapper mee met zijn nog korte beentjes. Ik ben bekaf na al dat gewandel, maar het was wel heel erg mooi en een heerlijke dag.
's avonds het vuur weer aangestoken en 1 of misschien wel 2 of 3 Gambrinus. Ronald een Becherovka, gemaakt in Karlovy Vary, las ik.
Jaimy en Tim verdwijnen naar Mariaan met mijn boekje "wat en hoe" en proberen een gesprek met hem te hebben.
maandag 21 augustus
Een lome slome dag. Samen met Rik ga ik de boodschappen doen in Chlum U Trebon. Dat is gewoon om de hoek. Bij thuiskomst ligt iedereen nog in bed. Het is schitterend weer dus de korte broek weer aan, binnen korte tijd donkere wolken en de lange broek weer gepakt. Probeer mijn boek uit te lezen, het wordt helaas weer kouder en het gaat motteren. Rik, Ronald en Fabian maken een dorpje van het brandhout.
Morgen willen we nog een ruïne bezoeken. Deze is weer uitgezocht door Rik. Het is de ruïne Landstejn. Rik wil niet naar aangekleden kastelen, daar kan hij minder goed zijn fantasie gebruiken.
's avonds natuurlijk weer het vuur en de muziek aan de overkant. Heerlijk allemaal. Ik bekijk alvast het kastelen en burchten boekje en lees over Landstejn. Ziet er erg mooi uit.
straks schrijf ik verder, want zoonlief moet achter de p.c.
Tabe
† In Memoriam
Haal zoonlief a.u.b. achter de p.c. vandaan en ga verder met je verslag.mayca schreef:
Alleen het geitenverhaal al... schitterend. Mooie foto trouwens van die geit op schoot.
Lieve Mayca,
Ik heb net je verhalen gelezen.
Diep onder de indruk.
Je bent een talent.
Ga asjeblieft verder met je verhalen.
Wij genieten.
Groet van Kukel die zoveel in je verhalen herkent.
Ik heb net je verhalen gelezen.
Diep onder de indruk.
Je bent een talent.
Ga asjeblieft verder met je verhalen.
Wij genieten.
Groet van Kukel die zoveel in je verhalen herkent.
Lieve Kukel, Tabe, Esthertje en de rest, wat een lieve reactie's.
Dinsdag 22 augustus.
We gaan de ruïne Landstejn. Nieuwe archeologische ontdekkingen hebben de mening over Landstejn als Oosterrijks fort gewijzigd. Onder het kasteel van Landstein werd een nog oudere plaats ontdekt, waardoor het mogelijk is, dat de stichting van het huidige Landstejn op naam staat van de fam. Premysl uit Moravië als beschermingsfort om hun gebied af te bakenen. Wanneer en hoe de familie Vitkovic Landstejn in handen heeft gekregen blijft op grond van dit feit onopgelost.
Anna Roupovska-Landstejn verkocht als laatste geslacht van de familie Krajir Landstejn in 1579 aan Stepan van Eicing en hierna veranderde het landgoed veelvuldig van eigenaar.
in 1771 veroorzaakte een blikseminslag brand in een van de torens en het kasteel veranderde in as. De ruïnes boden de omliggende woongebieden bouwmateriaal.
Landstejn is tegenwoordig het best bewaard gebleven voorbeeld van een middeleeuws verdedigingsfort.
De grootmoeder van de Landstejn familie wordt ook wel de witte dame genoemd. Ze kastijdde, zo schijnt het, haar afstammelingen, die niet de geboden van God respecteren, met een verderfelijke ziekte. Toen ze verbannen werd wegens exorcisme, vestigde ze zich in Borotin bij Tabor en bracht een vloek uit over de heren van Landstejn. Hierdoor verdween deze machtige en beroemde familie.
Het is een eindje rijden. Op de kaart valt het wel mee, maar we moeten rond Oosterijk rijden, want ik heb de passen niet bij me. Ach het maakt niet zoveel uit, we hebben de tijd. Ik lees de kaart en ineens rijden we op een piep klein weggetje in de bossen en gaan steeds meer omhoog. Er kan volgens mij maar 1 auto rijden en hoop dus geen tegenliggers tegen te komen. We hebben geen idee meer waar we zitten, alleen heel hoog. Geen 1 plaatsje wat we heel soms tegenkomen, staat op de kaart. Dit gebeurt ons wel vaker en het komt altijd weer goed.
Gelukkig zien we een bord, midden in de bossen, met een plattegrond. De auto uit en kijken waar we zijn. We zitten wel in de buurt, maar rijden in een natuurgebied en moeten wel een stukje naar het noorden rijden om een wat meer begaanbare weg te vinden. Het is hier heel erg mooi en laten Mazzel even rond snuffelen.
Weer op pad en inderdaad de weg wordt iets breder en ineens ziet Rik aan de linkerkant de ruïne hoog op een berg. Daar moeten we dus zien te komen. Eerst ga ik in een supermarktje wat broodjes, beleg en drinken halen.
Na wat omzwervingen rondom de ruïne, zien we ineens een bordje met Landstejn. Nu kan het niet ver meer zijn.
Daar is hij dan, de ruïne is heel mooi en staat hoog op de berg. We wandelen naar boven. De toren is toegankelijk en erg hoog.
Jammer genoeg begint het te regenen en op een ruïne zit geen dak. Maar het uitzicht is geweldig. De wolken verdwijnen weer en daar is het zonnetje. We nemen ruim de tijd om van het uitzicht te genieten, het is heel weids en overal bossen en landerijen. We kunnen heel ver kijken. Helaas zijn de batterijen van de fotocamera op. Maar ik heb nog wel een paar foto's kunnen maken.
Landstejn is een grote ruïne met een prachtige omgeving.
Als we terug lopen naar de auto is de man van de parkeerplaats verdwenen. Ik ben hem nog gaan zoeken in het restaurant wat erbij staat, maar geen man te bekennen. We voelen ons wel vervelend om zomaar weg te rijden.
De terugweg is een heel stuk korter, omdat we nu goed rijden. De ruïne ligt bij het plaatsje "Nova Bystrice" in de buurt.
's avonds gaan Jaimy en Fabian naar de disco, maar eerst naar Mariaan. Hij heeft een nest jonge katjes en die moeten geaaid en geknuffeld worden. En er moet nog even bijgeklets worden, voor zover dat gaat.
Rik, Ronald en ik maken weer een vuurtje, dit is zo'n heerlijk moment van de dag. Biertje erbij, voeten op de stenen en kijken naar de sterren en natuurlijk "Hospudko znama", "Het kleine cafe...." We krijgen er geen genoeg van. We hebben nieuwe buren gekregen, links een ouder Tsjechisch echtpaar in een piep klein tentje. De vrouw stapt parmantig op en neer en maakt de boel gezellig. Mandje fruit op de tafel, broodje en een potje bloemetjes. Ze maakt een waslijntje en gaat vervolgens zwemmen. De man zit met een behoorlijk glas bier aan de rand van het meer zijn vrouw te volgen, wij ook. We horen haar lachen en iets roepen naar haar man. Zo te zien wil ze hem ook in het water hebben, maar hij maakt een "wegwerp" gebaar. Ze schatert. Ik zit te genieten van deze vrouw, zo vrolijk en vol plezier. We zwaaien naar haar en steken een duim op, ze zwaait terug en de man grinnikt, en maakt het gebaar "ze is gek". Als ze terug komt wordt het badpak opgehangen op het waslijntje en ze gaat ook eindelijk zitten. Zo, ze is klaar.
woensdag 23 augustus.
De buurvrouw is al weer vroeg op en ik hoor haar alweer in het water. Ze heeft enorme lol en komt zwaaiend langs. Dapper hoor. We willen nog een keer naar Jindrichuv Hradec, maar dan naar het kasteel. Rik krijgt er geen genoeg van.
Jindrichuv Hradec is een gecompliceerd gebouw van de oorspronkelijke romaanse koninklijke burcht die later in laat-gotische stijl omgebouwd werd. in de kapel en de ingangshal bevinden zich muurschilderingen uit het jaar 1338 die de legende van Sint George voorstellen. In de 2e helft van de 16e eeuw werd de burcht door Italiaanse architecten tot een prachtig renaissancekasteel omgebouwd met een arcade-binnenhof en een muziekpaviljoenrondel. Talrijke renaissance-interieurs zijn er bewaard gebleven. Op het kasteel was de befaamde witte vrouw vermoedelijk vaak te zien.
Jaimy en Fabian hebben genoeg kastelen gezien en willen het stadje bekijken en nog wat souveniers kopen. Ronald, Rik en ik willen het kasteel wel in. Er zijn drie routes die je kunt nemen. We besluiten de historische route te nemen. Het meest oude gedeelte van het kasteel. Voor Rik hoeven er geen stoelen en tafels in te staan. We komen dus ook in de kapel en in de kamer met de muurschilderingen die de legende van St. George voorstelt.
Bij het kopen va de kaartjes had de vrouw achter de balie gevraagd of we een Tsjechische, Duitse of Engelse tour wilden. We kozen voor een Engelse tour. We kregen papieren mee in het Engels. Toen het meisje begon met de tour was het geheel in het Tsjechisch. We dachten weereens verkeerd te zijn. Maar het meisje vertelde dat er te weinig Engelse gidsen zijn en dat we daarom het boekje hadden meegekregen, zodat we konden mee lezen. Maar we konden alles aan haar vragen, als we het niet begrepen. Het meisje sprak perfect Engels.
Ze ging de muurschilderingen uitleggen, wij begrepen het natuurlijk niet, maar het meisje nam ons daarna appart en ging voor ons het verhaal nogeens vertellen. Vond dit echt superlief van haar. Zo zijn we het kasteel doorgelopen met steeds een beknopte engelse uitleg.
Uiteindelijk kwamen we in de "Zwarte keuken". Een enorme keuken die voor die tijd heel modern was. Er hing een groot wild zwijn aan een touw en Rik kwam iets dichter tegen me aan staan. Later staat hij met het beest op de foto, niet al te dicht bij.
De tuin achter het kasteel is ook schitterend. Er staat een prachtige grote boom en een klein kappelletje. We lopen weer terug naar de binnenplaats, waar Jaimy en Fabian al zitten te wachten op ons.
Op de binnenplaats is een souveniers winkeltje. Ik wil nog even wat dingetjes meenemen. Voor de dochters van mijn vriendin neem ik 3 stenen hardjes mee, ik had al drie beeldjes van een karper met een poppetje erop voor ze. Rik ziet ineens de prachtige stenen en hij kiest er 2 mooie uit. Fabian koopt voor zijn moeder ook een steen met daarop een sterrebeeld, in dit geval een maagd. Het ziet er schattig uit. Ik koop ansichtkaarten om in mijn fotoboek te plakken.
We gaan het stadje nogeens in om wat boodschappen te doen en we eten bij een klein eettentje. Het eten is Goddelijk!
Als we naar huis rijden zie ik ineens de plek waar ik mijn eerste Tsjechische ontmoeting had en een prachtige bloem kreeg. De man zie ik niet. Maar ik herken meteen het plekje. Is dat alweer zo lang geleden dat ik hier de eerste keer reed? Nu besef ik dat we weer weg moeten en ik wil helemaal niet. Wil het zo lang mogelijk vasthouden. We hebben het natuurlijk heel goed gehad en mogen niet klagen, want we zijn bijna 4 weken op pad geweest. Maar het afscheid gaat moeilijk worden. Ik wil er nog even niet aan denken. Eerst vanavond weer een vuurtje, een biertje, kijken naar de sterren en mijmeren.
donderdag 24 augustus.
Het is een prachtige dag en duik net zoals de buurvrouw het meer in. Heerlijk is dit, er zwemt nu niemand en het is heel stil. Na het douchen boodschappen doen en geld halen. We moeten ook nog de camping betalen.
Dat is allemaal heel verwarrend want de eerste week waren we met z'n vieren, tweede week met z'n vijfen, derde week met z'n zevenen en de laatste week weer met z'n vijfen plus alle weken Mazzel natuurlijk. Ik maak een brief, met behulp van mijn woordenboekje, in het Tsjechisch voor Petr, want die zag ook door de bomen het bos niet meer. Ik had al met hem afgesproken dat ik aan het einde van de vakantie een brief zou inleveren. Hij ging het voor ons uitrekenen en we konden daar gewoon pinnen, dus dat was makkelijk.
We gaan zachtjes aan de boel inpakken en opruimen. De tent van Manouk en Tim wordt afgebroken, want nu is het droog. Fabian en Jaimy kunnen wel een nachtje in de tent bij ons slapen. We vinden er niets aan, maar ja, iedereen moet terug. Er moet weer gewerkt worden en naar school. We schieten goed op en de hele dag schijnt het zonnetje.
's avonds gaan Fabian en Jaimy nog naar Mariaan en misschien naar de disco, maar ze moeten net zo als wij, vroeg op. Want we willen, als we toch moeten, zo vroeg mogelijk weg.
Nog 1 keer een vuurtje, nog 1 keer een Gabrinus of 2,3, nog 1 keer "Hospudko znama", "het kleine cafe....."
vrijdag 25 augustus
Ik word 's nachts wakker en ik hoor dat het giet. Het blijft gieten en gieten en ik draai me weer om. Om zes uur heb ik de wekker gezet, maar het regent nog steeds en ik draai me weer om. Om zeven uur ga ik er maar uit en ga douchen, aankleden, broodjes maken. Het regent nog steeds, maar wel wat minder. De tent gaat in ieder geval niet droog mee.
Half acht is iedereen op en we zetten de auto dichtbij om de boel in te ruimen. De tent wordt nat opgeruimd, die zetten we thuis wel weer uit.
Tien voor half elf rijden we naar de uitgang van de camping. Ik ga nog even naar de w.c. en Mariaan staat bij het kantoortje en kijkt triest naar me, nu moet ik niet gaan huilen, dat maakt een belachelijke indruk. Ik bedank hem en zeg hem gedag en tot ziens. Hij doet hetzelde en zegt er achteraan in het Nederlands;"Dank je wel". Ik krijg een stevige warme hand.
Petr komt ook naar buiten en wenst ons een goede reis en tot de volgende keer. Hij merkt nog even op dat we het volgende jaar een grotere auto moeten kopen. Ik wijs op zijn bus en hij grijnst. Op dat moment doet Ronald de achterklep van de auto open en de broodjes komen eruit rollen. Het is stampvol achterin.
Petr en Mariaal zwaaien ons uit.
We rijden steeds verder weg van de camping en ineens is daar de grens. Nog even en we rijden Tsjechië uit. Wat zal ik nog lang nagenieten van deze vakantie, van dit mooie, vriendelijke land. Ik weet dat ik volgend jaar weer terug ga, daar hoeft niemand hier in de auto over na te denken. We sluiten aan bij de grens en ik zie de Duitse vlag al wapperen. Ik ben heel stil en ik merk dat iedereen heel stil is, waarschijnlijk hebben we allemaal onze eigen herinneringen en gedachten. We nemen ze allemaal mee. Dan zegt de man "Ja", een teken dat we door mogen rijden. Daar gaan we dan, maar we komen terug!!
na shledanou
Dinsdag 22 augustus.
We gaan de ruïne Landstejn. Nieuwe archeologische ontdekkingen hebben de mening over Landstejn als Oosterrijks fort gewijzigd. Onder het kasteel van Landstein werd een nog oudere plaats ontdekt, waardoor het mogelijk is, dat de stichting van het huidige Landstejn op naam staat van de fam. Premysl uit Moravië als beschermingsfort om hun gebied af te bakenen. Wanneer en hoe de familie Vitkovic Landstejn in handen heeft gekregen blijft op grond van dit feit onopgelost.
Anna Roupovska-Landstejn verkocht als laatste geslacht van de familie Krajir Landstejn in 1579 aan Stepan van Eicing en hierna veranderde het landgoed veelvuldig van eigenaar.
in 1771 veroorzaakte een blikseminslag brand in een van de torens en het kasteel veranderde in as. De ruïnes boden de omliggende woongebieden bouwmateriaal.
Landstejn is tegenwoordig het best bewaard gebleven voorbeeld van een middeleeuws verdedigingsfort.
De grootmoeder van de Landstejn familie wordt ook wel de witte dame genoemd. Ze kastijdde, zo schijnt het, haar afstammelingen, die niet de geboden van God respecteren, met een verderfelijke ziekte. Toen ze verbannen werd wegens exorcisme, vestigde ze zich in Borotin bij Tabor en bracht een vloek uit over de heren van Landstejn. Hierdoor verdween deze machtige en beroemde familie.
Het is een eindje rijden. Op de kaart valt het wel mee, maar we moeten rond Oosterijk rijden, want ik heb de passen niet bij me. Ach het maakt niet zoveel uit, we hebben de tijd. Ik lees de kaart en ineens rijden we op een piep klein weggetje in de bossen en gaan steeds meer omhoog. Er kan volgens mij maar 1 auto rijden en hoop dus geen tegenliggers tegen te komen. We hebben geen idee meer waar we zitten, alleen heel hoog. Geen 1 plaatsje wat we heel soms tegenkomen, staat op de kaart. Dit gebeurt ons wel vaker en het komt altijd weer goed.
Gelukkig zien we een bord, midden in de bossen, met een plattegrond. De auto uit en kijken waar we zijn. We zitten wel in de buurt, maar rijden in een natuurgebied en moeten wel een stukje naar het noorden rijden om een wat meer begaanbare weg te vinden. Het is hier heel erg mooi en laten Mazzel even rond snuffelen.
Weer op pad en inderdaad de weg wordt iets breder en ineens ziet Rik aan de linkerkant de ruïne hoog op een berg. Daar moeten we dus zien te komen. Eerst ga ik in een supermarktje wat broodjes, beleg en drinken halen.
Na wat omzwervingen rondom de ruïne, zien we ineens een bordje met Landstejn. Nu kan het niet ver meer zijn.
Daar is hij dan, de ruïne is heel mooi en staat hoog op de berg. We wandelen naar boven. De toren is toegankelijk en erg hoog.
Jammer genoeg begint het te regenen en op een ruïne zit geen dak. Maar het uitzicht is geweldig. De wolken verdwijnen weer en daar is het zonnetje. We nemen ruim de tijd om van het uitzicht te genieten, het is heel weids en overal bossen en landerijen. We kunnen heel ver kijken. Helaas zijn de batterijen van de fotocamera op. Maar ik heb nog wel een paar foto's kunnen maken.
Landstejn is een grote ruïne met een prachtige omgeving.
Als we terug lopen naar de auto is de man van de parkeerplaats verdwenen. Ik ben hem nog gaan zoeken in het restaurant wat erbij staat, maar geen man te bekennen. We voelen ons wel vervelend om zomaar weg te rijden.
De terugweg is een heel stuk korter, omdat we nu goed rijden. De ruïne ligt bij het plaatsje "Nova Bystrice" in de buurt.
's avonds gaan Jaimy en Fabian naar de disco, maar eerst naar Mariaan. Hij heeft een nest jonge katjes en die moeten geaaid en geknuffeld worden. En er moet nog even bijgeklets worden, voor zover dat gaat.
Rik, Ronald en ik maken weer een vuurtje, dit is zo'n heerlijk moment van de dag. Biertje erbij, voeten op de stenen en kijken naar de sterren en natuurlijk "Hospudko znama", "Het kleine cafe...." We krijgen er geen genoeg van. We hebben nieuwe buren gekregen, links een ouder Tsjechisch echtpaar in een piep klein tentje. De vrouw stapt parmantig op en neer en maakt de boel gezellig. Mandje fruit op de tafel, broodje en een potje bloemetjes. Ze maakt een waslijntje en gaat vervolgens zwemmen. De man zit met een behoorlijk glas bier aan de rand van het meer zijn vrouw te volgen, wij ook. We horen haar lachen en iets roepen naar haar man. Zo te zien wil ze hem ook in het water hebben, maar hij maakt een "wegwerp" gebaar. Ze schatert. Ik zit te genieten van deze vrouw, zo vrolijk en vol plezier. We zwaaien naar haar en steken een duim op, ze zwaait terug en de man grinnikt, en maakt het gebaar "ze is gek". Als ze terug komt wordt het badpak opgehangen op het waslijntje en ze gaat ook eindelijk zitten. Zo, ze is klaar.
woensdag 23 augustus.
De buurvrouw is al weer vroeg op en ik hoor haar alweer in het water. Ze heeft enorme lol en komt zwaaiend langs. Dapper hoor. We willen nog een keer naar Jindrichuv Hradec, maar dan naar het kasteel. Rik krijgt er geen genoeg van.
Jindrichuv Hradec is een gecompliceerd gebouw van de oorspronkelijke romaanse koninklijke burcht die later in laat-gotische stijl omgebouwd werd. in de kapel en de ingangshal bevinden zich muurschilderingen uit het jaar 1338 die de legende van Sint George voorstellen. In de 2e helft van de 16e eeuw werd de burcht door Italiaanse architecten tot een prachtig renaissancekasteel omgebouwd met een arcade-binnenhof en een muziekpaviljoenrondel. Talrijke renaissance-interieurs zijn er bewaard gebleven. Op het kasteel was de befaamde witte vrouw vermoedelijk vaak te zien.
Jaimy en Fabian hebben genoeg kastelen gezien en willen het stadje bekijken en nog wat souveniers kopen. Ronald, Rik en ik willen het kasteel wel in. Er zijn drie routes die je kunt nemen. We besluiten de historische route te nemen. Het meest oude gedeelte van het kasteel. Voor Rik hoeven er geen stoelen en tafels in te staan. We komen dus ook in de kapel en in de kamer met de muurschilderingen die de legende van St. George voorstelt.
Bij het kopen va de kaartjes had de vrouw achter de balie gevraagd of we een Tsjechische, Duitse of Engelse tour wilden. We kozen voor een Engelse tour. We kregen papieren mee in het Engels. Toen het meisje begon met de tour was het geheel in het Tsjechisch. We dachten weereens verkeerd te zijn. Maar het meisje vertelde dat er te weinig Engelse gidsen zijn en dat we daarom het boekje hadden meegekregen, zodat we konden mee lezen. Maar we konden alles aan haar vragen, als we het niet begrepen. Het meisje sprak perfect Engels.
Ze ging de muurschilderingen uitleggen, wij begrepen het natuurlijk niet, maar het meisje nam ons daarna appart en ging voor ons het verhaal nogeens vertellen. Vond dit echt superlief van haar. Zo zijn we het kasteel doorgelopen met steeds een beknopte engelse uitleg.
Uiteindelijk kwamen we in de "Zwarte keuken". Een enorme keuken die voor die tijd heel modern was. Er hing een groot wild zwijn aan een touw en Rik kwam iets dichter tegen me aan staan. Later staat hij met het beest op de foto, niet al te dicht bij.
De tuin achter het kasteel is ook schitterend. Er staat een prachtige grote boom en een klein kappelletje. We lopen weer terug naar de binnenplaats, waar Jaimy en Fabian al zitten te wachten op ons.
Op de binnenplaats is een souveniers winkeltje. Ik wil nog even wat dingetjes meenemen. Voor de dochters van mijn vriendin neem ik 3 stenen hardjes mee, ik had al drie beeldjes van een karper met een poppetje erop voor ze. Rik ziet ineens de prachtige stenen en hij kiest er 2 mooie uit. Fabian koopt voor zijn moeder ook een steen met daarop een sterrebeeld, in dit geval een maagd. Het ziet er schattig uit. Ik koop ansichtkaarten om in mijn fotoboek te plakken.
We gaan het stadje nogeens in om wat boodschappen te doen en we eten bij een klein eettentje. Het eten is Goddelijk!
Als we naar huis rijden zie ik ineens de plek waar ik mijn eerste Tsjechische ontmoeting had en een prachtige bloem kreeg. De man zie ik niet. Maar ik herken meteen het plekje. Is dat alweer zo lang geleden dat ik hier de eerste keer reed? Nu besef ik dat we weer weg moeten en ik wil helemaal niet. Wil het zo lang mogelijk vasthouden. We hebben het natuurlijk heel goed gehad en mogen niet klagen, want we zijn bijna 4 weken op pad geweest. Maar het afscheid gaat moeilijk worden. Ik wil er nog even niet aan denken. Eerst vanavond weer een vuurtje, een biertje, kijken naar de sterren en mijmeren.
donderdag 24 augustus.
Het is een prachtige dag en duik net zoals de buurvrouw het meer in. Heerlijk is dit, er zwemt nu niemand en het is heel stil. Na het douchen boodschappen doen en geld halen. We moeten ook nog de camping betalen.
Dat is allemaal heel verwarrend want de eerste week waren we met z'n vieren, tweede week met z'n vijfen, derde week met z'n zevenen en de laatste week weer met z'n vijfen plus alle weken Mazzel natuurlijk. Ik maak een brief, met behulp van mijn woordenboekje, in het Tsjechisch voor Petr, want die zag ook door de bomen het bos niet meer. Ik had al met hem afgesproken dat ik aan het einde van de vakantie een brief zou inleveren. Hij ging het voor ons uitrekenen en we konden daar gewoon pinnen, dus dat was makkelijk.
We gaan zachtjes aan de boel inpakken en opruimen. De tent van Manouk en Tim wordt afgebroken, want nu is het droog. Fabian en Jaimy kunnen wel een nachtje in de tent bij ons slapen. We vinden er niets aan, maar ja, iedereen moet terug. Er moet weer gewerkt worden en naar school. We schieten goed op en de hele dag schijnt het zonnetje.
's avonds gaan Fabian en Jaimy nog naar Mariaan en misschien naar de disco, maar ze moeten net zo als wij, vroeg op. Want we willen, als we toch moeten, zo vroeg mogelijk weg.
Nog 1 keer een vuurtje, nog 1 keer een Gabrinus of 2,3, nog 1 keer "Hospudko znama", "het kleine cafe....."
vrijdag 25 augustus
Ik word 's nachts wakker en ik hoor dat het giet. Het blijft gieten en gieten en ik draai me weer om. Om zes uur heb ik de wekker gezet, maar het regent nog steeds en ik draai me weer om. Om zeven uur ga ik er maar uit en ga douchen, aankleden, broodjes maken. Het regent nog steeds, maar wel wat minder. De tent gaat in ieder geval niet droog mee.
Half acht is iedereen op en we zetten de auto dichtbij om de boel in te ruimen. De tent wordt nat opgeruimd, die zetten we thuis wel weer uit.
Tien voor half elf rijden we naar de uitgang van de camping. Ik ga nog even naar de w.c. en Mariaan staat bij het kantoortje en kijkt triest naar me, nu moet ik niet gaan huilen, dat maakt een belachelijke indruk. Ik bedank hem en zeg hem gedag en tot ziens. Hij doet hetzelde en zegt er achteraan in het Nederlands;"Dank je wel". Ik krijg een stevige warme hand.
Petr komt ook naar buiten en wenst ons een goede reis en tot de volgende keer. Hij merkt nog even op dat we het volgende jaar een grotere auto moeten kopen. Ik wijs op zijn bus en hij grijnst. Op dat moment doet Ronald de achterklep van de auto open en de broodjes komen eruit rollen. Het is stampvol achterin.
Petr en Mariaal zwaaien ons uit.
We rijden steeds verder weg van de camping en ineens is daar de grens. Nog even en we rijden Tsjechië uit. Wat zal ik nog lang nagenieten van deze vakantie, van dit mooie, vriendelijke land. Ik weet dat ik volgend jaar weer terug ga, daar hoeft niemand hier in de auto over na te denken. We sluiten aan bij de grens en ik zie de Duitse vlag al wapperen. Ik ben heel stil en ik merk dat iedereen heel stil is, waarschijnlijk hebben we allemaal onze eigen herinneringen en gedachten. We nemen ze allemaal mee. Dan zegt de man "Ja", een teken dat we door mogen rijden. Daar gaan we dan, maar we komen terug!!
na shledanou
Pelhřimov
Donateur
Mayca, wat een mooi verhaal. Heel mooi verwoord. Ik heb er echt van genoten.
En nu zit ik bijna met tranen in mijn ogen omdat ik jullie "verdriet" om terug naar huis te moeten meevoel. Heel herkenbaar, dat gevoel, dat je weg moet maar niet weg wilt. :snik:
Jeanne
En nu zit ik bijna met tranen in mijn ogen omdat ik jullie "verdriet" om terug naar huis te moeten meevoel. Heel herkenbaar, dat gevoel, dat je weg moet maar niet weg wilt. :snik:
Jeanne
Niet huilen, hoor. Ik ben blij dat je het mooi vond.
Ik heb altijd zo'n moeite met afscheid nemen, vooral als we het zo goed hebben gehad. Ik wil het allemaal zo graag vast houden. Daarom ben ik heel blij dat jullie er allemaal zijn, zodat ik mijn verhaal kwijt kan en het word begrepen. Heerlijk is dat.
. Ik ben er zelf zo blij om dat ik het op papier kon zetten, dan blijf ik nog even nagenieten.
Ik heb altijd zo'n moeite met afscheid nemen, vooral als we het zo goed hebben gehad. Ik wil het allemaal zo graag vast houden. Daarom ben ik heel blij dat jullie er allemaal zijn, zodat ik mijn verhaal kwijt kan en het word begrepen. Heerlijk is dat.
Dank je wel GorritGorrit schreef:
. Ik ben er zelf zo blij om dat ik het op papier kon zetten, dan blijf ik nog even nagenieten.
Vanmorgen heb ik je verhaal gelezen Mayca, ik kan me altijd heerlijk inleven in verhalen van anderen, fijn om te lezen. Het "Tsjechie-gevoel". Ik was zojuist even in de tuin en hoorde in de verte een bekend geluid, hééé, dat heb ik de afgelopen weken in Tsjechie regelmatig gehoord en mijmer even weg bij al het fijne wat Tsjechie te bieden heeft. En dat geluid wat ik hoorde???
Dat was het geluid van een kettingzaag,
het klinkt stom, maar ik associeer dat geluid dus met Tsjechie, dorpsgenoten die hun voorraad stookhout voor de winter weer op peil moeten brengen. 
Dat was het geluid van een kettingzaag,
het klinkt stom, maar ik associeer dat geluid dus met Tsjechie, dorpsgenoten die hun voorraad stookhout voor de winter weer op peil moeten brengen. 
Freddy2005
† In Memoriam
Een wondermooi vakantieverslag dat nog meermaals zal nagelezen worden denk ik. Fantastisch verteld en neergeschreven. En zoveel herkenbare punten zitten erin, ook ik heb met open mond naar die wondermooie sterrenhemel zitten kijken. Van afscheid nemen schrijven we beter niets..........
Freddy2005 schreef:
Daar had ik ook moeite mee, hoe beschrijf je zo'n gevoel
.Ik heb al wat foto's neergezet en ga er nog meer bijzetten, moet ze nog uitzoeken.
En bedankt hè Freddy voor je lieve commentaar
en ja ... ook ik moest een traantje wegpinken bij jullie afscheid 
Esthertje schreef:
Bedankt Esthertje:snik:. Als het even kan, 6 weken
. Ik denk niet dat mijn "baas" er erg blij mee zal zijn. Maar ja, er bestaat bij ons zoiets als onbetaald verlof . Wie weet!
Hoi Mayca,
Ik heb net even een uurtje uitgetrokken om je verhaal van voor naar achter te lezen. Wat een geweldige vakantie heb je gehad. En nog langer dan je thuis had gepland. Ik heb echt zitten genieten en helemaal mee zitten leven. Zoveel herkenning......
Mooi verteld, bedankt.
Ik heb net even een uurtje uitgetrokken om je verhaal van voor naar achter te lezen. Wat een geweldige vakantie heb je gehad. En nog langer dan je thuis had gepland. Ik heb echt zitten genieten en helemaal mee zitten leven. Zoveel herkenning......
Mooi verteld, bedankt.
Ja, ik heb een geweldige vakantie gehad. Ben natuurlijk alweer aan het werk, maar ik ben nog steeds in andere sferen. Heerlijk gewoon. Ik vind het fijn dat je het verslag mooi vond. Het blijft toch mijn beleving en die kan voor andere heel anders zijn. Ik heb het verslag uitgeprint voor mijn ouders en schoonmoeder. Die genieten met ons mee. Dat is heel leuk om te horen.
Gorrit, wat leuk dat je mijn foto's hebt bekeken. Ik zag ze pas goed voor het eerst op de computer. Ik vind ze ook mooi (zei ze in alle bescheidenheid)
Ik heb er nog veel meer, maar moet ze wel even een beetje uitzoeken
. Ik vind het fijn dat je het verslag mooi vond. Het blijft toch mijn beleving en die kan voor andere heel anders zijn. Ik heb het verslag uitgeprint voor mijn ouders en schoonmoeder. Die genieten met ons mee. Dat is heel leuk om te horen.Gorrit, wat leuk dat je mijn foto's hebt bekeken. Ik zag ze pas goed voor het eerst op de computer. Ik vind ze ook mooi (zei ze in alle bescheidenheid)
Ik heb er nog veel meer, maar moet ze wel even een beetje uitzoeken
Dank je wel, Sas. Ik heb het ook met veel plezier geschreven, zo beleef je de vakantie nog een keer
. Ik heb het ook met veel plezier geschreven, zo beleef je de vakantie nog een keer