Het stukje over het verdwijnen van de eetkramen op de Vaclavske Namesti deed me er aan denken, aan een ander oud stukje verloren gegaan Praag: de Straatlantarencafés.
Deze cafés waren mobiel en werden naast straatlantarencafés - vanwege hun opstelling onder de stadsverlichting - ook wel theelocomotieven genoemd. Getrokken werden deze treintjes echter door een hond, dat locomotief kwam van de dampende theeketel.
De likeurstokerij Rode Ster in Karolinental baatte ze uit, voorzag ze van thee-essence in twee soorten, warm water en rum en de waard hield 12% van de omzet. De uitbaters verdienden bij met de verkoop van broodjes om te soppen en sigaretten van 'Drama' en het toen al bestaande 'Sport', die duurder waren. Een maanzaadbroodje met de duurdere thee en twee Sport uit het pakje, kostte 20 Heller.
Terwijl de moegetrokken hond onder de kar sliep, verzamelden zich de mensen die aan de dag begonnen en die, die uit de nachtcafés kwamen, onder de straatlantarens rond de zoemende ketel van de theelocomotief, die de schemer tussen nacht en dag overbrugde.
Nee, ik was er zelf niet bij. Toen ik voor het eerst in Praag kwam - in 1981 - was die ochtendtraditie al verdwenen. Of ik lag al, of nog in bed.
Praag-tip: sta eens vroeg op - zo om vijf uur - en wandel door de stad. En kijk welke ochtendrituelen er nog wel zijn. Een stad is op zijn mooist als ie ontwaakt.
Deze cafés waren mobiel en werden naast straatlantarencafés - vanwege hun opstelling onder de stadsverlichting - ook wel theelocomotieven genoemd. Getrokken werden deze treintjes echter door een hond, dat locomotief kwam van de dampende theeketel.
De likeurstokerij Rode Ster in Karolinental baatte ze uit, voorzag ze van thee-essence in twee soorten, warm water en rum en de waard hield 12% van de omzet. De uitbaters verdienden bij met de verkoop van broodjes om te soppen en sigaretten van 'Drama' en het toen al bestaande 'Sport', die duurder waren. Een maanzaadbroodje met de duurdere thee en twee Sport uit het pakje, kostte 20 Heller.
Terwijl de moegetrokken hond onder de kar sliep, verzamelden zich de mensen die aan de dag begonnen en die, die uit de nachtcafés kwamen, onder de straatlantarens rond de zoemende ketel van de theelocomotief, die de schemer tussen nacht en dag overbrugde.
Nee, ik was er zelf niet bij. Toen ik voor het eerst in Praag kwam - in 1981 - was die ochtendtraditie al verdwenen. Of ik lag al, of nog in bed.
Praag-tip: sta eens vroeg op - zo om vijf uur - en wandel door de stad. En kijk welke ochtendrituelen er nog wel zijn. Een stad is op zijn mooist als ie ontwaakt.
