Het werd weer eens tijd voor een verhaal.
Het was in mei. Een mooie maand om te trouwen, een mooie dag voor een feestje en een prima tijd om in Tsjechie te zijn.
Nou ben ik al (weer een tijdje) getrouwd en óók in mei, maar daar gaat dit verhaal niet over.
De trouwerij betrof de jongste dochter van mijn Maatje Karel.
Karel heeft twee dochters, een heel beroemde (http://www.zadnikova.cz/) en een minder beroemde. De laatste spreekt overigens vloeiend Japans. Deze dochter had eerst een stormachtige verkering gehad met mijn oudste zoon. De afstand tussen Amsterdam en Hradec Kralove bleek uiteindelijk te groot en een Cyber-love bleek geen oplossing te bieden. Ze hadden uiteindelijk ieder een ander gevonden. Tijd voor een feestje dus. De trouwerij zou in Šumava plaatsvinden nabij het plaatsje Strasin met uitzicht op de kastelen Kasperk en Rabi.
De twee huwelijksfamilies zouden worden ondergebracht in de familieboerderij in Napajedla, de overige gasten en genodigden in Hotel Lesni in Lazni. Na een voorspoedige rit van 10 uur, ter plaatse aangekomen en ik werd gelijk opgenomen in de kring van familieleden, buren en kennissen. De geserveerde maaltijd en het drinkgelag nadien, had tot gevolg dat pas in de kleine uurtjes het bed opgezocht kon worden. De ochtend er op, zou de huwelijksceremonie gestart worden.
Het was wel een typisch hotel. Nog nooit zoiets meegemaakt; een soort inferieure kruising tussen een hangkast en een jeugdhotel. Clusters van 4 kamers zonder enig sanitair, de toegangsdeur met een levensgroot matglas en zonder gordijn. De kamers kwamen uit in een halletje waarin één toilet en één douche + bad voor alle kamers. Het meubilair, d.w.z. het bed + nachtkastje en de enige stoel waren in de jaren-50 al uit de mode geraakt en er was wel plek voor 2 jassen en een pet. Of hoed als je die toevallig droeg. Je overige zaken werd je geacht in een rek in het halletje te plaatsen, naast de koffers van de andere gasten. Ik wil nog steeds niet weten hoe oud het tapijt was en wat er allemaal op was achtergelaten. Van de muren wist ik het gelijk. Cola. Het was in grote hoeveelheden over de wanden terecht gekomen en het was er kennelijk nog niet van gekomen om er een sopje overheen te gooien.
Maar goed, het was beneden erg gezellig geweest, erg laat geworden en een bed blijft een bed.
Na mijn plaats in de pikorde bij het toilet en de douche te hebben ingenomen uiteindelijk gaan slapen. Kreuuuuun……….Steunnnnnnn, krak, tik, tiktik, krak. Geluiden die midden in de nacht het hotel het karakter van een spookhuis gaven. Geluiden die spontaan opkwamen en ophielden en met regelmaat weer terugkwamen, bleken te komen van de centrale verwarming. Het duurde even, maar je raakt er uiteindelijk aan gewend. Ten minste…………..tot half 5, als er iemand besluit om het hotel te verbouwen met gehamer, getik, rammel de rammel. Dit echter bleek de kokshulp te zijn die reeds in een vroeg stadium de Smazeny Rizek ging voorbereiden en met z’n vleeshamertje aan het werk sloeg. Voordeel: je bent vroeg aan het ontbijt, al duurde het toch nog wel een kwartier voordat ik de servírka kon overtuigen dat ik geen thee bliefde en toch echt koffie wilde hebben.
Mijn toenmalige auto; een Renault 25 was door het organisatie comité bestempeld tot trouw auto, werd dus ter plekke nog even opgepoetst en voorzien van de nodige linten en bloemen.
Vanuit Lazny was het vervolgens een half uurtje rijden om via Kašperské Hory naar Hartmanice te komen. De oom van de bruid was kennelijk gedelegeerd ambtenaar en mocht het huwelijk van z’n nichtje registreren. Het was echter een piepklein zaaltje in het Metský úrad, zodat er tussen het bruidspaar en de tafel waaraan zij zaten en de familie en gasten slechts 1 meter overbleef. Erg knus maar wat onhandig. De oom deed het overigens erg leuk al bleek mijn Tsjechische taalkennis niet afdoende om het enigszins te volgen. Aan het gelach van het bruidspaar en de familie begreep ik dat e.e.a. wel in de smaak viel. Wat opviel, was dat de bruiloftsmars bleef spelen tijdens de ceremonie én tijdens de toespraak. Toen oom uiteindelijk klaar was en het bruidspaar opstond, verscheen er een dame die een cassetterecorder, die achter een gordijntje stond, uitzette.
Na een uitbundige toost op het bruidspaar en het nemen van wat foto’s zouden wij weer terugrijden naar het hotel om daar de middag/avondmaaltijd te gaan gebruiken. Over het juiste tijdstip zou de kok nog even geïnformeerd worden. Die gaf echter aan voorlopig nog niet klaar te zijn, en moest het volledige gezelschap dus maar een autoritje van 3 kwartier maken door de omgeving.
Eenmaal aangekomen wachtte de bruid nog een verrassing en werd met grote spoed in een auto gestopt. Vaderlief, die aan z’n vliegbrevet werkte, had z’n instructeur uitgenodigd en die was bereid om de bruid, in vol ornaat over de verzamelde meute van gasten, familie, bekenden en kennissen te vliegen. En zo geschiedde. Het tochtje werd gemaakt in een Dynamic. Een ultra light 2-persoons vliegtuigje met werkelijk fantastische vliegkwaliteiten. http://www.wt9dynamic.co.za/?q=node. Vanaf het eigen landingsstripje dat inmiddels was aangelegd naast de familie boerderij, bereikten zij in 5 minuten het hotel, om daar, goed zichtbaar in haar trouwjurk een aantal malen behoorlijk laag over het hotel te vliegen. Een werkelijk apart gezicht een trouwjurk( met inhoud ) op slechts 50 meter hoogte over te zien komen.
Het feest was werkelijk schitterend, de band, d.w.z. 1 persoon met een accordeon, 1 zanger en 1 persoon die met een stok met met bellen de maat sloeg op de vloer, kreeg elke keer weer de handen op elkaar met liedjes die iedereen kon meezingen. Het eten was, mede dankzij de vroeg werkende koksmaat, meer dan voldoende en er waren genoeg fusten bier en rode zoete Moravische en Kazachstaanse wijn voorradig, nog afgezien van Russische “Champagne”. Ten behoeve van de wittebroodsweken werd er een aardige act opgevoerd die eindigde in een publiekelijke verkoop van de, door de acteurs afhandig gemaakte zaken zoals horloges, truien, schoenen, stropdas of ring. Het kwam er op neer dat de eigenaren vervolgens hun eigen zaken konden terugkopen ten faveure van het bruidspaar. Ook de trui van oma die met gepastte mate protesteerde, moest eraan geloven en het kostte de familie heel wat geld om het terug te mogen kopen. Uiteindelijk werd het eindbedrag aan het bruidspaar overhandigd om er wat leuks mee te doen. Uiteraard waren er weer toespraken en heel veel pakjes die onuitgepakt op een tafel werden gezet en uiteraard werd het weer héél gezellig en héél laat.
Zo’n hotel met allemaal kleine kamertjes, glazen kamerdeuren en piepdunne wandjes geeft ook wel weer gezelligheid. Je hoort werkelijk alles! Ook wat je niet wilt horen. Aan de ene kant van de muur een hevige ruzie tussen echtelieden, in de badkamer een echtpaar met verregaande plannen om tot iets moois te geraken, en naast mij wordt goed hoorbaar een nieuwe wereldburger in de steigers gezet. Zittend op mijn bed ontdek ik nog iets nieuws. Grote plukken haren in de hoeken en een verdwaalde pleister onder het nachtkastje. Ik besluit op een ander moment maar mijn tanden te gaan poetsen, want het enige toilet wordt bezet door een gast die kennelijk een teiltje nodig heeft.
Het ontbijt was niet al te vroeg en zowaar kreeg ik gelijk koffie. Ook het bruidspaar kwam nog even langs om iedereen te bedanken, de nog steeds niet opengemaakte cadeaus in de auto te laden en om vervolgens weer naar de boerderij te rijden voor familieberaad. Ook de gasten vertrokken stuk voor stuk en van een kreeg ik een fles wodka mee “voor onderweg!”, als dank voor het rijden van het bruidspaar. Nadat iedereen was vertrokken, bleek dat het “hotel” er niet op had gerekend dat ik nog een nachtje zou blijven omdat ik pas ’s morgens weer zou vertrekken. Men ging dus dicht en ik bekeek het maar. Gelukkig was er ook voor mij nog een plek op de boerderij, omdat uiteindelijk ook daar de familie weer op huis aanging.
Héérlijk. Helemaal alleen op de boerderij die je van haver tot gort kent. Een mand met verse broodjes, potten vol honing en een schaal met verse eieren, volslagen rust en helemaal gelukkig. Dat is dus, mede dankzij de wodka “voor onderweg” toch nog goed gekomen.
Op de maandagmorgen vroeg vertrokken. Zelezna Ruda, Regen, Zwiezel, Deggendorf en vervolgens via de A-3 richting Amsterdam. Een makkelijke en bekende route die ongestoord verliep. Tot even voor Bonn – Keulen, de heuvel afrijdende, net even voorbij zo’n mooi boogvormig viaduct. Het was aan mijn baan vrij rustig en er reden geen auto’s voor mij. Plotseling, vanuit het niets, schiet er op zo’n 100 meter afstand ineens een wit bestelbusje vanaf de linker rijbaan, over de vangrails. Rondtollend, met de deuren open. De bestuurder zichtbaar in z’n stoel en ondertussen alles verliezend wat er in het busje zat, knalde het ding op mijn rijhelft en tolde daar nog even door. Het verloor nog een deur en een golf van instrumenten en materialen kwamen in het kielzog mee. Het gekrijs van remmen moet tot erg ver in de omtrek hoorbaar zijn geweest. Toen alles tot rust was gekomen bleek ik midden in de puinhoop te staan, de losgeschoten deur van het busje tot vlak voor mijn voorwielen gestuiterd, de bestuurder en passagier nog steeds in de veiligheidsriemen in het wrak tegen de vangrail, niet zichtbaar gewond en achter mij een gigantische puinhoop van tot stilstand gekomen auto’s schots en scheef over de weg.
En toen was het stil………………Doodstil.
En dan besluit je toch maar even uit te stappen en gefascineerd te kijken naar de ravage waarvan je deel uitmaakt en tot je verbijstering vaststelt dat je zelf geen enkele schade hebt.
En dan begint ineens iedereen in de GSM’s te duiken, alles en iedereen te alarmeren en aandacht te besteden aan de mensen in het busje. Dat bleek ook wel nodig, want het busje maakte deel uit van een ongeval/aanrijding aan de andere kant van de snelweg. Met al deze aandacht had ik niet het idee een zinvolle bijdrage te kunnen leveren en besloot de plek des onheils te verlaten. Een van de bestuurders mijn kenteken en naam opgegeven indien die nog nodig zou zijn en vervolgens de losse deur, de buizen, gereedschap, snoeren, bouten, moeren en meer van dat, voorzichtig voor de auto weggeschoven.
De eerste honderd meters rijden waren wel weer even vreemd, als het tot je doordringt dat dit ook anders had kunnen aflopen. Een kwartier lang, de hele A3 voor mij alleen was ook wel even een verademing. Eenmaal over de grens toch maar even de vrouw gebeld: Met een uurtje ben ik thuis. Daar eenmaal aangekomen een biertje gepakt en even nagedacht. Toen het verhaal maar even verteld.
Door de Duitse politie ben ik nooit meer gebeld. Er waren kennelijk getuigen genoeg.
Het was in mei. Een mooie maand om te trouwen, een mooie dag voor een feestje en een prima tijd om in Tsjechie te zijn.
Nou ben ik al (weer een tijdje) getrouwd en óók in mei, maar daar gaat dit verhaal niet over.
De trouwerij betrof de jongste dochter van mijn Maatje Karel.
Karel heeft twee dochters, een heel beroemde (http://www.zadnikova.cz/) en een minder beroemde. De laatste spreekt overigens vloeiend Japans. Deze dochter had eerst een stormachtige verkering gehad met mijn oudste zoon. De afstand tussen Amsterdam en Hradec Kralove bleek uiteindelijk te groot en een Cyber-love bleek geen oplossing te bieden. Ze hadden uiteindelijk ieder een ander gevonden. Tijd voor een feestje dus. De trouwerij zou in Šumava plaatsvinden nabij het plaatsje Strasin met uitzicht op de kastelen Kasperk en Rabi.
De twee huwelijksfamilies zouden worden ondergebracht in de familieboerderij in Napajedla, de overige gasten en genodigden in Hotel Lesni in Lazni. Na een voorspoedige rit van 10 uur, ter plaatse aangekomen en ik werd gelijk opgenomen in de kring van familieleden, buren en kennissen. De geserveerde maaltijd en het drinkgelag nadien, had tot gevolg dat pas in de kleine uurtjes het bed opgezocht kon worden. De ochtend er op, zou de huwelijksceremonie gestart worden.
Het was wel een typisch hotel. Nog nooit zoiets meegemaakt; een soort inferieure kruising tussen een hangkast en een jeugdhotel. Clusters van 4 kamers zonder enig sanitair, de toegangsdeur met een levensgroot matglas en zonder gordijn. De kamers kwamen uit in een halletje waarin één toilet en één douche + bad voor alle kamers. Het meubilair, d.w.z. het bed + nachtkastje en de enige stoel waren in de jaren-50 al uit de mode geraakt en er was wel plek voor 2 jassen en een pet. Of hoed als je die toevallig droeg. Je overige zaken werd je geacht in een rek in het halletje te plaatsen, naast de koffers van de andere gasten. Ik wil nog steeds niet weten hoe oud het tapijt was en wat er allemaal op was achtergelaten. Van de muren wist ik het gelijk. Cola. Het was in grote hoeveelheden over de wanden terecht gekomen en het was er kennelijk nog niet van gekomen om er een sopje overheen te gooien.
Maar goed, het was beneden erg gezellig geweest, erg laat geworden en een bed blijft een bed.
Na mijn plaats in de pikorde bij het toilet en de douche te hebben ingenomen uiteindelijk gaan slapen. Kreuuuuun……….Steunnnnnnn, krak, tik, tiktik, krak. Geluiden die midden in de nacht het hotel het karakter van een spookhuis gaven. Geluiden die spontaan opkwamen en ophielden en met regelmaat weer terugkwamen, bleken te komen van de centrale verwarming. Het duurde even, maar je raakt er uiteindelijk aan gewend. Ten minste…………..tot half 5, als er iemand besluit om het hotel te verbouwen met gehamer, getik, rammel de rammel. Dit echter bleek de kokshulp te zijn die reeds in een vroeg stadium de Smazeny Rizek ging voorbereiden en met z’n vleeshamertje aan het werk sloeg. Voordeel: je bent vroeg aan het ontbijt, al duurde het toch nog wel een kwartier voordat ik de servírka kon overtuigen dat ik geen thee bliefde en toch echt koffie wilde hebben.
Mijn toenmalige auto; een Renault 25 was door het organisatie comité bestempeld tot trouw auto, werd dus ter plekke nog even opgepoetst en voorzien van de nodige linten en bloemen.
Vanuit Lazny was het vervolgens een half uurtje rijden om via Kašperské Hory naar Hartmanice te komen. De oom van de bruid was kennelijk gedelegeerd ambtenaar en mocht het huwelijk van z’n nichtje registreren. Het was echter een piepklein zaaltje in het Metský úrad, zodat er tussen het bruidspaar en de tafel waaraan zij zaten en de familie en gasten slechts 1 meter overbleef. Erg knus maar wat onhandig. De oom deed het overigens erg leuk al bleek mijn Tsjechische taalkennis niet afdoende om het enigszins te volgen. Aan het gelach van het bruidspaar en de familie begreep ik dat e.e.a. wel in de smaak viel. Wat opviel, was dat de bruiloftsmars bleef spelen tijdens de ceremonie én tijdens de toespraak. Toen oom uiteindelijk klaar was en het bruidspaar opstond, verscheen er een dame die een cassetterecorder, die achter een gordijntje stond, uitzette.
Na een uitbundige toost op het bruidspaar en het nemen van wat foto’s zouden wij weer terugrijden naar het hotel om daar de middag/avondmaaltijd te gaan gebruiken. Over het juiste tijdstip zou de kok nog even geïnformeerd worden. Die gaf echter aan voorlopig nog niet klaar te zijn, en moest het volledige gezelschap dus maar een autoritje van 3 kwartier maken door de omgeving.
Eenmaal aangekomen wachtte de bruid nog een verrassing en werd met grote spoed in een auto gestopt. Vaderlief, die aan z’n vliegbrevet werkte, had z’n instructeur uitgenodigd en die was bereid om de bruid, in vol ornaat over de verzamelde meute van gasten, familie, bekenden en kennissen te vliegen. En zo geschiedde. Het tochtje werd gemaakt in een Dynamic. Een ultra light 2-persoons vliegtuigje met werkelijk fantastische vliegkwaliteiten. http://www.wt9dynamic.co.za/?q=node. Vanaf het eigen landingsstripje dat inmiddels was aangelegd naast de familie boerderij, bereikten zij in 5 minuten het hotel, om daar, goed zichtbaar in haar trouwjurk een aantal malen behoorlijk laag over het hotel te vliegen. Een werkelijk apart gezicht een trouwjurk( met inhoud ) op slechts 50 meter hoogte over te zien komen.
Het feest was werkelijk schitterend, de band, d.w.z. 1 persoon met een accordeon, 1 zanger en 1 persoon die met een stok met met bellen de maat sloeg op de vloer, kreeg elke keer weer de handen op elkaar met liedjes die iedereen kon meezingen. Het eten was, mede dankzij de vroeg werkende koksmaat, meer dan voldoende en er waren genoeg fusten bier en rode zoete Moravische en Kazachstaanse wijn voorradig, nog afgezien van Russische “Champagne”. Ten behoeve van de wittebroodsweken werd er een aardige act opgevoerd die eindigde in een publiekelijke verkoop van de, door de acteurs afhandig gemaakte zaken zoals horloges, truien, schoenen, stropdas of ring. Het kwam er op neer dat de eigenaren vervolgens hun eigen zaken konden terugkopen ten faveure van het bruidspaar. Ook de trui van oma die met gepastte mate protesteerde, moest eraan geloven en het kostte de familie heel wat geld om het terug te mogen kopen. Uiteindelijk werd het eindbedrag aan het bruidspaar overhandigd om er wat leuks mee te doen. Uiteraard waren er weer toespraken en heel veel pakjes die onuitgepakt op een tafel werden gezet en uiteraard werd het weer héél gezellig en héél laat.
Zo’n hotel met allemaal kleine kamertjes, glazen kamerdeuren en piepdunne wandjes geeft ook wel weer gezelligheid. Je hoort werkelijk alles! Ook wat je niet wilt horen. Aan de ene kant van de muur een hevige ruzie tussen echtelieden, in de badkamer een echtpaar met verregaande plannen om tot iets moois te geraken, en naast mij wordt goed hoorbaar een nieuwe wereldburger in de steigers gezet. Zittend op mijn bed ontdek ik nog iets nieuws. Grote plukken haren in de hoeken en een verdwaalde pleister onder het nachtkastje. Ik besluit op een ander moment maar mijn tanden te gaan poetsen, want het enige toilet wordt bezet door een gast die kennelijk een teiltje nodig heeft.
Het ontbijt was niet al te vroeg en zowaar kreeg ik gelijk koffie. Ook het bruidspaar kwam nog even langs om iedereen te bedanken, de nog steeds niet opengemaakte cadeaus in de auto te laden en om vervolgens weer naar de boerderij te rijden voor familieberaad. Ook de gasten vertrokken stuk voor stuk en van een kreeg ik een fles wodka mee “voor onderweg!”, als dank voor het rijden van het bruidspaar. Nadat iedereen was vertrokken, bleek dat het “hotel” er niet op had gerekend dat ik nog een nachtje zou blijven omdat ik pas ’s morgens weer zou vertrekken. Men ging dus dicht en ik bekeek het maar. Gelukkig was er ook voor mij nog een plek op de boerderij, omdat uiteindelijk ook daar de familie weer op huis aanging.
Héérlijk. Helemaal alleen op de boerderij die je van haver tot gort kent. Een mand met verse broodjes, potten vol honing en een schaal met verse eieren, volslagen rust en helemaal gelukkig. Dat is dus, mede dankzij de wodka “voor onderweg” toch nog goed gekomen.
Op de maandagmorgen vroeg vertrokken. Zelezna Ruda, Regen, Zwiezel, Deggendorf en vervolgens via de A-3 richting Amsterdam. Een makkelijke en bekende route die ongestoord verliep. Tot even voor Bonn – Keulen, de heuvel afrijdende, net even voorbij zo’n mooi boogvormig viaduct. Het was aan mijn baan vrij rustig en er reden geen auto’s voor mij. Plotseling, vanuit het niets, schiet er op zo’n 100 meter afstand ineens een wit bestelbusje vanaf de linker rijbaan, over de vangrails. Rondtollend, met de deuren open. De bestuurder zichtbaar in z’n stoel en ondertussen alles verliezend wat er in het busje zat, knalde het ding op mijn rijhelft en tolde daar nog even door. Het verloor nog een deur en een golf van instrumenten en materialen kwamen in het kielzog mee. Het gekrijs van remmen moet tot erg ver in de omtrek hoorbaar zijn geweest. Toen alles tot rust was gekomen bleek ik midden in de puinhoop te staan, de losgeschoten deur van het busje tot vlak voor mijn voorwielen gestuiterd, de bestuurder en passagier nog steeds in de veiligheidsriemen in het wrak tegen de vangrail, niet zichtbaar gewond en achter mij een gigantische puinhoop van tot stilstand gekomen auto’s schots en scheef over de weg.
En toen was het stil………………Doodstil.
En dan besluit je toch maar even uit te stappen en gefascineerd te kijken naar de ravage waarvan je deel uitmaakt en tot je verbijstering vaststelt dat je zelf geen enkele schade hebt.
En dan begint ineens iedereen in de GSM’s te duiken, alles en iedereen te alarmeren en aandacht te besteden aan de mensen in het busje. Dat bleek ook wel nodig, want het busje maakte deel uit van een ongeval/aanrijding aan de andere kant van de snelweg. Met al deze aandacht had ik niet het idee een zinvolle bijdrage te kunnen leveren en besloot de plek des onheils te verlaten. Een van de bestuurders mijn kenteken en naam opgegeven indien die nog nodig zou zijn en vervolgens de losse deur, de buizen, gereedschap, snoeren, bouten, moeren en meer van dat, voorzichtig voor de auto weggeschoven.
De eerste honderd meters rijden waren wel weer even vreemd, als het tot je doordringt dat dit ook anders had kunnen aflopen. Een kwartier lang, de hele A3 voor mij alleen was ook wel even een verademing. Eenmaal over de grens toch maar even de vrouw gebeld: Met een uurtje ben ik thuis. Daar eenmaal aangekomen een biertje gepakt en even nagedacht. Toen het verhaal maar even verteld.
Door de Duitse politie ben ik nooit meer gebeld. Er waren kennelijk getuigen genoeg.
wat voor merk het was, omdat mijn buurman mij destijds verteld heeft dat ze in Tsjechië of Slowakije gemaakt worden. 
stuur me maar even, alvast bedankt. 
