Bert, ik zie dat vakantieverhaal ook nergens. Je zult het opnieuw moeten inbrengen vrees ik.
Mijn belevenissen in Kutna Hora (korte verhalen met een glimlach)
- Onderwerp starter Kutna Hora
- Startdatum
Welkom op Tsjechie.net
Het Tsjechisch Forum, in een nieuw jasje!
Een uniek dessert.
Wanneer het mooi weer is ben ik graag buiten. En eigenlijk ben ik altijd buiten. Vroeger bij Nemef een kantoor/fabriek functie zat ik dus vaak binnen. Maar nu hier in Kutna Hora lekker vaak buiten. Ook het zitten in het centrum op een terras alleen of met prettig gezelschap is iets wat ik graag doe. Net als velen onder ons is het kijken naar mensen een leuke bezigheid. Er komt van alles langs en iedereen doet zijn eigen ding.
Zeker als het warm genoeg is ga ik tussen de middag dan vaak buiten lunchen. Lekker in de zon of half schaduw geniet ik dan van mijn maaltijd. Ook dan kan ik heerlijk om me heen kijken en genieten. Uiteraard vang je vaak gedeeltes van gesprekken op en heb ik gauw door of ik te maken heb met een tsjech of een buitenlander. En waar vandaan die buitenlander dan eventueel komt.
In july 2010 zat ik ook weer lekker buiten. Naast mij een echtpaar met een oudere bejaarde vrouw. Dit keer moeilijk om te traceren waar de mensen vandaan kwamen. Er werd duits en tsjechisch gesproken. Beide talen door elkaar heen. Dus alle drie tsjechisch en duits. Gelet op de geschiedenis voor mij een interessante combinatie. Maar ja ze zaten aan een andere tafel en zomaar storen in hun gesprek is iets wat ik niet doe.
Hun eten werd gebracht en er ontbrak een zoutvaatje bij hun op tafel. Hij stond op mijn tafel en zo kwamen we met elkaar kort in gesprek. Ook ik liet duits en tsjechische woorden vallen en wekte op mijn beurt weer hun nieuwsgierigheid. En zo kwamen we na het eten met elkaar in gesprek. De oudere en jongere vrouw waren Tsjechen en de jongere vrouw was met een duitse man getrouwd die ook aan tafel zat. De twee vrouwen waren moeder en dochter. De moeder was de 90 al gepasseerd. De moeder woonde in Kutna Hora in het centrum en de dochter in Frankfurt Duitsland. Spontaan nodigde zij mij uit om bij hun een kop koffie te komen drinken. En dus liepen we een tijdje later al praten naar hun huis welke naast het Jezuietengebouw staat.
Een enorme villa met 3 verdiepingen. De moeder woonde hier met haar oudere zus. Maar ook hadden ze een woning in Praag. De man van de oudere vrouw was overleden en was architect geweest. En had o.a. de bioscoop ontworpen in Kutna Hora. Ook het huis waarin ze woonde had hij getekend. De duitse man was ook kunstenaar en had een aantal kunstwerken in dit huis hangen. Ook een eigen stijl en mooi om te zien. Zeker in combinatie met de oude woning.
Zittend in de tuin genoot ik van een bakkie koffie en had zicht op het Jezuietengebouw en de Jakubakerk. Ook zij waren nieuwsgierig en wilden mijn verhaal horen. Uiteraard nodigde ik hun uit om mijn B&B te komen bekijken. En zo zaten zij die middag ook bij mij in de tuin lekker te genieten van een drankje. We namen afscheid en ik kon langs komen wanneer ik wilde. Mocht ik kunstenaars hebben dan kon ik gerust met ze komen kijken. Dus weer een mooie ontmoeting erbij in mijn leven hier in Kutna Hora.
Regelmatig loop ik langs dit gebouw en denk ik terug aan deze mooie ontmoeting. En dan denk ik bij mezelf die dag had ik geen ijsje van het plein. Maar toch had ik die dag na mijn lunch een uniek dessert.
Regelmatig loop
Wanneer het mooi weer is ben ik graag buiten. En eigenlijk ben ik altijd buiten. Vroeger bij Nemef een kantoor/fabriek functie zat ik dus vaak binnen. Maar nu hier in Kutna Hora lekker vaak buiten. Ook het zitten in het centrum op een terras alleen of met prettig gezelschap is iets wat ik graag doe. Net als velen onder ons is het kijken naar mensen een leuke bezigheid. Er komt van alles langs en iedereen doet zijn eigen ding.
Zeker als het warm genoeg is ga ik tussen de middag dan vaak buiten lunchen. Lekker in de zon of half schaduw geniet ik dan van mijn maaltijd. Ook dan kan ik heerlijk om me heen kijken en genieten. Uiteraard vang je vaak gedeeltes van gesprekken op en heb ik gauw door of ik te maken heb met een tsjech of een buitenlander. En waar vandaan die buitenlander dan eventueel komt.
In july 2010 zat ik ook weer lekker buiten. Naast mij een echtpaar met een oudere bejaarde vrouw. Dit keer moeilijk om te traceren waar de mensen vandaan kwamen. Er werd duits en tsjechisch gesproken. Beide talen door elkaar heen. Dus alle drie tsjechisch en duits. Gelet op de geschiedenis voor mij een interessante combinatie. Maar ja ze zaten aan een andere tafel en zomaar storen in hun gesprek is iets wat ik niet doe.
Hun eten werd gebracht en er ontbrak een zoutvaatje bij hun op tafel. Hij stond op mijn tafel en zo kwamen we met elkaar kort in gesprek. Ook ik liet duits en tsjechische woorden vallen en wekte op mijn beurt weer hun nieuwsgierigheid. En zo kwamen we na het eten met elkaar in gesprek. De oudere en jongere vrouw waren Tsjechen en de jongere vrouw was met een duitse man getrouwd die ook aan tafel zat. De twee vrouwen waren moeder en dochter. De moeder was de 90 al gepasseerd. De moeder woonde in Kutna Hora in het centrum en de dochter in Frankfurt Duitsland. Spontaan nodigde zij mij uit om bij hun een kop koffie te komen drinken. En dus liepen we een tijdje later al praten naar hun huis welke naast het Jezuietengebouw staat.
Een enorme villa met 3 verdiepingen. De moeder woonde hier met haar oudere zus. Maar ook hadden ze een woning in Praag. De man van de oudere vrouw was overleden en was architect geweest. En had o.a. de bioscoop ontworpen in Kutna Hora. Ook het huis waarin ze woonde had hij getekend. De duitse man was ook kunstenaar en had een aantal kunstwerken in dit huis hangen. Ook een eigen stijl en mooi om te zien. Zeker in combinatie met de oude woning.
Zittend in de tuin genoot ik van een bakkie koffie en had zicht op het Jezuietengebouw en de Jakubakerk. Ook zij waren nieuwsgierig en wilden mijn verhaal horen. Uiteraard nodigde ik hun uit om mijn B&B te komen bekijken. En zo zaten zij die middag ook bij mij in de tuin lekker te genieten van een drankje. We namen afscheid en ik kon langs komen wanneer ik wilde. Mocht ik kunstenaars hebben dan kon ik gerust met ze komen kijken. Dus weer een mooie ontmoeting erbij in mijn leven hier in Kutna Hora.
Regelmatig loop ik langs dit gebouw en denk ik terug aan deze mooie ontmoeting. En dan denk ik bij mezelf die dag had ik geen ijsje van het plein. Maar toch had ik die dag na mijn lunch een uniek dessert.
Regelmatig loop
Mijn meest bijzondere weekend in Tsjechie.
Het is 2004. Dinsdagochtend rond een uur of 10. Zittend op mijn werkplek zit ik dromerig vooruit te staren. Heb eigenlijk zin om weg te gaan. Soms heb ik dat. En de laatste tijd komt soms steeds vaker voor. John mijn chef loopt voorbij en ik vraag of het mogelijk is om donderdag en vrijdag te snipperen. Natuurlijk is het antwoord. Ga je weg is zijn vraag. Ja Kutna Hora is mijn antwoord. Hij glimlacht en begrijpt dat mijn wens om weer weg te gaan groot is. De twee dagen nog te gaan zijn lang. Maar het vooruitzicht mooi. En daar kijken we dus naar uit.
Donderdag vroeg vertrek ik. Het is rustig op de weg en de reis verloopt voorspoedig. Ik kom rond 15.00 uur aan en breng mijn spullen naar mijn kamer van hotel U Ruze. Jana de vrouw van mijn vriend Vladimir heeft dit hotel gepacht. Snel even douchen en lopend ga ik naar de stad. Ik besluit om even langs de galerie Zubov te lopen. Olga en Vladimir zijn aanwezig en de begroeting is hartelijk. Om mij heen kijkend zie ik tafeltjes met damast erop in de galerie. Sinds wanneer zijn jullie een restaurant vraag ik. Sinds vandaag antwoordt Olga lachend. Beiden leggen me uit dat voormalig Premier Milos Zeman op bezoek komt en zijn vrienden heeft uitgenodigd voor een etentje. Hij heeft zelf goulash gemaakt van Reerug. ik verontschuldig mij voor het zomaar binnen vallen en wil weer weg gaan. Geen sprake van. Het etentje is pas om 18.00 uur en een kop koffie en wat te eten wordt voor me klaar gezet. Langzaam aan komen er mensen binnenlopen. Ik raak met een aantal in gesprek en vergeet de tijd. De drukte neemt toe en ik kijk op de klok. Het is bijna 18.00 uur en tijd om te vertrekken. Ik wil afscheid nemen en zie Olga en Vladimir druk heen en weer lopen. Kan ik soms helpen is mijn vraag. Graag zegt Olga. En voor ik het weet sta ik in de keuken in een grote pan Goulash te roeren van Milos Zeman. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Mijn gedachten schieten heen en weer en denken aan de dinsdagochtend. Blij dat ik gegaan ben. Om 20.00 uur is de goulash verorbert en zit ik bij Milos Zeman aan tafel. Ik versta nog geen tsjechisch, maar de mensen hangen aan zijn lippen als hij vertelt. Hier zit iemand die geliefd is. En daar maak ik op dit moment deel van uit.
De volgende ochtend besluit ik om weer even naar de Galerie te gaan. Even napraten over de avond. Er zijn een paar bekenden van gisteravond en we praten wat na. Olga vraagt aan mij wanneer ik weer terug ga. Zondag antwoord ik. Skoda is haar antwoord. En ze legt mij uit dat maandag Vladimir Zubov naar het parlement in Praag moet om een portret te overhandigen aan de duitse Bondskanselier Schroeder. En op die zelfde middag komt de Oostenrijkse chirurg Bodner op bezoek. Hij heeft Vaclav Havel het leven gered toen hij zo ernstig ziek was. Toen heeft hij ook een portret gekregen van Zubov (namens het parlement en Havel) En nu heeft hij een portret laten maken voor zijn vrouw. Zodat later de kinderen van beiden een portret hebben. Maandag komt ze hem halen en krijgt hij een onderscheiding in het gemeentehuis van Kutna Hora. Het zou mooi wezen als jij mij kan helpen. Kan ik dit wel aan vraag ik mij af. Niet gewend om met voorname mensen om te gaan. Maar ik bel John en vraag hem of ik maandag en dinsdag ook vrij kan krijgen. Zijn antwoord is weer ja. En zo kan ik niet meer terug.
Het is maandag. Wat moet ik aantrekken. Heb geen pak of iets bij me. Zou zomaar een weekend weg gaan. Dus ik trek mijn laatste schone kleren aan en daar doen we het maar mee. Vroeg ben ik al aanwezig. Je wilt natuurlijk niet te laat zijn. Ook Olga is zenuwachtig en vraagt mij of ze de bloemen die ik haar gegeven heb aan de vrouw van Bodner mag overhandigen. Natuurlijk mag dat. En zo gaat later die middag een prachtig boeket uit Apeldoorn via Kutna Hora, Praag naar Wenen.
De chirurg Bodner en zijn vrouw zijn ruim op tijd en worden hartelijk ontvangen. Voor mij staat een zeer sympathiek echtpaar. Dus alle schroom valt van ons af. Een leuk gesprek volgt en er wordt veel gelachen. Na de nodige foto's van het echtpaar en het portret gaan we naar het gemeentehuis (Vlasky dvur) Ook daar is weer de pers aanwezig en worden we ontvangen door de burgemeester. Na de nodige foto's en wat film opnames gaat de pers de kamer uit. We zitten alleen en ik vraag Bodner of ik hun moet filmen tijdens het gesprek met Olga en de burgemeester. Hij geeft mij zijn camera en na een korte uitleg maak ik de opnames. Ook hier weer een ontspannen sfeer. En na afloop besluiten we om naar de Barbora Kathedraal te lopen.
Onderweg loop ik op met dhr Bodner. Ik vertel hem dat ik de ziekte en operatie van Havel via het journaal in Nederland gevolgd heb. En dat het voor mij wel heel bijzonder is om nu met de chirurg die hem het leven heeft gered te lopen. Hij glimlacht en begrijpt mijn situatie. Hij begint te vertellen. Inderdaad was het een zeer zware en gecompliceerde operatie. Het duurde meer dan 9 uur en was erg intensief. Maar uiteindelijk was ik klaar en had ik een tevreden gevoel zegt hij. Dus nu afwachten hoe Havel zou reageren. Langzaam ontwaakte Havel uit de narcose en vraagt hij een broeder om wat drinken. De broeder komt bij mij en zegt dus dat Havel wat wil drinken. Maar naar zo'n operatie mag je niet drinken. Toch besluit ik om de broeder Havel maar een paar slokjes thee te geven. En dus gaat de broeder weer naar het bed van Havel. Niet veel later komt de broeder terug en zegt tegen mij dat Havel geen thee wil maar pivo. Glimlachend heb ik toen toegestemd om hem een paar slokjes pivo te geven. En sindsdien zijn we vrienden.
Hier liep ik dus voor het jezuietengebouw en de Barbora Kathedraal voor mij. En ik hoor dit verhaal. Voor mij onwerkelijk maar toch heb ik het zelf gehoord. Op het laatste moment komt Zubov er nog aan. Snel gereden vanuit Praag en nu met het echtpaar Bodner op de foto. ik sta erbij en blij dat ik dit weekend weer in Kutna Hora was. Niet wetend dat ik 1 jaar later eigenaar zou worden van een mooi pand aan de andere kant van de Kathedraal. De plek waar ik nu dit verhaal aan het schrijven ben.
De dinsdag naar huis was een mooie rit om alles de revu te laten passeren. Onwerkelijk en bijzonder. Hoe moet ik dit morgen aan mijn collega's gaan vertellen. Voor mij nog steeds een van de mooiste en bijzonderste verhalen. Verhalen met een glimlach. Eentje die zeker niet mag ontbreken.
Het is 2004. Dinsdagochtend rond een uur of 10. Zittend op mijn werkplek zit ik dromerig vooruit te staren. Heb eigenlijk zin om weg te gaan. Soms heb ik dat. En de laatste tijd komt soms steeds vaker voor. John mijn chef loopt voorbij en ik vraag of het mogelijk is om donderdag en vrijdag te snipperen. Natuurlijk is het antwoord. Ga je weg is zijn vraag. Ja Kutna Hora is mijn antwoord. Hij glimlacht en begrijpt dat mijn wens om weer weg te gaan groot is. De twee dagen nog te gaan zijn lang. Maar het vooruitzicht mooi. En daar kijken we dus naar uit.
Donderdag vroeg vertrek ik. Het is rustig op de weg en de reis verloopt voorspoedig. Ik kom rond 15.00 uur aan en breng mijn spullen naar mijn kamer van hotel U Ruze. Jana de vrouw van mijn vriend Vladimir heeft dit hotel gepacht. Snel even douchen en lopend ga ik naar de stad. Ik besluit om even langs de galerie Zubov te lopen. Olga en Vladimir zijn aanwezig en de begroeting is hartelijk. Om mij heen kijkend zie ik tafeltjes met damast erop in de galerie. Sinds wanneer zijn jullie een restaurant vraag ik. Sinds vandaag antwoordt Olga lachend. Beiden leggen me uit dat voormalig Premier Milos Zeman op bezoek komt en zijn vrienden heeft uitgenodigd voor een etentje. Hij heeft zelf goulash gemaakt van Reerug. ik verontschuldig mij voor het zomaar binnen vallen en wil weer weg gaan. Geen sprake van. Het etentje is pas om 18.00 uur en een kop koffie en wat te eten wordt voor me klaar gezet. Langzaam aan komen er mensen binnenlopen. Ik raak met een aantal in gesprek en vergeet de tijd. De drukte neemt toe en ik kijk op de klok. Het is bijna 18.00 uur en tijd om te vertrekken. Ik wil afscheid nemen en zie Olga en Vladimir druk heen en weer lopen. Kan ik soms helpen is mijn vraag. Graag zegt Olga. En voor ik het weet sta ik in de keuken in een grote pan Goulash te roeren van Milos Zeman. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Mijn gedachten schieten heen en weer en denken aan de dinsdagochtend. Blij dat ik gegaan ben. Om 20.00 uur is de goulash verorbert en zit ik bij Milos Zeman aan tafel. Ik versta nog geen tsjechisch, maar de mensen hangen aan zijn lippen als hij vertelt. Hier zit iemand die geliefd is. En daar maak ik op dit moment deel van uit.
De volgende ochtend besluit ik om weer even naar de Galerie te gaan. Even napraten over de avond. Er zijn een paar bekenden van gisteravond en we praten wat na. Olga vraagt aan mij wanneer ik weer terug ga. Zondag antwoord ik. Skoda is haar antwoord. En ze legt mij uit dat maandag Vladimir Zubov naar het parlement in Praag moet om een portret te overhandigen aan de duitse Bondskanselier Schroeder. En op die zelfde middag komt de Oostenrijkse chirurg Bodner op bezoek. Hij heeft Vaclav Havel het leven gered toen hij zo ernstig ziek was. Toen heeft hij ook een portret gekregen van Zubov (namens het parlement en Havel) En nu heeft hij een portret laten maken voor zijn vrouw. Zodat later de kinderen van beiden een portret hebben. Maandag komt ze hem halen en krijgt hij een onderscheiding in het gemeentehuis van Kutna Hora. Het zou mooi wezen als jij mij kan helpen. Kan ik dit wel aan vraag ik mij af. Niet gewend om met voorname mensen om te gaan. Maar ik bel John en vraag hem of ik maandag en dinsdag ook vrij kan krijgen. Zijn antwoord is weer ja. En zo kan ik niet meer terug.
Het is maandag. Wat moet ik aantrekken. Heb geen pak of iets bij me. Zou zomaar een weekend weg gaan. Dus ik trek mijn laatste schone kleren aan en daar doen we het maar mee. Vroeg ben ik al aanwezig. Je wilt natuurlijk niet te laat zijn. Ook Olga is zenuwachtig en vraagt mij of ze de bloemen die ik haar gegeven heb aan de vrouw van Bodner mag overhandigen. Natuurlijk mag dat. En zo gaat later die middag een prachtig boeket uit Apeldoorn via Kutna Hora, Praag naar Wenen.
De chirurg Bodner en zijn vrouw zijn ruim op tijd en worden hartelijk ontvangen. Voor mij staat een zeer sympathiek echtpaar. Dus alle schroom valt van ons af. Een leuk gesprek volgt en er wordt veel gelachen. Na de nodige foto's van het echtpaar en het portret gaan we naar het gemeentehuis (Vlasky dvur) Ook daar is weer de pers aanwezig en worden we ontvangen door de burgemeester. Na de nodige foto's en wat film opnames gaat de pers de kamer uit. We zitten alleen en ik vraag Bodner of ik hun moet filmen tijdens het gesprek met Olga en de burgemeester. Hij geeft mij zijn camera en na een korte uitleg maak ik de opnames. Ook hier weer een ontspannen sfeer. En na afloop besluiten we om naar de Barbora Kathedraal te lopen.
Onderweg loop ik op met dhr Bodner. Ik vertel hem dat ik de ziekte en operatie van Havel via het journaal in Nederland gevolgd heb. En dat het voor mij wel heel bijzonder is om nu met de chirurg die hem het leven heeft gered te lopen. Hij glimlacht en begrijpt mijn situatie. Hij begint te vertellen. Inderdaad was het een zeer zware en gecompliceerde operatie. Het duurde meer dan 9 uur en was erg intensief. Maar uiteindelijk was ik klaar en had ik een tevreden gevoel zegt hij. Dus nu afwachten hoe Havel zou reageren. Langzaam ontwaakte Havel uit de narcose en vraagt hij een broeder om wat drinken. De broeder komt bij mij en zegt dus dat Havel wat wil drinken. Maar naar zo'n operatie mag je niet drinken. Toch besluit ik om de broeder Havel maar een paar slokjes thee te geven. En dus gaat de broeder weer naar het bed van Havel. Niet veel later komt de broeder terug en zegt tegen mij dat Havel geen thee wil maar pivo. Glimlachend heb ik toen toegestemd om hem een paar slokjes pivo te geven. En sindsdien zijn we vrienden.
Hier liep ik dus voor het jezuietengebouw en de Barbora Kathedraal voor mij. En ik hoor dit verhaal. Voor mij onwerkelijk maar toch heb ik het zelf gehoord. Op het laatste moment komt Zubov er nog aan. Snel gereden vanuit Praag en nu met het echtpaar Bodner op de foto. ik sta erbij en blij dat ik dit weekend weer in Kutna Hora was. Niet wetend dat ik 1 jaar later eigenaar zou worden van een mooi pand aan de andere kant van de Kathedraal. De plek waar ik nu dit verhaal aan het schrijven ben.
De dinsdag naar huis was een mooie rit om alles de revu te laten passeren. Onwerkelijk en bijzonder. Hoe moet ik dit morgen aan mijn collega's gaan vertellen. Voor mij nog steeds een van de mooiste en bijzonderste verhalen. Verhalen met een glimlach. Eentje die zeker niet mag ontbreken.
Bijlagen
Kijk uit naar een nieuw verhaaltje!!
Ben pas nog in Kutna Hora geweest .Gasten van mij wilden de bone church en wat voorname gebouwen zien . Viel mij op dat er een hoop japanners deze stad bezoeken .
Leuke verhalen trouwens en ik ook wordt er al jaren van beschuldigd door een roze bril te kijken .
Leuke verhalen trouwens en ik ook wordt er al jaren van beschuldigd door een roze bril te kijken .
Klopt het toerisme neemt hier zeer zeker toe. Veel mensen vanuit Praag. Maar ook meer mensen zien de Kutna Hora veel te bieden heeft om hier een paar dagen te blijven. Een mooie ontwikkeling. Leuk te horen dat je de verhalen leuk vindt.
We gaan er weer eentje schrijven. Ben gelukkig aardig druk met mijn gasten. Dus heb me er niet veel tijd voor gegund. Maar leuk om te horen dat het weer tijd wordt voor een verhaaltje.
Sebastiaan.
Het seizoen is begonnen dus lekker druk met mijn gasten. Na volgende week komt de direktrice van het info centrum op bezoek om eens bij mij te komen kijken. Zij is nieuw en komt uit Praag. En ze wil graag praten over mijn ideeen die ik een tijdje terug geventileerd heb. Graag help ik mee om het voor de toeristen in Kutna Hora overzichtelijker en completer te maken. Want Kutna Hora is goed bezig naar de toekomst toe. Er wordt veel gerestaureerd en het theaterpark wordt straks een plaatje.
Zoals ik al zei hebben we het over de toekomst. En daar hoort de jeugd bij. Hier in Kutna Hora zie ik dan ook steeds jonge moeders lopen met hun pas geboren kinderen. Ook hier zie je een veschuiving naar oudere leeftijd. Vaak dan bij nieuwe relaties die voortkomen uit gescheiden relaties. Dus dan is de leeftijdsverschil tussen de broers en zussen vaak groter. En over een van die jonge kinderen gaat mijn verhaal.
Het gaat over Sebastiaan. Vorig jaar geboren en de moeder en vader ken ik al een heel lang. De moeder heet Ratka en heeft gewerkt bij haar zus in het restaurant U Kamenneho domu. Beter bekend als restaurant Michaela. Toen Sebastiaan geboren werd moest ik uiteraard met hem op de foto. Voor hun familie album. En in het gesprek met vader en moeder kwam ik tot de ontdekking dat Sebastiaan en ik een aantal overeenkomsten hebben.
Om te beginnen is Sebastiaan een jongen net als ik. Ja ik weet het dit is wel een hele makkelijke. Maar ook kan ik vertellen dat Sebastiaan een nakomeling is net als bij mij. Niet gepland zoals dat heet. maar zeker niet minder welkom. Daarbij heeft Sebastiaan een zus en een broer net als bij mij. Wel moet ik zeggen dat mijn zus helaas al enige jaren geleden is overleden. Dus daar hebben we een verschil. (gelukkig maar voorSebastiaan)
De zus van Sebastiaan is de middelste en de broer is de oudste. Net als bij mij. Daarbij moet gezegd worden dat de zus van Bastiaan 11 jaar ouder is. En dat is ook net als bij mij. De broer van Sebastiaan is 13 jaar ouder. En dat is je raad het al net als bij mij. Dus voor mij wel heel byzonder om dit mee te maken. Tenslotte hebben we ook nog een verschil. Ik ben thuis de grootste van de familie met 1,72 m. En Sebastiaan is hoe kan het ook anders de kleinste. Maar wie weet kunnen we hier over een aantal jaren ook zeggen. Net als bij mij.
Het seizoen is begonnen dus lekker druk met mijn gasten. Na volgende week komt de direktrice van het info centrum op bezoek om eens bij mij te komen kijken. Zij is nieuw en komt uit Praag. En ze wil graag praten over mijn ideeen die ik een tijdje terug geventileerd heb. Graag help ik mee om het voor de toeristen in Kutna Hora overzichtelijker en completer te maken. Want Kutna Hora is goed bezig naar de toekomst toe. Er wordt veel gerestaureerd en het theaterpark wordt straks een plaatje.
Zoals ik al zei hebben we het over de toekomst. En daar hoort de jeugd bij. Hier in Kutna Hora zie ik dan ook steeds jonge moeders lopen met hun pas geboren kinderen. Ook hier zie je een veschuiving naar oudere leeftijd. Vaak dan bij nieuwe relaties die voortkomen uit gescheiden relaties. Dus dan is de leeftijdsverschil tussen de broers en zussen vaak groter. En over een van die jonge kinderen gaat mijn verhaal.
Het gaat over Sebastiaan. Vorig jaar geboren en de moeder en vader ken ik al een heel lang. De moeder heet Ratka en heeft gewerkt bij haar zus in het restaurant U Kamenneho domu. Beter bekend als restaurant Michaela. Toen Sebastiaan geboren werd moest ik uiteraard met hem op de foto. Voor hun familie album. En in het gesprek met vader en moeder kwam ik tot de ontdekking dat Sebastiaan en ik een aantal overeenkomsten hebben.
Om te beginnen is Sebastiaan een jongen net als ik. Ja ik weet het dit is wel een hele makkelijke. Maar ook kan ik vertellen dat Sebastiaan een nakomeling is net als bij mij. Niet gepland zoals dat heet. maar zeker niet minder welkom. Daarbij heeft Sebastiaan een zus en een broer net als bij mij. Wel moet ik zeggen dat mijn zus helaas al enige jaren geleden is overleden. Dus daar hebben we een verschil. (gelukkig maar voorSebastiaan)
De zus van Sebastiaan is de middelste en de broer is de oudste. Net als bij mij. Daarbij moet gezegd worden dat de zus van Bastiaan 11 jaar ouder is. En dat is ook net als bij mij. De broer van Sebastiaan is 13 jaar ouder. En dat is je raad het al net als bij mij. Dus voor mij wel heel byzonder om dit mee te maken. Tenslotte hebben we ook nog een verschil. Ik ben thuis de grootste van de familie met 1,72 m. En Sebastiaan is hoe kan het ook anders de kleinste. Maar wie weet kunnen we hier over een aantal jaren ook zeggen. Net als bij mij.
Ad Verschoor
Donateur
Geweldig om, na de vakantie, vast te stellen dat je nog steeds schrijft. Ik ga je verhalen weer met heel veel plezier volgen. Bedankt.
Geweldig om over na te denken, en helemaal geweldig dat je dat van de Tsjech te weten bent gekomen.
Ik denk dat ik er een week over zou doen.
De Tsjechische taal is niet mijn sterkste, tot nu toe, zeg maar gerust , ik kan er na al die jaren nog steeds niets van.
Ik denk dat ik er een week over zou doen.
De Tsjechische taal is niet mijn sterkste, tot nu toe, zeg maar gerust , ik kan er na al die jaren nog steeds niets van.
Taal is niets anders als een vorm van communicatie. Met taal breng je een boodschap over. Maar handen en voeten etc. zijn zeker ook leuke instrumenten om mee te communiceren. Ook die gebruik ik nog steeds als ik een woord wil vinden of iets wil duidelijk maken.
Zit nu in een drukke periode. Maar verhalen schrijven blijf ik zeker doen. Genoeg inspiratie om mij heen. bedankt voor je leuke reactie. gr. Bert
Fijn dat je pension zo goed gaat het is ook supermooi en inderdaad Kutna Hora is een hele mooi stad!
Weer een leuk verhaal, grappig onze kleinzoon van 7 maanden heet Sebastián
Weer een leuk verhaal, grappig onze kleinzoon van 7 maanden heet Sebastián
Spoorloos.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik op het forum ben geweest. Familieomstandigheden, paswoord kwijt, geen zin, zijn ongeveer de redenen. Maar de tijd is gekomen om de draad weer op te pakken. Te beginnen met dit verhaal van juli 2013.
Zittend achter mijn huis en wachtend op mijn gasten, komt er weifelend een auto het terrein oprijden. Een Duits kenteken doet mij het uitgestapte paar in het Duits welkom heten. Zij antwoordt in het Tsjechisch of ik een kamer voor één nacht heb. En die heb ik voor hun. De man geeft mij een hand en antwoordt in onvervalst Amerikaans, nice place here. Mijn radertjes werken met de verschillende informatie die mijn hersenpan binnenkomt. Maar ze heeft het door en legt uit dat ze Amerikanen zijn en uit Las Vegas komen. Ik laat ze de kamer zien en al gauw is het besluit genomen om hier te overnachten. Ik nodig ze uit om wat van mij te drinken buiten in de tuin. Na 15 min. zitten we gezellig te kletsen en vragen ze mij hoe het komt dat een Nederlander hier in Tsjechië woont en een B&B runt. Ik vertel ze mijn verhaal.
Daarna ben ik natuurlijk nieuwsgierig hoe het komt dat zij Tsjechisch spreekt. En ook zij vertelt haar verhaal. Ze heeft Tsjechische ouders gehad die lang geleden gevlucht zijn naar Amerika, familie en vrienden achterlatend. Zelf is ze met haar broer en zus in de jaren 60 nog teruggeweest, vlak voordat Jan Palach zich in brand had gestoken. Een indrukwekkend verhaal. Ik nodig hun uit om te gaan eten in het historische centrum en tevens om ze Kutna Hora te laten zien bij nacht.
Tijdens het eten krijg ik de details te horen en ben onder de indruk van wat er zich vroeger heeft afgespeeld. Voor mij bijzonder omdat ik nu in een heel ander Tsjechië woon dan toen haar ouders weggingen. Ook tijdens de wandeling door de stad na het eten praten we voluit, ondertussen het prachtig verlichte Kutna Hora bekijkend.
De volgende ochtend bij het ontbijt wordt er gevraagd of het mogelijk is om nog een nacht te blijven. Ik antwoord met ja en vraag naar hun plannen. Eerst willen ze Kutna Hora gaan bekijken en later in de namiddag naar Ulhirske janovice om het graf te zoeken van haar grootouders. Ik biedt aan om mee te gaan omdat ik de plaats ken. En zo spreken we in de namiddag af.
Tegen 17.00 uur rijden we naar Ulhirske Janovice. Na even zoeken vinden we een kerkhof en gaan op zoek naar het graf van de familie Taborsky. Het moet een oud graf zijn en dat verkleint de zoektocht. Na ongeveer een half uur hebben we het gevonden. We maken foto's en ik laat ze even alleen. Bij de uitgang komen we weer samen en besluiten om te gaan eten in Kutna Hora.
Bij Dacicky genieten we van onze maaltijd en zie ik tevreden mensen tegenover me zitten. Blij dat ze het graf hebben gevonden. Ik vertel hun dat de straat waaraan ik woon eigenlijk 3 namen heeft. En dat het middelste gedeelte waar mijn huis zich bevindt, de naam Taborska heeft. Hetzelfde als haar familienaam, hetgeen toch bijzonder is. Ze kijken elkaar aan en hij vertelt me dan dat ze voordat ze bij mij kwamen, Kutna Hora alweer uitgereden waren. En toen besloten om terug te keren om bij mij te overnachten. Eigenlijk zouden ze dus doorrijden.
En zo denk ik nog regelmatig terug aan dit verhaal wanneer er weer een auto het terrein op rijdt.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik op het forum ben geweest. Familieomstandigheden, paswoord kwijt, geen zin, zijn ongeveer de redenen. Maar de tijd is gekomen om de draad weer op te pakken. Te beginnen met dit verhaal van juli 2013.
Zittend achter mijn huis en wachtend op mijn gasten, komt er weifelend een auto het terrein oprijden. Een Duits kenteken doet mij het uitgestapte paar in het Duits welkom heten. Zij antwoordt in het Tsjechisch of ik een kamer voor één nacht heb. En die heb ik voor hun. De man geeft mij een hand en antwoordt in onvervalst Amerikaans, nice place here. Mijn radertjes werken met de verschillende informatie die mijn hersenpan binnenkomt. Maar ze heeft het door en legt uit dat ze Amerikanen zijn en uit Las Vegas komen. Ik laat ze de kamer zien en al gauw is het besluit genomen om hier te overnachten. Ik nodig ze uit om wat van mij te drinken buiten in de tuin. Na 15 min. zitten we gezellig te kletsen en vragen ze mij hoe het komt dat een Nederlander hier in Tsjechië woont en een B&B runt. Ik vertel ze mijn verhaal.
Daarna ben ik natuurlijk nieuwsgierig hoe het komt dat zij Tsjechisch spreekt. En ook zij vertelt haar verhaal. Ze heeft Tsjechische ouders gehad die lang geleden gevlucht zijn naar Amerika, familie en vrienden achterlatend. Zelf is ze met haar broer en zus in de jaren 60 nog teruggeweest, vlak voordat Jan Palach zich in brand had gestoken. Een indrukwekkend verhaal. Ik nodig hun uit om te gaan eten in het historische centrum en tevens om ze Kutna Hora te laten zien bij nacht.
Tijdens het eten krijg ik de details te horen en ben onder de indruk van wat er zich vroeger heeft afgespeeld. Voor mij bijzonder omdat ik nu in een heel ander Tsjechië woon dan toen haar ouders weggingen. Ook tijdens de wandeling door de stad na het eten praten we voluit, ondertussen het prachtig verlichte Kutna Hora bekijkend.
De volgende ochtend bij het ontbijt wordt er gevraagd of het mogelijk is om nog een nacht te blijven. Ik antwoord met ja en vraag naar hun plannen. Eerst willen ze Kutna Hora gaan bekijken en later in de namiddag naar Ulhirske janovice om het graf te zoeken van haar grootouders. Ik biedt aan om mee te gaan omdat ik de plaats ken. En zo spreken we in de namiddag af.
Tegen 17.00 uur rijden we naar Ulhirske Janovice. Na even zoeken vinden we een kerkhof en gaan op zoek naar het graf van de familie Taborsky. Het moet een oud graf zijn en dat verkleint de zoektocht. Na ongeveer een half uur hebben we het gevonden. We maken foto's en ik laat ze even alleen. Bij de uitgang komen we weer samen en besluiten om te gaan eten in Kutna Hora.
Bij Dacicky genieten we van onze maaltijd en zie ik tevreden mensen tegenover me zitten. Blij dat ze het graf hebben gevonden. Ik vertel hun dat de straat waaraan ik woon eigenlijk 3 namen heeft. En dat het middelste gedeelte waar mijn huis zich bevindt, de naam Taborska heeft. Hetzelfde als haar familienaam, hetgeen toch bijzonder is. Ze kijken elkaar aan en hij vertelt me dan dat ze voordat ze bij mij kwamen, Kutna Hora alweer uitgereden waren. En toen besloten om terug te keren om bij mij te overnachten. Eigenlijk zouden ze dus doorrijden.
En zo denk ik nog regelmatig terug aan dit verhaal wanneer er weer een auto het terrein op rijdt.
Ad Verschoor
Donateur
Wat een pracht verhaal, dank je wel
Pelhřimov
Donateur
Bert, fijn dat je weer terug bent en bedankt voor je verhaal.
Mooi verhaal Bert, ik hoop dat er weer veel zullen volgen!
Ja hoor, gaan we zeker doen. Misschien straks eentje genaamd de Dominee.
De Dominee
Dagelijks word ik geconfronteerd met het prachtige uitzicht vanuit mijn tuin op de Barbora Kathedraal. Ik loop er dagelijks onderlangs als ik naar het historische centrum ga voor mijn lunch. In de zomer dan buiten zittend genietend van mijn maaltijd en watertje. Ik weet mij omringd door vele historische gebouwen en zeker ook kerken. Want daarvan staan er genoeg op een paar vierkante km. Zowel overdag als 's avonds geeft dit een mooie rustige sfeer. En dus ook in de avond ben ik hier dan vaak te vinden.
Vanaf het begin volg ik de restauratie van deze bijzondere plek. Voor mij een al bron van inspiratie. Ook de veranderingen vanaf 1993 staan in mijn geheugen gegrift. De veranderingen gaan langzaam maar gestaag door elke dag. Het mooie is dat het zeker niet aan kwaliteit inboet. Sterker nog, het wordt steeds mooier en leuker om op deze plek te wonen.
Je begint uiteraard meer mensen te kennen en raakt ook met steeds meer mensen in contact. En gelukkig is er keuze te over aan ontmoetingsplekken in binnentuinen, kelders, bij open haarden en andere mooie plekken. Vaak in de avonduren met een pivo erbij. Met als hoogtepunt voor mij met live muziek. En ook daar keuze te over. Het liefst met voor mij echte muziek. Muziek uit het hart waarin ze zelf hun gevoel in kunnen leggen. Graag luister ik dan naar bluesmuziek. Eén van mijn favoriete genres.
Dit gebeurt dan op bijzondere mooie plekken buiten of binnen in huiskamerachtige café's. Waar amper 30 a 40 man in kunnen. Als Nederlander vraag je je dan af, hoe kan het eruit. Want voor 3 a 6 euro kun je dan naar binnen. Of vaak gratis. Het staat vaak aangegeven met een plakaat of via internet. Ook de moderne media zijn hier niet meer weg te denken.
Tijdens één van deze concerten kwam ik een 6-mans band tegen bij Romario van het Blues Caffee. Op de achtergrond een grote forse man met zijn gitaar hoog voor de borst. Hoed op en stevige baard. Bij de 1e blik denkend, hier moet je geen ruzie mee krijgen. Hij speelt de hele avond prachtige solo's en geeft de band een smoel met zijn spel. De hele avond hou ik hem in de gaten en geniet van zijn spel. Het geluid raakt me en kijkend naar hem zie ik dat hij helemaal opgaat in zijn muziek. Mijn avond kan niet meer stuk. Helaas voor mij stopt de band om 23.30 uur en worden de spullen ingepakt.
Het is er nog steeds gezellig. Ik klets met iedereen en kom zo in contact met mijn blues brother. Ik dank hem en zijn collega bandleden voor de mooie avond en ook voor zijn inbreng erin. Heel ingetogen rustig en timide is hij dankbaar voor mijn complimenten. Voor mij had hij nog door mogen spelen. Hij antwoordt mij dat hij morgen naar de kerk moet. En dus op tijd thuis wil zijn. Hij is Dominee.
Een paar maanden later ga ik op vrijdag met mijn gasten naar Dacicky om er te gaan eten. Ze hebben daar een geweldig binnenplein welke je van de buitenkant niet kunt zien. De picknickbanken zijn bezet. Maar al gauw wordt er een tafel vrijgemaakt en kunnen we gaan zitten. We zitten aan het podium waar mensen bezig zijn om de installatie op te bouwen. En daar zie ik hem weer. We praten wat bij en ik weet dat mijn avond niet meer kapot kan. Ik vertel niks aan mijn gasten. Ze gaan het gewoon beleven. En ik zie tijdens deze avond iedereen genieten en uit hun dak gaan. Want er wordt met volle overgave gespeeld. Regelmatig wissel ik een blik met de Dominee. Ook hij geniet van zijn spel en wat de muziek teweeg brengt bij de aanwezigen.
Na het concert loop ik met mijn gasten langs het Jezuietengebouw en de Barbora Kathedraal. We staan stil om dit alles te aanschouwen. ik vertel hun over de Dominee en nagenietend lopen we naar huis. Wetend dat mijn gasten ook genieten van dit alles. En zeker ook door de Dominee.
Geweldige verhalen die ik nu pas lees omdat ik nog maar een paar jaar op het forum zit en een poging doe om alles te lezen en vanavond aan deze verhalen ben toe gekomen. Het is al een tijdje geleden dat je een nieuw verhaal hebt geschreven, ik hoop dat er toch nog nieuwe verhalen komen.
Prachtig om te lezen, mijn dank
Prachtig om te lezen, mijn dank
kuurgast
Donateur
Zoals jullie gemerkt hebben schrijft forumlid Kutna Hora hier niet meer.
Wel kan je enkele nieuwe columns van hem lezen op tsjechie.nl.
Wel kan je enkele nieuwe columns van hem lezen op tsjechie.nl.
Jammer toch van de mooie verhalen! ook zoals Jan Averink . Inderdaad zijn er veel op facebook