"Hoi, wij zitten in Praag", zo begint het sms.je van mijn vriendin.
Een paar weken terug zaten we te kletsen op het werk en ze vertelde dat ze er een paar dagen uit wilde. Ze heeft het verdient.
Allerlei plaatsen kwamen voorbij, Berlijn, Londen, Milaan, Parijs etc.
Ik raadde natuurlijk Praag aan en nam de volgende dag mijn bibliotheek met Tsjechische en Praagse boeken mee. Ze bladert ze door en de keuze is gemaakt.
"Wij zitten in Praag en de dagen zijn te kort en de stad is te mooi!" "We komen ogen tekort!". "Er is geen sneeuw, maar soms komen er auto's langs rijden met een stapel sneeuw op hun dak".
Ik zie ze lopen en genieten, moet me inhouden om niet meteen terug te sms.en.
"Vandaag gaan we naar Terezín, Natuurlijk moet je daar heen als je zo dichtbij zit". Ik lees het nieuwe berichtje en ben nieuwsgierig hoe ze het ervaren.
Donderdag komen ze terug en krijg ik mijn bibliotheek net op tijd terug om zelf te gaan. Ik heb de kriebels, ben zenuwachtig en "wiebelig".
Het komt heel dichtbij en besef ineens dat ik misschien echt naar Tsjechië ga.
Het is gek, dit heb ik nog nooit echt verteld, maar de dag na het overlijden van Rens zat ik op een picknick tafel, foto's te kijken op het fototoestel. Het was zeven uur in de morgen. Achter mij kwam een vrouw staan en ik zei tegen haar;"Nooit ga ik meer naar Tsjechië en ook niet meer naar les". "Nee", antwoorde de voor mij onbekende vrouw, "Natuurlijk niet!"
Ik gedroeg me als een klein kind dat niet meer op schoolreis wilde en ook niet meer naar school.
Het gevoel wordt gaandeweg anders en ik ga gewoon naar Tsjechische les, ook omdat er zulke leuke mensen op zitten en niet op de laaste plaats voor juf. Dana.
En dan nu misschien naar Tsjechië. Ik ben zo blij met deze kans, kan het nog steeds niet geloven, maar nu het dichterbij komt, maakt het me onrustig.
Waarom??
Ik weet het niet, misschien toch het teruggaan.....met z'n allen...behalve..?
Misschien bang dat er nog iets gebeurd?
Zoals ik al ergens anders schreef, ik ben wiebelig, onzeker...... misschien wel hierdoor.
Mijn telefoon "piept".
"We hebben in Praag een tas voor je gekocht, een tas met Praha erop, volgens mij wordt je daar wel vrolijk van".
Natuurlijk word ik hier vrolijk van.
Ik ga haar terug sms.en en ga dan op zoek naar winterbanden.
Een paar weken terug zaten we te kletsen op het werk en ze vertelde dat ze er een paar dagen uit wilde. Ze heeft het verdient.
Allerlei plaatsen kwamen voorbij, Berlijn, Londen, Milaan, Parijs etc.
Ik raadde natuurlijk Praag aan en nam de volgende dag mijn bibliotheek met Tsjechische en Praagse boeken mee. Ze bladert ze door en de keuze is gemaakt.
"Wij zitten in Praag en de dagen zijn te kort en de stad is te mooi!" "We komen ogen tekort!". "Er is geen sneeuw, maar soms komen er auto's langs rijden met een stapel sneeuw op hun dak".
Ik zie ze lopen en genieten, moet me inhouden om niet meteen terug te sms.en.
"Vandaag gaan we naar Terezín, Natuurlijk moet je daar heen als je zo dichtbij zit". Ik lees het nieuwe berichtje en ben nieuwsgierig hoe ze het ervaren.
Donderdag komen ze terug en krijg ik mijn bibliotheek net op tijd terug om zelf te gaan. Ik heb de kriebels, ben zenuwachtig en "wiebelig".
Het komt heel dichtbij en besef ineens dat ik misschien echt naar Tsjechië ga.
Het is gek, dit heb ik nog nooit echt verteld, maar de dag na het overlijden van Rens zat ik op een picknick tafel, foto's te kijken op het fototoestel. Het was zeven uur in de morgen. Achter mij kwam een vrouw staan en ik zei tegen haar;"Nooit ga ik meer naar Tsjechië en ook niet meer naar les". "Nee", antwoorde de voor mij onbekende vrouw, "Natuurlijk niet!"
Ik gedroeg me als een klein kind dat niet meer op schoolreis wilde en ook niet meer naar school.
Het gevoel wordt gaandeweg anders en ik ga gewoon naar Tsjechische les, ook omdat er zulke leuke mensen op zitten en niet op de laaste plaats voor juf. Dana.
En dan nu misschien naar Tsjechië. Ik ben zo blij met deze kans, kan het nog steeds niet geloven, maar nu het dichterbij komt, maakt het me onrustig.
Waarom??
Ik weet het niet, misschien toch het teruggaan.....met z'n allen...behalve..?
Misschien bang dat er nog iets gebeurd?
Zoals ik al ergens anders schreef, ik ben wiebelig, onzeker...... misschien wel hierdoor.
Mijn telefoon "piept".
"We hebben in Praag een tas voor je gekocht, een tas met Praha erop, volgens mij wordt je daar wel vrolijk van".
Natuurlijk word ik hier vrolijk van.
Ik ga haar terug sms.en en ga dan op zoek naar winterbanden.
:snik: 
:kus:
