Foto speurtocht in Praag?

[Sandra]

Ik heb gezocht maar tot op heden niks gevonden.
Weet iemand of er in Praag ook een fotospeurtocht te doen is?

Ik heb dat in Amsterdam drie jaar geleden gedaan: je krijgt dan een fotoboekje mee en een speurtocht- en vragenformulier die je moet volgen. Was erg leuk om te doen.
En aangezien ik met 3 vriendinnen in mei een weekendje naar Praag ga lijkt me dit een leuke en actieve manier om hen de stad te laten zien.

 

[Baan]

Een prachtig idee, dat moet er zeker komen.

Er zijn foto`s genoeg ter beschikking en ook route beschrijvingen, waarom doen we dit niet samen?

Ik bedoel dan alle forumleden.

 

[mark.cz]

ik maak een speurtocht naar alle cafes voor 1 uur ongeveer daarna zijn ze allemaal te bezopen:shock:

 

[Jos van Zetten]

Ik zie hier in Amsterdam (wallengebied) dagelijks groepjes mensen lopen met een koffertje en foto's, zij zijn bezig met zo'n speurtocht.
Zelf heb ik nooit mee gedaan, maar het is inderdaad een leuke manier om de stad te bezichtigen.
Je kunt allerlei thema's bedenken.
Ook zou je dit kunnen doen i.c.m. gps coördinaten.

 

[kuurgast]

Ook zou je dit kunnen doen i.c.m. gps coördinaten.

Dit is al mogelijk zie: city-discovery.com en gpsmycity.com.

 

[Sandra]

Een prachtig idee, dat moet er zeker komen.

Er zijn foto`s genoeg ter beschikking en ook route beschrijvingen, waarom doen we dit niet samen?

Ik bedoel dan alle forumleden.

Nou ik wil bijna zeggen 'verras me' haha

 

[petra]

foto speurtocht lijkt mij erg leuk. wij kijken altijd of er een stads geocache is want die loopt ook altijd langs de bezienswaardigheden of juist langs de mooi cq minder bekende bezienswaardigheden. vinden wij altijd erg leuk.
die links van gps ga ik ook eens doorspitten misschien zit daar ook wat leuks bij.

 

[petra]

heb de links even bekeken maar een is er voor de ipone en een moet je boeken en dan krijg je van hun een apparaat. tenminste dat maak ik er uit op. dus om de tour in je eigen gps te laden lukt denk ik niet.

 

[kuurgast]

Nou ik wil bijna zeggen 'verras me'

Je kan het zelf ook proberen Neem bv de route van Freddy of Pelhřimov die ze beschreven hebben
in het topic van Praag zie #107 en #110.
Dan pak je de kaart van Praag op mapy.cz klik de foto's aan die je wilt hebben print ze uit en zo heb je
een geheel eigen foto tour. :afwachten:

 

[Freddy2005]

Ik vind dat je als toerist, wat de meesten onder ons toch zijn, geen behoefte hebt aan een speurtocht. Er is zo veel te zien en te beleven dat je er niet moet naar gaan zoeken.

Zoektochten betekenen altijd een hele boel tijdverlies met o.a. het oneens zijn, heen en weer geloop, het niet of moeilijk kunnen lezen van namen enz. Als je ziet hoe men het nu al moeilijk heeft om hier bij ons in een kleine stad als Brugge, die gans de wereld over de vloer krijgt, de weg te vinden naar de voornaamste zaken of zaken die in een reisgids zijn omschreven, dan denk ik dat een goed omschreven stadswandeling voor bijna iedereen veel meer heeft dan een zoektocht.

Een volledig beschreven wandeling, een soort road-book, die eventueel geïllustreerd zou zijn ware het ideale voor de meeste Praagbezoekers.

Wat denk je bvb. van deze "Gouden mijl" wandeling:

Onze wandeling De Gouden Mijl begint aan de oostzijde van de Praagse Burcht -Hrad genoemd- bij metrostation Malostranská. Dit is één van de haltes van de metro van Praag die zo harmonieus opgaan in het straatbeeld, dat ze haast niet opvallen.

Bij deze halte stoppen ook de stadsbussen en de trams. Met andere woorden: je bent hier niet alleen. Er leidt een luie trap, de oude slottrap, van 98 treden naar de Burcht, maar je vraagt je af hoeveel aandacht mensen kunnen hebben voor het complex zelf, als het uitzicht links zo adembenemend is.

Hier is al duidelijk te zien dat Praag vooral een 'verticale' stad is: oude torens, spitsen, ronde en uivormige koepels met als afwisseling wat moderne hoogbouw. Op de trap zelf is er om de paar meter een divers aanbod van allerlei typisch Tsjechische en Praagse souvenirs: glaswerk, houtsnijwerk en bont.

Dat de Hrad zo’n massief complex is, valt eigenlijk helemaal niet zo op omdat de muren van de trap en de Burcht zelf okerkleurig zijn. Dit geeft een lichtvoetig effect.

Om in de Burcht te komen moeten we eerst de twee wachters passeren. Hun uniform was tot 1990 saai te noemen. President Václav Havel heeft zich persoonlijk beziggehouden met het verfraaien hiervan. Ze hebben nu dus een nieuw jasje maar hun geweren zijn van hout gebleven - met bajonet. Op de foto met hen dat mag, maar ze accepteren niet dat ze als speelgoed worden behandeld.

Zoals de Burcht nu is, is hij niet altijd geweest. In de negende eeuw was hier al een bolwerk. Deels van hout met een aarden wal. In de eeuwen daarna is de Burcht geworden tot wat hij nu is: een ommuurd complex van paleizen, kerken, klooster, kapellen, pleinen en torens. Na de wachters gaan we de poort door, en gelijk rechts het nauwe gangetje in en het even smalle trapje op. Op het platform valt een koperen kunstwerk uit 1994 van Jaroslav Róna op: Parable with skull. Het kost niet veel moeite om hier de ongemakkelijke associaties geknechtheid en onvrijheid bij te krijgen.

Na het kunstwerk is een trapje links, dat gaan we af. Het binnenhof waar we nu op staan wordt begrensd door de romaanse Zwarte Toren, waar nu een café in gevestigd is, en vroeger een gevangenis. Rechts staat het Burggravenpaleis dat nu een speelgoedmuseum is. Toepasselijke behuizing, want het gebouw lijkt inderdaad wel opgebouwd uit een blokkendoos. Hier resideerde vroeger de burggraaf van het land, deze was na de koning de hoogste autoriteit. We verlaten het binnenhof via de hoofduitgang en gaan naar rechts. De muur waar we langs lopen behoort toe aan het niet voor publiek toegankelijke Lobkowitzpaleis. De naam van deze invloedrijke adellijke familie komen we verder op deze wandeling nog twee keer tegen.

Dan, rechtsaf het Gouden Straatje in, oftewel Zlatá ulicka. Dit voorvoegsel zlatá, dat goud betekent, zullen we nog vaak tegenkomen in Praag, gouden dit, gouden dat. Dit vanwege het verguldsel dat te zien is op de versieringen van de paleizen, huizen en kerktorens. Eén blik echter in dit steegje, smalste punt 1.80 meter, en de kleine huisjes en het is duidelijk dat hier vroeger niet de rijken woonden. Deze huisjes zijn in de 16de eeuw tegen de vestingmuur gebouwd en het verhaal gaat dat hier alchemisten probeerden goud te maken. Daaraan ontleent het straatje zijn naam. Een illustere bewoner van dit straatje was de schrijver Franz Kafka. Hij heeft kort gewoond op nummer 22, zijn oeuvre ligt meertalig in de etalage.

Kafka is de beroemdste schrijver van Tsjechië, maar hij schreef in het Duits. En in een huisje dat nu niet meer bestaat heeft de dichter en Nobelprijswinnaar Jaroslav Seifert gewoond. Zijn portret kom je, in tegenstelling tot dat van Kafka, niet overal in Praag tegen op T-shirts, muismatjes, koffiekopjes en wat niet al. Nu glimt er een fraaie bestrating waar vroeger armoedig de modder lag. Let trouwens op het vakwerk van huisje nummer 20 en op de dakkapel van nummer 19: net of de eigenaar geen beslissing kon nemen of hij nu een kerktoren of een duiventil op z’n dak wou zetten. Als het erg druk is in het straatje, is het wel prettig te weten dat het ook een achteruitgang heeft: je komt dan weer bij de Zwarte Toren uit.

Wij gaan dezelfde weg weer terug en gaan rechtsaf dieper de Burcht in. Rechts staat in warme kleuren de Sint Joris Basiliek met daaraan vast het St. Jorisklooster. De St. Joris is een van oorsprong romaanse kerk, 10de eeuw, dus een van de oudste gebouwen van de Burcht. Het is een mooie kerk om te zien vanwege de warme, haast on-Europese kleuren gecombineerd met de witte torens. Helemaal bijzonder omdat de uitvoering erg sober is gehouden. De invloed van de latere barokvernieuwingen is beperkt gebleven.

De St. Joris is een kerk die letterlijk in de schaduw staat van wat het hoogtepunt is van de Burcht: de Sint Vituskathedraal. De grootste en hoogste kerk van Praag. We naderen hem van de achterzijde en dat is ook de beste manier voor een kennismaking. Zo komt hij goed uit. Karel IV gaf in de 14de eeuw opdracht tot de bouw van deze gotische kathedraal. De hofarchitect heette Peter Parler. Hij is ook de maker van twee andere imposante bouwwerken die we later tegen komen, namelijk de Karelsbrug en de Týnkerk. Peter Parler’s werk werd overgenomen door andere architecten. Er is tot 1929 gewerkt aan de voltooiing van de St. Vitus. Feitelijk werd er in het jaar 926 al de basis voor deze kerk gelegd, zodat we met recht kunnen spreken van een Millennium Dôme.

Er zijn verschillende stijlinvloeden waar te nemen: gotiek, renaissance en barok. Toch is het eindresultaat zeer harmonieus geworden. De invloed van de barok is klein gebleven: één toren met versiering. Wat opvalt aan de buitenkant zijn de horizontale steunberen hoog op het gebouw die de kapellen, het koor en het middenschip bij elkaar moeten houden. Een noviteit destijds. Net zo revolutionair als bijvoorbeeld het Centre Pompidou in Parijs waar verwarmingsbuizen, trappen en waterleiding aan de buitenzijde van het gebouw gemonteerd werden. Dat moet je als architect ook maar weten te verkopen. Helemaal als de klant koning is, doorgaans toch niet de meest vernieuwende mensen.

Verder valt de enorme hoeveelheid versieringen op in de vorm van beeldhouwwerken op 30 meter hoogte. Het mozaïek boven een van de toegangspoorten beeldt het laatste oordeel uit. Aardig om te zien is dat er behalve Jezus en Johannes de Doper ook enkele Boheemse heiligen op afgebeeld zijn.

Ook hier is weer veel ‘zlatá’ in verwerkt. In de kerk maken de haast eindeloos repeterende bogen van het dakgewelf, en de imponerende afmetingen van het middenschip - zo lang, zo hoog, zo sierlijk - elke bezoeker klein. Een invloed van de 20ste eeuw zien we in de gebrandschilderde en in de glas-in-lood ramen links. Glas in lood in een modern jasje. Eén ervan is gemaakt door de Tsjechische Jugendstilkunstenaar Alfons Mucha.

Rechtsachter in de kerk bevindt zich in een afgeschermde ruimte de kapel van de heilige koning Wenceslas, in Tsjechië Václav genoemd. Zijn tombe staat in het midden omringd door prachtig 14de eeuws mozaïek ingelegd met edelstenen, en 16de eeuwse schilderingen. Het achterste gedeelte van de kerk is niet gratis te bekijken. Te zien zijn daar onder andere, het St. Vitusaltaar, de relikwieënkapel en het hoofdaltaar. Min of meer als handtekening hangt er in de kerk ook de buste van Peter Parler zelf.

Het grote gebouw dat het burchthof lijkt te omarmen is het Koninklijk Paleis. Een mooi en symmetrisch gebouw dat helaas de pech heeft een veel interessantere overbuur te hebben. Dit paleis echter, was in 1618 wel het toneel van de beroemde ‘2de Praagse Defenestratie’. Wat is nou weer een defenestratie? Simpel gezegd: het uit het raam gooien van een persoon, en hopen dat hij de landing niet overleeft. En daar mee een daad stellen. Het Franse woord fenêtre, raam, zit er een beetje in. Hier betrof het twee koninklijk gezinde ambtenaren die door protestanten beentje werden gelicht. De éne bron beweert dat de twee defenestranten het hebben overleefd omdat ze op een mestvaalt landden, de andere zegt dat ze enkel een nat pak haalden in de slotgracht. Hoe dan ook, deze lugubere, plaatsgebonden wijze van afrekenen met politieke tegenstanders, had bij de 1ste Praagse Defenestratie een bloediger afloop omdat het slachtoffer toen landde op de lansen van de menigte beneden.

Wij verlaten het plein door een van de poorten en belanden op de 2de burchthof. Links op dit pleintje staat de Kapel van het Heilige Kruis met daarop de beelden van St. Paulus en St. Petrus. De gebouwen op dit plein zijn in dezelfde stijl gebouwd als het Koninklijk Paleis. We zouden het haast vergeten: de Burcht wordt ook nog steeds gebruikt als ambstzetel van de president. De gebouwen hier zijn de officiële regeringsgebouwen. Wel een verschil met ons Binnenhof en het torentje in Den Haag. Dit hof leidt rechts nog naar een caféterras met uitzicht op de tuin van de Burcht en de rijschool, de paardenrijschool.

Terug naar het 2de burchthof en via de andere onderdoorgang naar het 1ste burchthof, waarna we de Burcht weer verlaten via de wachters en komen op het door paleizen omgeven Burchtplein. Kijk nog even achterom: dan zie je de 'strijdende giganten' met knots en dolk boven de wachters. Deze - de wachters - worden iedere dag om 12.00 uur met veel ceremonieel vertoon afgelost. De strakke choreografie en het bijbehorende trompetgeschal, zorgen er voor dat dit een attractie op zich is.

Het eerste dat opvalt op het plein is de aandacht die er gegeven is aan de straatverlichting. Niet zomaar een lantarenpaal, maar een zuil met lantarens gedragen door vier dames. Dit plein moest ook grandeur hebben omdat de adel graag hun paleizen bouwde in de buurt van de Burcht, in de buurt van de macht. Vandaar dat op de Kleine Zijde elk tweede huis zo’n beetje de titel ‘paleis’ draagt. Nou ging men in Praag nogal royaal om met de benaming paleis, elk groot versierd herenhuis met zlatá: paleis. Hier rondom het Burchtplein staan er al vijf, het Sternbergpaleis niet meegerekend, want dat staat net op de tweede rang. Maar het herbergt wel de Nationale Galerie met een omvangrijke grafiekcollectie. Het kost dan soms ook wel wat moeite om bij elk paleis paf te staan. De meeste paleizen in Praag hebben hun oude functie verloren en doen nu dienst als museum, archiefopslag, ambassade of concertzaal.

Het witte gebouw rechts is het Aartsbisschoppelijk paleis. Er is nogal wat aan dit paleis gesleuteld. Gebouwd in de renaissance, verbouwd in de barok en het pronkt sinds 1765 met een rococovoorzijde.

Links zien we het paleis Salm. De Salmpjes zijn niet thuis zo te zien. Daarnaast staat het Schwarzenbergpaleis. Geen barok dit keer maar renaissance. Prachtige voorkant. Hier moeten we even een nieuw begrip verklaren: sgraffito. Het is een techniek die te vergelijken is met etsen. De kunstenaars graveerden, krasten, hierbij een gedeelte van de bovenste kalklaag weg zodat de andere kleuren steen zichtbaar werden. In dit geval zwart. Hier is het vooral gebruikt voor het lijnenpatroon. Net of er diepte in zit, en dat is in feite ook zo, voel maar. We zullen het nog een paar keer tegen komen, maar dan is het afgebeelde figuratief.

In het plantsoentje in het midden van het plein staat een sokkel met daarop Maria. Deze Mariazuil is hier uit dankbaarheid geplaatst omdat de Burcht en Praag in de 18de eeuw grotendeels gespaard bleven voor de pest. De naam van de kunstenaar: Brokoff. Eén van de bekendste barokbeeldhouwers van Praag.

We lopen verder met de Burcht in de rug naar het Toscanapaleis. Werd eind 17de eeuw gebouwd, maar kreeg pas zijn huidige naam een eeuw later toen het eigendom werd van de Toscaanse adel. Dat het gebouw wat Italiaans oogt qua stijl, is dus een toevalligheid.

Wij gaan rechts de Kanovnická in. De muur die zo mooi versierd is met sgraffiti, is van het Martinizpaleis. Afgebeeld zijn enkele taferelen uit het Oude Testament. Dhr. Martiniz was in 1618 één van de gedefenestreerden.

De straat volgend zien we in de bocht het helder witte St. Johannes Nepomukkerkje. Johannes Nepomuk was plaatsvervanger van de bisschop, en was dus verbonden aan de hofkerk van Praag: de St. Vitus. Hij is in 1393 door koning Wenceslas IV opgeofferd in een conflict dat de koning met de kerk had. Nepomuk is aan handen en voeten vastgebonden en van de Karelsbrug in de rivier de Vltava geworpen, en verdronken. Zijn graftombe vind je in de St. Vitus. Een paar eeuwen daarna is hij van martelaar tot één van de bekendste heiligen geworden. Zijn beeld zullen we later nog zien op de bewuste brug zelf. Mooi kruis heeft de kerk trouwens.

We slaan nu linksaf, het aardige straatje Nový Svet in, de kunstenaarsbuurt, en weer links. Na de onderdoorgang ligt links het befaamde bedevaartsoord het Loretaheiligdom. Het Loreta is in feite een gebouw om een gebouwtje. Om dat te zien moet je er wel in. De sierlijke, vriendelijk elegante barokke buitenkant is trouwens ook de moeite waard. De voorkant van het gebouw is ontworpen door de bekende architect Dientzenhofer, midden 18de eeuw.

Als je de trappen oploopt van het er tegenoverliggende Cernín heb je een goed overzicht. Oostwaarts vroeg zich af of deze combinatie met opzet zo is gemaakt: ‘t lichte Loreta tegenover het massieve en strenge Cernín. Ze versterken elkaar in hun kwaliteit. Het Loreta in, dat kost 80 Kc. Wat zie je daarvoor? Een kruisgang die zeer de moeite waard is.

De plafonds zijn met zorg - monnikenwerk - geschilderd. En elke heilige heeft achter glas z’n eigen kapel, z’n eigen prachtige kapel. Midden op de binnenplaats staat een soort replica van het huisje dat volgens de overlevering van Maria is geweest. Casa Santa. Een heilig huisje dus. Naar een Italiaans idee, die huisjes waren daar toen ook al erg populair. De naam van de financier staat in de kapel vermeld: Lobkowitz. Die invloedrijke naam zijn we eerder tegengekomen. De kapel heeft een rijk versierde buitenkant maar is binnen vrij sober gehouden.

De daaropvolgende Christus-Geboortekerk gaat weer gebukt onder veel goud. En krullen waar er maar gekruld kan worden. Dit zien we vaker in Praag: binnen- en buitenkant harmoniëren zelden. De trap leidt naar de schatkamer waar merkwaardig genoeg het plafond allereerst de meeste aandacht trekt. Het lijkt wel een verzameling lege golvende melkflessen. De schatten liggen hier veilig achter glas: zilveren wijnbokalen, relikwieën, mijters bezet met edelstenen, kroontjes, gouden en zilveren schalen en een monstrans bezet met duizenden diamantjes.

Misschien is het er niet aan af te zien, maar wat hier ligt daarvan is de waarde onschatbaar. Voor de niet-katholieken: het vaatwerk dat gebruikt wordt om de hostie ter verering te tonen bij bijzondere gelegenheden, dat heet monstrans. Weer buiten zien we nog de beelden op het dak en bij de ingang: die met de aureolen, dat zijn de heiligen. De klokken van het carillon komen uit Amsterdam en zijn op het hele uur te horen.

In het Cernín is nu het Ministerie van Buitenlandse Zaken gevestigd. De bouw van dit megalomane paleis - de voorzijde is 150 meter lang - begon eind 17de eeuw door graaf Czernin - met een ‘z’ in z’n naam - en is voortgezet door z’n kinderen en kleinkinderen. De bouw had nogal wat voeten in de aarde. Het bewonen er van ook: uiteindelijk bleek het toch niet zo geschikt te zijn daarvoor, hoe verwarm je de boel, hoe zit het met ‘t onderhoud. Z

Zo uitnodigend als het Loreta oogt, zo streng en gesloten oogt het Cernín. Eigenlijk wel merkwaardig omdat het gebouwd is door Italiaanse architecten. Als je van zuilen houdt is dit je paleis: 30 stuks. We gaan links om het paleis heen en lopen over het pleintje Pohorelec schuin met de ventweg rechts omhoog.

In de bocht is de toegangspoort tot het Strahovklooster. Het Strahovterrein ziet er uit als een soort campus voor de kloosterlingen, alles is aanwezig: kerk, brouwerij, bibliotheek, nóg een kerk en een schuur. Gelijk links na de ingang staat er al het kleine kerkje St. Rochus dat eigenlijk iets te hoog is voor z’n grootte, die verhouding maakt ‘m erg rank. Het doet nu dienst als galerie. Interessanter wordt het in de tweede kerk, Nanebevzeti Panny Marie, oftewel de Maria Hemelvaartkerk.

Dat de kerk rijk barok versierd is, dat is in Praag eerder regel dan uitzondering. Het bijzondere zit ‘m hier in de vele plafondschilderingen die in een niet alledaags gedempt grijs/blauw zijn uitgevoerd. Het geeft een wat rokerig effect. Josef Kramolin heet de schilder. Het gebouw naast de kerk huisvest de bibliotheek, het hoogtepunt van het Strahov. Of misschien moeten we zeggen: hoogtepunten. Want er is sprake van twee bibliotheken. Bij de ingang is er de mogelijkheid om een fotopermissie te kopen. Gebruik van statief is hier aan te bevelen, want er mag uiteraard niet geflitst worden.

In de ruimte voor de twee indrukwekkende leeszalen staat een aantal vitrines met daarin een curieus allegaartje. Hiervoor reis je niet af naar Praag, maar het is interessant om het toch ‘ns te bekijken. D’r is kennelijk ooit een monnik geweest die allerhande vogelnestjes verzamelde, met eitjes. Verder zijn er veel geprepareerde exotische, in ieder geval niet-Tsjechische, dieren. Krabben met een doorsnee van 70 centimeter, haaien, barracuda’s, schildpadden, roggen, insecten. Een beetje de sfeer van een rariteitenkabinet.

Heel leuk wordt het als je in een vitrine ineens een dier opmerkt waarvan je denkt: dit is een grapje, dat hebben ze ertussen gestopt om de bezoekers van de wijs te brengen, dat dier bestaat niet, is nep. Het is een Dodo. Een jonge Dodo, hij kijkt verschrikt, net een stripfiguurtje. Erg aardig is dat de collectie op kinderooghoogte is. En nu de boeken. Het is verfrissend om ook eens voor een rijk versierde ruimte te staan die geen kerk is.

De leeszalen zijn en blijven natuurlijk wél van het klooster. De eerste leeszaal heet de Filosofische zaal. Achttien rijen boeken boven elkaar, verdeeld over begane grond en galerij. En als je goed kijkt zie je dat men de boeken twee rijen dik op de plank heeft gezet. Deze bibliotheek is natuurlijk niet alleen imposant door de enorme hoeveelheid zeldzame boeken, incunabelen en handschriften, er zijn boekwinkels met meer bandjes in de kast. Maar ooit een boekwinkel gezien die zo met zorg is afgewerkt, waar de planken met goud zijn afgezet? Met zo’n frisse plafondschildering -van de hand van Franz Maulpertsch-? Met al dat bewerkte hout op de balustrade? Voor de boeken op de bovenste planken gebruikte men geen gewoon laddertje maar een kloeke trap op wielen, zeg maar gerust een meubelstuk.

In de gang lopen we langs rijen eeuwenoude boeken. Je zou haast zeggen: je kunt zien dat ze oud zijn, er zit schimmel op, maar bij nadere beschouwing blijkt dat die exemplaren met mos versierd zijn. De tweede leeszaal heet de Theologische Zaal. De zaal is wat ouder en nederiger van formaat, de boekenkasten reiken niet tot de hemel. Hier trekt het weelderig versierde plafond de meeste aandacht. Barok stucwerk, dat is duidelijk. Door de boogconstructie lijkt het een keldergewelf. Op de gang ligt in een vitrine het pronkstuk van het Strahov: een evangelie uit de 9de eeuw.

Het omslag is van hout, gekaft met fluweel en is bezet met juwelen en zilverwerk. Als we de bibliotheek verlaten houden we de kerk aan de rechterhand. Achter de kerk ligt nog een rustig hofje met een galerie. Het kloosterterrein verlaten we bij het panoramapunt. Wij gaan rechtsaf, bij de kleine wijngaard. We volgen het pad, langs de perenboomgaarden, bij de splitsing rechts aanhouden tot aan de mediterrane trap. Die gaan we af.

Ga je de trap óp, dan kom je bij een groots bouwwerk genaamd de Hongermuur. Dit bouwwerk is onder Karel IV tot stand gekomen. Het was een werkproject voor de bevolking die toen grote armoede leed. Ook was het natuurlijk een goed verdedigingsobject. Een ander bijkomstig effect was dat de Hongermuur goed hielp tegen de erosie: het gedeelte van de stad waar de adel woonde dreigde af te kalven.

Deze muur die zich slingert over de Petrínheuvel (haast tot aan de rivier) heeft er dus aan bijgedragen dat dit glooiende parkachtige bos met boomgaarden nog steeds een grote attractie is voor veel Pragenaars. Nog een zijsprongetje: de toren die boven de bomen uitsteekt. Het kan zijn dat u steeds dacht: "die ken ik ergens van, doet me ergens aan denken". Dat kan kloppen. Deze constructie van staal staat hier sinds 1891, heet Rozhledna en is geïnspireerd op de Eiffeltoren, meer de vrouwelijke variant daarvan.

De trap af gaat over in de Vlašska, die heeft de allure van een klein landweggetje. De Vlašska komt uit op een klein pleintje waaraan rechts het erg fraaie Lobkowitzpaleis ligt. De Duitse ambassade is er nu in gevestigd en het paleis is dus niet toegankelijk voor het publiek. Dat is jammer want de achterzijde, met fraaie tuin, is de mooiste kant van dit gebouw. Door de poort is het mogelijk om een glimp te zien van deze vroegbarokke rijkdom.

Langs de Vlašska staan verder allerlei patriciërshuizen in frisse pastelkleuren. Het is ook een ambassadestraatje. Waar je de uniformen op straat ziet, ben je bij de ambassades van de Verenigde Staten en die van Ierland. Tegenover de Ierse vlag bevindt zich links een onderdoorgang, bij het gebouw van de Akademie Muzickych Umeni. Daar gaan we in en komen dan op het befaamde Malostranská Námesti: het Kleine Zijdeplein. Tot de 17de eeuw was dit plein het centrum voor de handelaars en marktkooplieden van de Kleine Zijde. Hun winkels en werkplaatsen waren rondom dit plein gevestigd.

Daarna was het the place to be voor de adel die er hun paleizen bouwde. De adel vertrok twee eeuwen later weer, het plein latend aan de burgerij, met behoud van de mooie barokke en renaissance gebouwen. Het plein kreeg zo z’n levendigheid weer terug. Voordat echter die grote bezienswaardigheden onze aandacht eisen, eerst wat kleins. Precies na de onderdoorgang staat een rij groene gietijzeren paaltjes. Ze hebben geen functie, niet voor de brandweer, niet voor de parkeerwachters. Ze vormen een sculptuur van Karel Nepras en ze hebben wel wat weg van soldaatjes.

Het Kleine Zijdeplein wordt gedomineerd door de St. Nicolaaskerk in het midden. Het gebouw dat links aan de kerk vastzit, was het Jezuïetencollege. Het bekijken van de kapel naast de ingang is gratis maar de St. Nicolaaskerk zelf is een van de weinige kerken in Praag waarvoor entree betaald moet worden. Maar dan zie je ook wat.

Het interieur van de kerk uit begin 18de eeuw vormt een van de hoogtepunten van de Praagse hoogbarok. Eén van de hoogtepunten van de Europese barok zelfs. Het is oogverblindend, noem het en het is er: in goud welteverstaan. En wat niet van goud is, is van marmer of ander duur en duurzaam materiaal. Bovenaan beginnen maar? Het gigantisch grote fresco op het plafond heeft als thema natuurlijk St. Nicolaas en er is door Johannes Kracker zo’n 8 jaar aan gewerkt. Acht jaar lijkt lang maar niet als je weet dat de oppervlakte zo’n 1500 vierkante meter is. Vanaf de bovenverdieping heb je er een mooi zicht op.

Een paar schilderingen bij het altaar zijn gemaakt door Josef Kramolin, bekend van het Strahovklooster. In het midden vallen de vier heiligenbeelden op, en centraal bij het hoofdaltaar staat de vergulde St. Nicolaas zelf. Het orgel is ook de moeite waard om te zien: het goud lijkt er haast af te stromen, en het is helemaal be-engeld. Naast deze overdaad aan versieringen valt het op dat de beschildering op het glas-in-lood ontbreekt. Dat deed men niet in de barok. Buiten vallen de hoge groene koepel en bijbehorende toren op, zij vormden in 1765 het sluitstuk van de bouw. De kerk is gebouwd door vader en zoon Dientzenhofer.

Het half schoongemaakte gedenkbeeld dat voor de kerk staat heet De Drievuldigheidszuil. Een soortgelijk beeld troffen we eerder aan op het Burchtplein: geplaatst als dank dat de pestepidemie voorbij ging.

De gevels van de huizen aan het Kleine Zijdeplein, zijn allemaal de moeite van het bekijken waard. We lichten er een paar uit. Het huis met die fraai bewerkte dakrand in de linkerhoek van het plein, dat is het voormalig Jezuïetengymnasium. Het bestaat in feite uit meerdere panden, er is een gezamenlijke gevel voor geplaatst. Het huis -paleis Smirický- op de hoek na de zijstraat valt op door z’n elegante torentjes in geel groene kleuren. Daar weer naast staan twee huizen waarvan het eerste paleis Sternberg heet. Dat is verwarrend want de Sternbergjes hebben een gelijknamig paleis naast het Burchtplein.

Het hoekhuis dat er aan vast zit heet Huis Velikovsky. Beiden zijn geschilderd in fraaie kleuren en hebben rustige barokinvloeden. Voor de fotografen wordt de moeilijkheidsgraad nu wat opgevoerd: probeer de zonnewijzer van het Sternbergpaleis ‘ns te fotograferen zonder dat de bovenleiding van de tram in beeld komt. Het plein heeft overdekte galerijen voorzien van terrasjes. Een mooi punt om even een rondje rond de kerk te lopen met het hoofd omhoog.

Voor degenen die vinden dat ze nóg wel een paleis kunnen hebben, is er nog het Wallensteinpaleis. Het bevindt zich alleen niet aan dit plein maar er net achter. Het paleis is in 1630 gebouwd op een stuk grond waar zo’n 25 huizen stonden. Die moesten uiteraard wijken. Zo maak je vrienden onder de burgerij. Het paleis is ontworpen door Italiaanse architecten en is vooral groot. Interessanter is de tuin van het Wallenstein. Die bereik je via de straat Letenská. In de elegante tuin zijn de beelden te zien van de Nederlandse beeldhouwer Adriaen de Vries. Onlangs is hij weer herontdekt en vergeleken met Michelangelo. Het zijn niet de originele beelden die daar staan, maar afgietsels.

We verlaten het plein via de straat die Mostecká heet en naar de most leidt. De Karelsbrug heeft aan beide kanten bruggentorens. We gaan onder de poort door, maar voordat we de drukke brug opgaan is er nog het relatief rustige Kampa eiland. Om daar te komen moet je na de poort links het trapje af. De brug is nu boven ons hoofd. Het 1ste gewelf loopt dood, het 2de gewelf loopt over de Duivelsbeek die Malá Strana van Kampa scheidt en heeft uitzicht op het waterrad. Het 3de gewelf, daar gaan we onderdoor. Dit pleintje heet Na Kampe en heeft een aardig ritme van boompje bankje boompje bankje.

Trouwens, let ‘ns op de slangenkop en slangenstaart die elk bankje sieren. Op het plein is rechts een naamloos steegje dat voert naar het waterrad. En dan is er nog iets op dit schiereiland, of eigenlijk net er buiten. Daarvoor moeten we even het bruggetje naast het rad over. Daar rechts is er een graffitimuur. Niks bijzonders, totdat het thema van de muur opvalt: John Lennon. John Lennon was meer dan in het Westen een symbool voor de Praagse jeugd. Hij stond hier voor vrijheid, vrede en verandering. Hij werd hier tot icoon, zeg maar heilig. Onder z’n portret liggen bloemen en kaarsstompjes.

De vele boodschappen aan John en aan degene die het lezen wil, zijn in een aandoenlijk Engels gesteld. Wat verder opvalt is dat het merendeel van de teksten en afbeeldingen gekwast is, geschilderd is. Spuitbussen, daar deed men niet aan. Kampa biedt verder een parkachtige atmosfeer aan de rivier. Voor wie even rust wil, slenter gerust een rondje. Onze terugweg gaat langs de Duivelsbeek naar de trappen die links en rechts weer de Karelsbrug [30] op gaan.

Als je op de brug staat kun je zeggen: ik heb Praag gezien. Op die uitspraak valt natuurlijk wel wat af te dingen, maar toch. Hier sta je boven de Vltava, hoort het geruis daarvan door het dammetje verderop. Je ziet de vlucht van torens van de Oude Stad, achter je verheft de Burcht zich en heen en weer lopen dagelijks duizenden toeristen. Op de plek waar in de vroege middeleeuwen al een gammele oeververbinding was, begon Karel IV in 1357 met de bouw van deze Karelsbrug.

De brug is 520 meter lang, 10 meter breed en werd pas in 1414 voltooid. De beeldengroepen, 15 links en 15 rechts, precies boven de pijlers van de brug, zijn er pas in de tijd van de barok op geplaatst, zeg begin 18de eeuw. Omdat de beeldengroepen van vergankelijk zandsteen waren gemaakt, zijn er in de loop der eeuwen ettelijke vervangen door kopieën. Te zien zijn enkele heiligen, wat Bijbelse figuren, koningen en, als enige met een bronzen beeld: Johannes Nepomuk, die kennen we inmiddels.

Zijn beeld staat halverwege de brug links, naar een model van de beeldhouwer Brokoff. Het aantal beelden en de kleuren kloppen natuurlijk niet helemaal, maar al opkijkend tegen de beelden kan het zijn dat de wandelaar het idee krijgt te figuren als pion in een groots schaakspel. Vanaf de imposante bruggentoren met z’n dikke muren heb je een prachtig uitzicht over de Burcht en de Kleine Zijde, de Oude Stad en … de Karelsbrug. Typisch is trouwens de toren die hier 25 meter vandaan aan het water staat; ziet er uit als een kerktoren, maar is een watertoren. Als de naam van de rivier Vltava problemen oplevert bij het uitspreken: Moldau zeggen mag ook.

Op het plein tussen de bruggentoren en de trambaan staat links het beeld van Karel IV op een sokkel. De vier zittende vrouwen stellen filosofie, rechten, natuurwetenschappen en theologie voor, vandaar die boeken en serieuze gezichten. Het was een cadeautje van de universiteit die naar Karel is genoemd.

Op dit pleintje staan twee kerken. Eén achter het beeld en één voor ons. De eerste is de St. Franciscuskerk, één van de weinige objecten in het centrum dat nog niet is schoongemaakt. Dat levert het verrassende effect op van onooglijk van buiten maar mooi van binnen. Het is een intieme kerk met een barok altaar en in de koepel het fresco dat ‘Het Laatste Oordeel’ uitbeeldt. De elegante koepel van deze kerk is historisch belangrijk omdat dit de eerste keer was dat een kerk in Praag getooid werd met een koepel. Voor die tijd hadden de kerken enkel de keuze tussen puntdaken en torens.

De andere kerk is de St. Salvatorkerk. Onderdeel van het grote Clementium. Deze kerk heeft zich gehandhaafd door zo’n beetje alle stijlperiodes van 1600 tot 1800. Dus we zien renaissance plus nog wat barok en een enkel rococoversiering. De laatste vooral binnen: het altaar, de plafondbeschilderingen. Van de beelden aan de voorzijde valt vooral het Mariabeeld op en, helemaal bovenaan, niet Atlas met de wereld zoals gebruikelijk, maar curieus genoeg Jezus.

We gaan nu de drukke Karlova in. Rechts allerlei souvenirwinkeltjes met de befaamde Praagse marionetten, en links het Clementium. Dat was oorspronkelijk, midden 16de eeuw, het kloostercomplex van de Jezuïeten. Zij hadden hier een bibliotheek en een drukkerij. Midden 18de eeuw kreeg het een openbare functie.

Nu is de universiteitsbibliotheek er in gevestigd, en de Nationale Bibliotheek plus nog enkele boekenverzamelingen. Het complex heeft vier vrij te bewandelen binnenhoven. De ingang is een kleine houten deur ín een grote houten deur links in de Karlova. Voor die ingang, in een nis van het complex, bevinden zich de met veel metaalbeslag bewerkte deuren van een kleine kapel en een grotere kerk. De kerk biedt voornamelijk schilderijen en heeft daardoor wat weg van een galerie.

De Karlova splitst zich bij het huis U Zlaté Studne. Inderdaad: goudversierd en de raampartijen geflankeerd door beelden. Wij houden rechts aan. Ondanks dat de eerste drie verticale meters van deze straat verbouwd en vercommercialiseerd zijn -de schrijver Kurt Tucholsky omschreef dit als: “het huis een broek aantrekken"-, is hier veel moois te bewonderen als u naar opgeknapte glanzende bovenverdiepingen kijkt. Iets compleet anders zijn de putdeksels in het plaveisel: ook die zijn versierd.

De dwarsstraat die nu de Karlova kruist heet de Husova. Daar staat het Clam-Gallaspaleis [34]. Te herkennen aan de indrukwekkende beeldpartij naast de poort. De heldhaftige beelden torsen de gevel, ze zijn aan slijtage onderhevig. Ook dit barokke paleis, er is de hele 18de eeuw aan gewerkt, heeft romaanse en gotische grondvesten. Nu is er het stadsarchief in gevestigd en een concertzaal.

Links gaat de straat naar een pleintje waar het Nieuwe Raadhuis staat en waar de achterzijde van het Clementium aan grenst. De gebouwen hebben daar allemaal beelden op het dak en aan de gevel. Zelfs de 20ste eeuwse panden. Rechts gaat het naar - loop even mee, dan kun je het zelf zien.

Er staat in deze straat een kerk die min of meer het slachtoffer is geworden van de opeenvolgende bouwstijlen in Praag. Eigenlijk worden we al gewaarschuwd door de straatjes links en rechts: ze draaien er niet omheen en heten gewoon Zlatá. En als de straten al goud heten, dan is dat al een vingerwijzing naar het interieur van het kerkje sv. Jiljí, St. Egidiuskerk, links. Een simpel romaans kerkje -midden 14de eeuw in gotische stijl herbouwd. Mooi door z’n eenvoud. Maar dan de binnenkant. Groter kan het contrast niet zijn.

Binnen de niet bescheiden overdaad van de barok, er krult waar er gekruld kan worden, beelden waar er maar plek is, gedraaide pilaren. Verguldsel. Het is net een snuisterijenwinkeltje. Barokversiering leent zich niet voor iedere kerk. Haal je alles er uit, dan hou je een fraai kerkje over. Letterlijk alles eruit halen, dat zou zonde zijn, want bij het altaar is nog werk van de beeldhouwer Brokoff te zien.

Er is ook nog een tweede deel.

 

[Baan]

Dat is een prima route Freddy, zeer aan te bevelen.

Maar een foto route is veel leuker om ook de kinderen bij de wandeling te betrekken.

Dus gewoon foto`s maken van de gouden mijl route,
afdrukken en er een paar leuke vragen bij bedenken die door kinderen zijn op te lossen.

 

[Sandra]

@Freddy: Bedankt voor de route. Ik denk dat door een speurtocht er meer interactie plaats vindt. Je kijkt bijvoorbeeld niet altijd omhoog etc.
En een doel voor ogen hebben is altijd leuk toch?

@Baan: Dat is precies mijn idee! Ik ga er mee aan de slag (heb gelukkig nog tot mei 2011 de tijd).

Andere tips zijn natuurlijk altijd welkom. Ik zal jullie op de hoogte houden van mijn vorderingen.

 

[aafke]

Freddy, ik ben wel benieuwd naar het tweede deel!

 

[Freddy2005]

Dan krijg je hier deel 2:

Terug naar de Karlova. We komen nu op een driehoekig pleintje: Kleine Plein oftewel Malé Námesti. Centraal staat hier de smeedijzeren pomp met fontein uit de 15de eeuw met verguld hekwerk waarin engelen en leeuwen verwerkt zijn. Vanaf dit punt heb je een mooi overzicht over dit pleintje.
Opvallend is het neorenaissance pand van V.J. ROTT. Bij de Firma Rott betreden we het Jugendstilgebied van Praag. Het pand is tot de nok toe beschilderd met Jugendstilmotieven. Dat zijn in dit geval de zogeheten vegetatieve, organische elementen. Bloemen, bladeren, ranken. Liefst langgerekt zodat het sierlijk en inderdaad jeugdig en vrouwelijk oogt.

De ambachtstaferelen zijn niet specifiek Jugendstil: de boer met zeis, timmerman met draaibank, boerin met sikkel, maar het romantische idee is wel duidelijk. De invloed van deze stijl is kort maar groot geweest in Praag. De Jugendstil in Praag had zijn bloei tussen 1895 en 1914. Deze stijl uitte zich niet zo zeer in nieuwe gebouwen, maar in nieuwe versieringen op reeds bestaande objecten. Het was zeg maar, hip, om je van oorsprong gotische, daarna renaissance vervolgens verbarokte gebouwen op te fleuren, te verrijken met Jugendstilschilderingen en ornamenten.

Verdere bijzonderheden op dit plein zijn te zien op het pand er tegenover waar fragmenten van sgrafitti en fresco’s als puzzelstukjes de gevels sieren. Aan de ‘rechte’ zijde van het plein staat een rijtje barokpanden in zachte tinten. Als contrast staat hier het smalle pand Zlatá Lilie tussen in donkere warme kleuren.

Bij het huis met het torentje gaan we naar de Staromestské námesti, het Marktplein van de Oude Stad. Het plein vormt in de goede zin een ‘beproeving’, want als je net dacht dat de pracht en praal van de Praagse barok nu wel ‘ns op kon zijn, strekt zich hier een plein uit dat er juist nog een schepje bovenop doet. Maar, het is niet alleen een oud plein, het is ook een erg levend plein. Het heeft een scala aan cafés, restaurants en terrasjes. De muziek van de straatmuzikanten mengt zich hier met het geluid van de koetsjes en hun paarden.

Het plein is omringd door een kleine 25 bezienswaardigheden, allemaal stuk voor stuk de moeite waard. We lichten er een paar niet te missen objecten uit. Links staat het renaissance hoekhuis De Minuut, te herkennen aan de donkere sgraffitivoorstellingen die het hele pand bedekken. Het is qua stijl verwant aan het Schwarzenbergpaleis. Twee huizen verder staat het roze met gouden huis dat nu een onderdeel is van het Raadhuis van de Oude Stad. Een bronzen tekst op de muur vermeldt dat sinds 1992 de gehele binnenstad door de Unesco is aangemerkt als cultureel werelderfgoed.

Het Oude Raadhuis zelf trekt gelijk de aandacht vanwege de menigte mensen die zich hier elk heel uur verzamelt bij het Astronomische Uurwerk. Het attractieve mechaniek is gemaakt midden 15de eeuw, en geeft niet alleen met veel verguldsel de dagen en maanden aan, maar ook de stand van zon en maan en de dierenriem. Het is een grappig gezicht om de 12 apostelen voorbij de twee luikjes te zien gaan.

Het geheel houdt het midden tussen een draaiorgel, vanwege de Dood die met z’n bel rinkelt en de Turk die met z’n hoofd schudt en de Engel met zijn zwaard, en een poppenkast. De voorstelling wordt altijd afgesloten door de Haan die een soort gekraai uitbrengt dat op de lachspieren werkt. O ja, en je kunt op de klok ook nog zien hoe laat het is.

Het Raadhuis is alleen nog Raadhuis in naam, het wordt enkel nog gebruikt voor ontvangsten en plechtigheden. Het leent zich daar goed voor want de buitenkant is een fraai staaltje van gotiek en het interieur heeft veel Jugendstilelementen. De 70 meter hoge toren is van later datum dan het Raadhuis zelf en kan beklommen worden.

Als we om het Raadhuis heen lopen zien we daar de St. Nicolaaskerk. Op deze plek hadden al enkele kerken gestaan voordat de Nicolaas hier, midden 18de eeuw naar een ontwerp van Dientzenhofer, werd gebouwd. Het is een rijke kerk geworden, zowel van binnen als van buiten. Dat mag opmerkelijk genoemd worden gelet op het kleine aantal zitplaatsen.

Dat het nog steeds een levende kerk is, is te zien aan het columbarium. Gelijk bij binnenkomst rechts. Daar is een verzameling van honderden urnen. Elk in z’n eigen glazen vitrine. Een typisch, on-Nederlands verschijnsel. De kerk wijkt aan de buitenkant iets af van de gangbare barokstijl door z’n zuidelijke invloeden: de torentjes, de sierlijkheid, de mediterrane kleuren. Binnen is de barok wat traditioneler maar ook hier lijkt het motto te zijn geweest: bewerk het, maar bewerk het niet overdadig.

Midden op het Staromestské námesti staat het Jan Hus monument. Gemaakt door Saloun.Dit Jugendstilbeeld, eigenlijk beeldengroep, is in 1915 geplaatst ter gelegenheid van de vijfhonderdste sterfdag van deze kerkhervormer en volksheld. Johannes Hus werd circa 1370 geboren, werd theoloog en was verbonden aan de Bethlehemkerk aan de Kleine Zijde. Hij bekritiseerde de kerkmachten, vond dat de kerkhiërarchie het gewone volk buiten de deur liet staan was fel gekant tegen de aflaatpraktijken en pleitte voor een Bijbelvertaling in de landstaal, het Tsjechisch. Hus introduceerde de zogeheten diacritische tekens in het Tsjechisch.

Hij introduceerde de wát? Tekens die het mogelijk maken een taal fonetisch te lezen. Hij voegde het woord bij de daad als het ware. Dit bezorgde hem grote populariteit bij het volk en bracht hem op gespannen voet met de Paus en het koningshuis. Uiteindelijk werd hij als ketter aangemerkt en werd in 1415 tot de brandstapel veroordeeld. In Tsjechië wèrd, - zijn volgelingen hadden zich destijds verenigd onder de naam Hussieten - en wòrdt Hus nog altijd gezien als symbool voor het zoeken naar de waarheid en de rechtvaardigheid. Dit monument beeldt veel uit: het lijden, de onverzettelijkheid, de solidariteit met het gewone volk en hoop. De Jugendstilstijl is terug te vinden in bijvoorbeeld de lijnen van de mantel en de belettering op het monument.

Als we met de rug naar het Husmonument staan, staat de Týnkerk pal voor ons. Maar eerst is er nog het geel, matgele gouden gebouw, links in de hoek. Het is een gebouw met vele voormalige bewoners. Het was oorspronkelijk een Paulanenklooster, daarna was er een bank in gevestigd en nu een ministerie. Het front van het pand kun je zien als een huwelijk tussen barok en Jugendstil.

Te zien zijn de gebruikelijke barokversierselen, alleen ze zijn net wat zwieriger dan normaal. Wat we zien is de hand van de bekende Praagse kunstenaar Mucha, voornamelijk bekend door zijn grafische Jugendstilwerk: affiches. Let bijvoorbeeld op de ornamenten en het stucwerk boven de ingang en, als je de kans krijgt, het interieur.

Aan de andere kant van het plein, rechts van de Týnkerk, staat het Storchhuis. Hier vallen de Jugendstilbeschilderingen op die vrij traditioneel van karakter zijn. De heilige Wenceslas te paard en een schrijvende monnik. Maar de uitvoering is muzikaal: de lijnen zijn langgerekt, de ranken en bladeren lijken wel te wervelen en te dansen.

De ingang van de Týnkerk bereik je via de zuilengalerij ervoor. De Týnkerk staat in feite niet op het plein, maar er net achter. Door zijn twee torens is het een van de meest karakteristieke kerken van Praag. De acht kleine torentjes op de torens zelf, fungeerden vroeger als uitkijkposten. Binnen blijkt het een kerk te zijn waar de oorspronkelijke gotiek en de later toegevoegde barok elkaar soms in de weg zitten, soms elkaar aardig aanvullen. De fraaie dakbogen stammen nog uit de 14de eeuw, de altaren en panelen uit de barok. De Týnkerk was in de 14de eeuw de belangrijkste kerk van de Hussieten.

Achter de kerk ligt het Týnhof. Het smalle straatje links naast de kerk leidt er naar toe. Het hofje is omringd door veel nauwe straatjes. Sinds de middeleeuwen is er weinig veranderd in het Praagse stratenplan. Het hof was in de middeleeuwen marktplaats en pleisterplaats voor handelaren en kooplieden. Het heeft een tijd van verval gekend maar nu is het gerestaureerd en heeft het een gezellig karakter door de vestiging van allerhande boetiekjes en speciaalzaken.

We gaan het hof weer uit. Links staat de Kostel sv. Jakuba, de Jacobskerk. Nu is het slechts één van de vele kerken die Praag rijk is. Maar voordat de St. Vituskathedraal gebouwd was, was dit de hoogste. Uiteraard een romaanse geboorte gehad, gevolgd door een gotische jeugd en de volwassenheid bracht hem bij elke pilaar een goudbewerkt barokaltaar: 21 stuks. Het orgel verdient zeker aandacht, en ook mooi zijn de 30 balkons. Een enkele is nep om de symmetrie te behouden.

Als we de kerk uitkomen, gaan we links de Malá Štupartská in, dwarsstraat oversteken, onderdoorgang in en we staan op de voetgangerspromenade de Celetná, hier linksaf. Op de Celetná staan verspreid nog enkele barokke huizen met ‘paleis’ in hun titel, maar wij gaan op weg naar het hoekhuis Huis met de zwarte Madonna. Dit kubistische huis uit 1915 van de architect Josip Gocar staat op de hoek rechts, net voor de Kruittoren.

Het is een beetje vreemd dat dit vernieuwende huis is genoemd naar de versiering, de barókversiering, van het huis dat hier eerst stond: een gouden, zwarte Madonna met kind. Het kubisme was een kunststroming die omstreeks 1910 begon in de schilderkunst. Picasso was een van de bekendste kubisten, in Nederland was dat Piet Mondriaan. Zij wilden de vorm terug brengen in de schilderkunst, zoals de impressionisten vóór hen de kleur terug hadden gebracht. Het is eigenlijk wel merkwaardig dat het kubisme zo weinig navolging heeft gekregen in de bouwkunst, terwijl die zich er toch bij uitstek voor leent. Het lijnenspel en de vlakverdeling doen zeer uitgebalanceerd en rustig aan. De enige versiering die Josip zich toestond waren de envelopjes boven de pilaren, en als toetje: twee zolders.

Even iets heel anders. Twee huizen terug, aan dezelfde kant van de straat, is ook geprobeerd een pand een Jugendstiluitstraling te geven. Alleen: het is wel wat armoeiig. Een paar vazen met daarin wat onduidelijke flora een wimpel en een krul maken samen nog geen Jugendstil. We lopen nu naar de Kruittoren.

Bij de toren betreden we voormalig koninklijk gebied. Hier, op deze plek stond in de 14de en 15de eeuw het paleis van de Boheemse vorsten. Ze woonden hier, en regeerden vanuit de Burcht. Een groot gedeelte van de wandeling die we nu hebben gelopen volgde nauwkeurig die zogeheten 'Koningsweg', toen gebeurde dat per paard en per koets. Later werd de Burcht zowel de plek van waaruit de macht werd uitgeoefend als de permanente verblijfplaats voor de monarchie. Het enige bouwwerk dat nog is overgebleven uit die periode is de Prašná brána: de Kruittoren.

Van de stadsmuren die hier gestaan hebben, is geen steen meer te vinden. De toren is een goed voorbeeld van de gotische bouwstijl. En is eind 19de eeuw weer helemaal in dezelfde stijl gerestaureerd. Zwart, donker, massief, gesloten, met een enkel opgepoetst versiersel. De toren werd destijds gebruikt voor de opslag van grote hoeveelheden kruit. Geen prettige gedachte, zo’n explosief goedje bovengronds naast je paleis.

De Kruittoren is verbonden met één van de schitterendste -letterlijk- voorbeelden van Jugendstilbouwkunst in Praag. Het Obecní dum, het Representatiehuis, ook wel liefkozend ‘Repre’ genoemd. Het is gebouwd tussen 1906 en 1911, het hart van het Jugendstiltijdperk, en dat zie je er ook vanaf. Nou moet gezegd worden dat Jugendstil vele gezichten had.

De Jugendstil wou zeker alle voorwerpen en thema’s stileren en streefde naar een vloeiende lijn, naar elegantie. Maar het maakt uit in welke stad in Europa je de Jugendstil bekijkt. De Praagse variant wijkt toch iets af van wat je tegenkomt in bijvoorbeeld Antwerpen. En omdat in Praag de barokcultuur zo sterk aanwezig is, ontkomt de Jugendstil hier ook niet aan wat barokinvloeden. Als de barok hier niet had bestaan, had de Jugendstil die uitgevonden. Eigenlijk ook niet verwonderlijk, want bij beide stromingen stond de verfraaiing voorop.

De uitvoering, die is dan anders: andere materialen, andere thema’s, de barok is wat zwaarder op de hand, de Jugendstil wat lichtvoetiger, wat speelser, minder serieus - de jeugd immers. Een ander praktisch punt was dat beide kunststromingen in de bouwkunst vaak in opdracht werkten.

De nieuwlichtende kunstenaars waren dus afhankelijk van de wensen van de koopman, paleiseigenaar: maak het niet te bont jongens, denk aan de klanten. Of in het geval van barok: maak het maar goed bont jongens, denk aan de buren. En, kunstenaars en kunststromingen staan ook niet stil, die ontwikkelen zich. De Jugendstilers deelden dan wel dezelfde opvattingen, hadden een gezamenlijk vertrekpunt, maar gaandeweg bleek de één wat principiëler dan de ander. Met andere woorden: de grenzen van een genre of stroming zijn soms moeilijk te trekken.

Het Repre. De twee Jugendstilkunstenaars die we al eerder tegenkwamen op deze wandeling hebben ook hieraan meegewerkt: Ladislav ž aloun en Alfons Mucha. Een nieuw naam is Karel Spillar, hij zorgde voor de muurschilderingen in het gebouw. Het heeft een indrukwekkende, feestelijke ingang. Van boven naar beneden zien we: op de top de glazen koepel, daaronder het mozaïek van Spillar, de beelden van ž aloun, de gouden spreuk in de daklijst, het smeedijzeren balkon en dan een waterval van versierselen: glas in lood, lampen, vlaggen, krullen, boogjes, beeldjes, schildjes, verguldsel - we gaan naar binnen.

Het Repre heeft vijf zalen, waarvan twee op de begane grond. Links is het Kavárna, het café. Vergeleken met deze ruimte verandert elk Grand Café in Nederland in een hopeloze bruine kroeg. De inrichting is Jugendstil in een rijke ingehouden vorm, aan alles is aandacht geschonken, alles harmonieert met elkaar: de lambrisering, de luchters, de andere verlichting, het plafond, de balkons, de verwarmingselementen, de stoelen en tafels.

Misschien is Jugendstil wel een maniertje, maar wel een mooi maniertje. Dat het Repre wel met z’n tijd meegaat is te merken aan de internet salonek die voor de klanten openstaat. Drink hier in alle rust ‘ns koffie en kijk ‘ns rond. Het restaurant er naast is wat donkerder, wat formeler. Meer Jugendstil kun je zien in het restaurant in de kelder en op weg daar naar toe.

Er zijn fraaie booggewelven, versieringen die balanceren op het randje van de kitsch, gouden ornamentjes, taferelen op tegeltjes, sierlijke trapleuningen - we willen maar zeggen: dit heet niet voor niets het Representatiehuis. Dit huis heeft op de bovenverdieping twee bijzonder fraai gedecoreerde concertzalen. Krijg je op straat een folder aangereikt met daarop een aankondiging van concert van Vivaldi, Mozart -de film Amadeus is in Praag opgenomen- of Schubert, kijk dan waar het uitgevoerd wordt.

Weer buiten valt op hoe groot het contrast is met de nieuwe, strenge Bank Národní aan de overkant. Dat de bank de banden met de historie toch niet helemaal loslaat is te zien aan de traditionele leeuwen en krijgers op de daklijst. En, de bank heeft dan misschien wel een vernieuwend gezicht, aan de achterzijde staat nog intact het oude gedeelte uit 1894.

De wandeling vervolgt zo meteen de straat Na Príkope in, maar als tegenstelling met het opgepoetste Repre is het wel aardig om wat pure Jugendstil in vergane glorie te zien. In de straat Hybernská staat na zo’n 100 meter rechts het voormalig Hotel Central. Deze gevel met vegetatieve schilderingen had destijds de primeur van de Jugendstil in Praag.

Vanaf het Repre wandelen we rechts de Na Príkope in. In deze straat zijn het ‘m niet zo zeer de gebouwen als geheel die het ‘m doen, maar de details, de versieringen er omheen. De gebouwen op nummer 18 en 20, aan de linkerzijde hebben een fraaie daklijst met daaronder een schildering en een mozaïek op de voorgevel. Mooi en sierlijk zijn de twee stenen ‘luchtbruggen’ over het zijstraatje heen.

Dat kerken in Praag niet altijd barok hoeven te zijn, bewijst het Italiaanse ‘La Chiesa della s. Croce’] links op de hoek. Het interieur is een verademing, witte muren, reliëfs in gebroken wit tegen een witte achtergrond. Tegenover deze classicistische kerk staat een modern gebouw van glas en staal, het Myslbekgebouw. Het grappige van dit pand is dat het geen achterkant heeft: het heeft twee voorkanten. De andere voorzijde komt uit op het pleintje waar het kubistische Huis met de zwarte Madonna ook aan staat. Het refereert daaraan met een architectonisch grapje: ook twee zolders.

Het bankgebouw, ook links, heeft vier gebeeldhouwde figuren boven de ingang. Qua stijl moeilijk te plaatsen.Het heeft iets constructivistisch die heldhaftige, geïdealiseerde voorstelling van deze ambachten. Onder het communisme was dit dé kunstvorm. Was dit Jugendstil geweest, dan waren de beelden minder plomp, wat langgerekter.

Aan de rechterzijde van de straat, net voordat we links het Wenceslasplein op gaan, staan bij de ingang van nummer 390 Jugendstil beeldhouwwerken die de gevel torsen. Het verschil met de beelden van net boven het bankgebouw valt nu wel erg op. Dit soort beelden, maar dan als tekening, was ook erg in zwang als boekomslag in de jaren '20. Jugendstil was dan ook vaak een toegepaste, toevoegende kunst. Indrukwekkend is hoe hier bijvoorbeeld de kniepartijen vormgegeven zijn: anatomisch correct, maar in werkelijkheid zouden ze behoren aan die van een topsporter.

Het Wenceslasplein heet plein, is in feite een boulevard. Lengte 683 meter en 60 meter breed. Het is een drukke straat zowel overdag als ‘s avonds. Dit was van oudsher een handelsplek, vroeger werd hier onder andere de paardenmarkt gehouden. De commercie heeft nu alleen een ander gezicht. Dit was ook het plein waar in 1989 de burgers van Praag demonstreerden tegen de toenmalige regering. De roep om verandering kwam van verschillende groeperingen. Van Charta 77, de katholieke kerk en het later ontstane Burgerforum. De Fluwelen Revolutie eindigde ermee dat de toneelschrijver Václav Havel op 29 december 1989 tot president gekozen werd. Een plein met een geschiedenis. Verder op het plein zullen we sporen daarvan tegenkomen.

Vanaf de rechterzijde van het plein hebben we een goed uitzicht op het gebouw dat Koruna heet. Dat staat aan de linkerzijde en stamt uit 1914. Het is een gebouw dat zich geen enkele stijl aanleunen laat en daarom maar modernistisch genoemd wordt. Het draagt sporen van het kubisme, de mooie vlakverdeling, heeft wat Jugendstilinvloeden, de gebeeldhouwde vrouwenfiguren op het dak, maar kan gerust verder op eigen benen staan. Het had niet misstaan in de filmstad van Batman: Gotham City. De toren van het Koruna met z’n kroon -Koruna betekent kroon- van lampen, vormt een rustig en statig geheel met z’n omgeving: het gebouw met glazen klok op het dak met daarnaast de Griekse beeldenduo’s.

Aan de rechterzijde staat één van de weinige huizen dat niet enkel Jugendstil versierd is, maar ook als Jugendstilpand is gebouwd: het Peterkahuis. De twee bronzen figuren, Adam en Eva met slang, vallen het meest op. Sierlijk golvende lijnen. Eigenlijk, we hadden het al over de grenzen van een stroming, moet dit worden aangemerkt als een pré-Jugendstilpand. Het is gebouwd in 1899. Wat we zien is een simpele en doelmatige voorgevel, evenwichtig in drieën verdeeld. Het was ook gebouwd als handelspand. Nu zit er nog steeds een apotheek in.

De meeste huizen aan het Wenceslasplein zijn voor Praagse begrippen vrij nieuw: 19de en 20ste eeuws. Dat komt, dit terrein is in die tijd aangewezen als stadsuitbreidinggebied. Net na de derde barokgolf dus. De stijlen die hier vertegenwoordigd zijn spelen af en toe nog wel ‘ns leentjebuur bij de (neo-) barok of tonen zich er schatplichtig aan, maar hier hebben de gebouwen niet, zoals in het centrum, een Romaanse fundament of gotische kelder.

Loop ‘ns op je gemak over dit plein en kijk af en toe ‘ns omhoog. Een hotel dat misschien wel het bekendste hotel van Praag en ook één van de prachtigste uitingen van Jugendstil is, staat aan de linkerzijde: Hotel Evropa. Het werd in 1889 gebouwd en kreeg in 1904 zijn Jugendstil uiterlijk. Om bij het begin te beginnen de ingang. Er hangt een carrouselachtig baldakijn boven de deuren.

Het geeft de entree een nostalgische grandeur. Helemaal bovenaan zien we drie vrouwen in gezelschap van een pauw, een typisch Jugendstilgevogelte. Daaronder zien we allerlei versieringen zoals een notenbalkhekwerkje, gebeeldhouwde bloemen en tressen. De typische Jugendstilbelettering, glas in lood ramen, sierlijke balustrades voor de balkons geven het vooruitspringende middengedeelte van het hotel een extra rank en licht voorkomen. Maar meer dan van een fraaie buitenkant moet Evropa het hebben van het interieur. Het restaurant van het hotel is in een Jugendstilstijl uitgevoerd die zeer rijk en harmonieus te noemen is.

De zaal heeft een bewerkte lambrisering van donker hout onderbroken door spiegels die versierd zijn met tressen, schelpjes en engeltjes. Aan het eind van de zaal is een klok geïntegreerd in de schouw. En vergeet het plafond niet. Om kort te zijn: alle details gaan hier harmonieus op in een groot geheel. Een monument.

Het is meestal zo dat als een gebouw veel aandacht krijgt dat het object er naast er maar wat verloren bij staat. Dus: vergeet Hotel Meran niet. Het hotel heeft weliswaar een minder sterke entree dan de buurman, maar op de bovenste verdieping doet het toch z’n best. Daar zien we weer die op notenbalken gelijkende hekwerkjes, met de bekende tressen, bloemen en goudversierselen. Het balkon is trouwens ook erg sierlijk.

Tegenover deze beide hotels bevindt zich de ingang van Lucerna. Zowel het Wenceslasplein als de omliggende straten, hebben een netwerk van allerlei passages. Soms geven ze toegang tot een hofje of een tuin maar meestal zijn ze verbouwd tot winkelgalerijen. Deze passage is interessant omdat hij wel aangepast is aan deze tijd, maar ook nog veel ouds verborgen houdt. Je kunt hier ook, als het in het café van Hotel Evropa te druk was, koffie drinken in de foyer van de bioscoop.

Te zeggen dat je dan een ‘trap’ op moet doet een beetje onrecht aan wat in het Engels wordt aangeduid als een ‘flight of stairs’, een monumentale trappartij. Vanuit de hoge zitplaats kun je het kunstwerk van David Cerný dat hier sinds 1999 hangt ook niet over het hoofd zien. Het stelt de Heilige Václav voor, gezeten op z’n paard. Alleen, hij zit er op als een soort Dik Trom: het paard galoppeert ondersteboven door de geschiedenis. Het is een grappige verwijzing naar het officiële monument van Václav te paard dat 200 meter verderop staat. Het interieur van Lucerna ademt nostalgie door de lambriseringen, het gebogen glas en de koepels.

Lucerna kun je weer verlaten via de uitgang aan de Štepánská. Daar hangt boven de ingang een vervallen Jugendstilluifel. Terug naar het Wenceslasplein en naar rechts. Op het Wiehlgebouw op de hoek van de Vodickova, is nog een mooie schildering te zien van de Jugendstilkunstenaar Josef Fanta.

Vlak voor het standbeeld van Wenceslas, is er een perkje dat herinnert aan de Praagse Lente van 1968. De Tsjechen en Slowaken hadden toen hun hoop gezet op ‘het socialisme met een menselijk gezicht’. Maar de hervormingsgezinde partijvoorzitter die dat voorstond, Alexander Dubcek, werd aan de kant gezet. De Lente duurde maar kort. De touwtjes werden vanuit het communistische Moskou weer strakker aangetrokken.

Dat leverde het beklemmende beeld op van tanks van het Warschaupact in de binnenstad van Praag, omringd door geweldloze Tsjechen. Het einde van de hervormingen was voor de student Jan Palach de reden om zichzelf uit protest op 16 januari 1969 in brand te steken. Dit perkje gedenkt hem, en de medestudent Jan Zajic die hetzelfde heeft gedaan, met een gedenkplaat waarop staat: 'in memory of the victims of communism'. Een eenvoudig berkenhouten kruis met daarop de foto’s van de jongens, maakt het wat persoonlijker.

Karel IV wordt veel geëerd in Praag, stichtte de universiteit, bracht de stad tot bloei, maar hij zal altijd vier eeuwen achter blijven lopen op z’n voorganger, de schutspatroon van Tsjechië Svaty Václave. Hij stond aan de basis van het land Tsjechië, aan de basis van de Tsjechen zelf. Hier is hij omringd door vier beschermheiligen. Hij is overleden -vermoord door zijn broer- in het jaar 929 en daarna heilig verklaard. Het beeld zelf is in 1924 geplaatst en gemaakt door Myslbek.

Het grote neorenaissance gebouw dat het plein afsluit, dat het op het glooiende plein neerkijkt, is het Nationaal Museum. Te bereiken via de metrotunnel. Het gebouw stamt uit het einde van de 19de eeuw en biedt onderdak aan vele verzamelingen die betrekking hebben op de geschiedenis en folklore, de cultuur, en de wetenschap van het land. Van het gebouw zelf is de koepel erg de moeite waard. Binnen biedt de hoge hal een grootse entree.

Vanaf het Nationaal Museum volgen we de drukke verkeersader naar links die uitkomt bij het Jugendstilbouwwerk het Centraal Station. In het bovengrondse gedeelte, zowel de binnen- als de buitenkant, is nog veel fraais te zien. Schilderingen en beeldhouwwerken. De koepel en de versiering van het grote maar enigszins beroete monument zijn van de hand van Josef Fanta. Maar: het is een monument in bedrijf, verwacht dus geen museumuitstraling. Vanaf dit punt is er de mogelijkheid om de metro te nemen.

 

[aafke]

Dat is snel!
Dank je wel Freddy!!

 

[petra]

heb even gekeken of er een stads geocache is maar er zijn meer dan 500 caches in praag. er bestaan nl stads caches die via foto's je door de hele stad leiden. nou is mijn tsjechies spreken en lezen 0,0 maar misschien kan je er toch wat mee. kijk eens op http://www.geocaching.com/map/Default.aspx en dan praag in vullen. een van de caches die ik zo al tegen kwam is http://www.geocaching.com/seek/cache_details.aspx?guid=cbd35dc1-2ac1-4775-99cd-f97244949e24 deze is ook in het duits en engels geschreven en met foto's van gevel versieringen. http://www.geocaching.com/seek/cache_details.aspx?guid=f7392ad4-d28b-4f00-afb4-c41406115fd5 deze is zonder foto's maar volgens mij zonder gps te doen hij is in de oude joodse wijk.
er zullen nog wel meer mogelijk heden zijn en misschien is er al een echte stads cache maar ja dan moet je een kenner weten te vinden

 

[Sandra]

Inmiddels ben ik bezig met een foto speurtocht vanaf Vaclavske Namesti, via Prasna Brana naar Staromak (daar is de koffiepauze). Vanaf hier ben ik van plan de dames met de metro naar Malo Stranska te sturen, Hradcany op en af en over Karluv Most naar beneden. Waar ben ik aan begonnen?! haha

 

[Sandra]

Praag speurtocht (foto's heb ik hier even weggelaten)

Mocht iemand behoefte hebben om voor familie, vrienden etc ook een simple speurtocht op te zetten: copy-paste en bijpassende foto's toevoegen. Ik ben blij dat ik 'm af heb.

PRAHAHAHA SPEURTOCHT DEEL I

WENSESLAUS PLEIN
Het Wenceslausplein (Tsjechisch: Václavské náměstí) is een plein in het centrum van Praag. Sinds het jaar 1848 is het plein genoemd naar de heilige Wenceslaus. Het plein werd oorspronkelijk ingericht als paardenmarkt. Op de kop van het plein staat het Tsjechische Nationaal Museum. Voor het museum staat het standbeeld van de heilige Wenceslaus zijn paard.


Vredesplein
Eigenlijk zou je kunnen stellen dat het Wenceslaus plein het Tsjechische symbool voor de vrede is.

Op 16 januari 1969 was er een Tsjechische student. Jan Palach (Všetaty, 11 augustus 1948 – Praag, 19 januari 1969) die zichzelf in brand stak uit protest tegen de bezetting van Tsjecho-Slowakije door de Warschaupacttroepen als antwoord op de Praagse Lente en vanwege het gebrek aan democratie in zijn land.

Palach werd naar het ziekenhuis afgevoerd met ernstige brandwonden (85% verbrand) en overleed drie dagen later in het ziekenhuis.

Palach probeerde met zijn actie een statement te maken tegen het stalinistische regime van die tijd. Hij had van tevoren brieven geschreven naar de regering waarin hij onder andere opheffing van censuur en propaganda eiste. Hij sprak namens een groep mensen die bereid waren zichzelf op te offeren voor hun eisen, naar voorbeeld van kerkhervormer Jan Hus, wilde hij 'de waarheid laten zegevieren' door zichzelf in brand te steken. Nadat hij deze brieven geschreven had ging hij naar het Wenceslausplein en stak zichzelf in brand.

De regering kon dit echter niet hebben en verdraaide de reden van Palach om zichzelf in brand te steken. Ook verdenken sommige mensen de regering ervan een einde aan het leven van de zwaargewonde Palach te hebben gemaakt, maar bewijzen hiervoor zijn er niet.

Als je van het museum naar beneden loopt op de middenboulevard van Wenceslausplein vind je een klein momument ter nagedachtenis van Palach.

Op ditzelfde plein vond in 1989 de fluwelen revolutie plaats, wat het einde betekende van het communistische tijdperk.

Vraag 1: Waarmee zwaaiden de Tsjechen in de winter van 1989 op het Wenseslausplein als teken dat zij vrij wilde zijn?

a. Vlaggen
b. Sleutels
c. Witte shawls

Vraag 2: Wie werd in dat jaar door het volk gekozen als eerste president na de Fluwelen Revolutie?

Loop het Wenceslaus plein af naar beneden en ga rechtsaf. Je loopt nu op 'Na Prikope'
Ga als maar rechtdoor tot je deze (foto) toren ziet aan je linkerhand.

Dit is Prasna Brana (kruit poort) en zoals de naam al doet vermoeden werd hier tot de 20e eeuw het buskruit van de stad op geslagen.

Rechts naast Prasna Brana staat Obecni Dum (spreek uit Obets-njie Doem) wat vertaald wordt in huis van het volk. De Smetanazaal op de eerste verdieping dient als thuisbasis van het Praags Symfonieorkest. Beneden in het grand café is het prima koffie drinken te midden van extravagante art nouveau design.
Vraag 3: De Smetanazaal dankt zijn naam aan Bedrich Smetana. Wat was zijn beroep?


Loop door Prasna Brana, Celetna straat in en loop deze straat helemaal uit. Jullie bevinden je nu op Staromestske Namesti (Oude Stadsplein).

Naast de mooie huizen staan rond het plein kerken in verschillende stijlen, waaronder de Týnkerk in gotische stijl en de barokke Sint-Nicolaaskerk.

Ook het Astronomisch uurwerk (Orloj) van Praag naast het Oudestadsraadhuis (Staroměstská radnice) is aan het Staroměstské náměstí te vinden.

Dit is een middeleeuws astronomisch uurwerk in het centrum van de Tsjechische hoofdstad Praag. Het uurwerk is bevestigd aan de zuidelijke muur van het Oudestadsraadhuis aan het Oudestadsplein in de Oude Stad van Praag.

Het geheel bestaat uit drie hoofdonderdelen.

Het eerste onderdeel in het midden, de astronomische wijzerplaat geeft de tijd aan en laat de stand van de zon en de maan zien.

Het uurwerk geeft vijf soorten tijd aan:

Volgens de legende werd de maker van het uurwerk in Praag, toen het klaar was, blind gemaakt opdat hij een dergelijk uurwerk niet meer zou kunnen maken voor een andere stad.

Het tweede onderdeel bovenaan is de Parade van de Apostelen. Elk heel uur gaan er twee kleine deuren open en komt er een parade van apostelen voorbij.

Het derde onderdeel onderaan is een wijzerplaat met medaillons die de maanden voorstellen en waarop voor elke dag de heilige wordt aangeduid.

Het oudste deel van het uurwerk stamt uit het begin van de 15e eeuw. De apostelen zijn echter pas in 1865 toegevoegd.


Vraag 4: In het midden van Staromestske Namesti staat een standbeeld. Wie staat er op afgebeeld?


PRAHAHAHA SPEURTOCHT DEEL II


Vind metrostation Staromestka. Stap hier op lijn A, met als eindbestemming Devicka.
Jullie moeten uitstappen bij halte Mala Stranska. Dit is aan de voet van de berg waar het parlementsgebouw op staat. Je raadt het zeker al? Enjoy de klim naar boven! :-)
Omdat het bovenop nogal groot is, heb ik er voor jullie een kaart gemaakt. Zie bijlage.

Hradcany
De Hradčany (Duits Hradschin) is de burchtwijk van Praag. In tegenstelling tot een wijdverbreid misverstand omvat dit niet alleen de burcht (Hrad) zelf, maar de gehele heuvel, dus ook het gedeelte ten westen van de burcht. De Hradčany ligt hoog boven Praag en is van veraf te zien. Het grootste deel van de wijk behoort tot het district Praag 1, een klein deel hoort bij Praag 6.
De originele Praagse burcht stamt uit 880 en is gesticht door Borovoj, de oudst bekende vorst van de Przemysliden.

De Praagse burcht vormt tegenwoordig een van de grootste gesloten paleizencomplexen ter wereld. Alleen de voorzijde is al een halve kilometer lang. De burcht is de grootste burcht ter wereld, met een oppervlakte van 7,5 ha.

De hoofdingang van de burcht ligt aan het Hradčanské náměstí (Duits Hradschinplatz, burchtwijkplein) . Om in de burcht te komen moet je eerst de twee wachters passeren. Hun uniform was tot 1990 saai te noemen. President Václav Havel heeft zich persoonlijk beziggehouden met het verfraaien hiervan.


Vraag 5: Hoe heet de huidige president van Tsjechie?


De Sint-Vituskathedraal is onderdeel van de Praagse burcht.

In het jaar 926 werd een eerste kerk in romaanse stijl gebouwd op deze locatie op de burchtheuvel. Karel IV gaf de opdracht om deze kerk te vervangen door wat de grootste kathedraal van Europa moest worden. De eerste steen werd in 1344 door de keizer persoonlijk gelegd Als bouwheer was de Fransman Matthieu d'Arras aangesteld, die de bouw in de stijl van de Franse gotiek begon. Na zijn dood in 1352 werd hij als hofarchitect opgevolgd door de Duitser Peter Parler.

Na zijn dood in 1399 werd Parlers werk overgenomen door andere architecten. Ongeveer 600 jaar werd aan de Sint-Vituskathedraal gebouwd. De kathedraal is (mede daarom) in verschillende stijlen gebouwd: de bouw begon in 1344 met de gotische stijl. Laatgotische elementen werden er vooral onder de Jagiello-koning Vladislav II (1471-1516) aan toegevoegd. De huidige aanblik is te herleiden tot de bouwactiviteiten van keizerin Maria Theresia. Ze liet de burcht in 1753 grondig renoveren en paste de uiterlijke verschijningsvorm aan aan het Weense classicisme. Ten tijde van het opkomend Tsjechische nationalisme in de 19e eeuw werd de bouw hervat; uit deze periode dateert het schip. Er is tot 1929 gewerkt aan de voltooiing van de Sint-Vitus. Als laatste kwam het tweetorenfront gereed.

Binnen de Praagse burcht staan veel meer kerken, alleen al binnen 150 meter van de Sint-Vituskathedraal bevinden zich vier andere kerken. De bekendste hiervan is de Sint-Jorisbasiliek.



Kijk op de kaart voor het finish punt en loop de trappen af.
Volg de route naar de Karelsbrug (Karluv Most)


Karlesbrug

De Karelsbrug (Tsjechisch: Karlův most) is een beroemde brug over de Vltava (Moldau) in Praag. De brug verbindt de Oude Stad met de wijk Malá Strana. De constructie startte in 1357 onder koning Karel IV. In 1357 legde koning Karel de eerste steen.

Indertijd was het de enige verbinding om de rivier in Praag over te steken. Tot 1841 was het de belangrijkste verbinding tussen de Oude Stad en het kasteel van Praag. Oorspronkelijk was de naam 'de stenen brug' (Kamenný most) en sinds 1870 is dat Karelsbrug.

De brug is 516 meter lang en bijna 10 m breed. De constructie bestaat uit 16 bogen met ijsbeschermers. De brug wordt beschermd door drie torens, waarvan 1 aan de zijde van de Oude Stad (de zuidzijde). Deze toren wordt wel eens beschouwd als het mooiste gotische bouwwerk ter wereld.

Opdrachtje (deze keer voor je eigen gemoedsrust): Zoek onderstaand beeld: foto (ik kan julie al verklappen dat het aan de linkerkant staat), raak de gouden plek op de plaquette aan en doe een wens! Niet verder vertellen wat je hebt gewenst, anders komt je wens niet uit.

Vraag 6: Hoeveel beelden van heiligen vind je op de brug?


Vraag 7: Het verhaal gaat dat door de mortel die voor de brug gebruikt is, xxx gemengd werd om een grotere stevigheid te verkrijgen.

a) Eieren
b) Goud
c) Gemalen botten


Vragenformulier:

Antwoorden:

1
Waarmee zwaaiden de Tsjechen in de winter van 1989 op het Wenceslausplein als teken dat zij vrij wilde zijn?
 Vlaggen
 Sleutels
 Witte shawls
2
Wie werd in dat jaar door het volk gekozen als eerste president na de Fluwelen Revolutie?

3
De Smetanazaal dankt zijn naam aan Bedrich Smetana. Wat was zijn beroep?

4
In het midden van Staromestske Namesti staat een standbeeld. Wie staat er op afgebeeld?

5
Hoe heet de huidige president van Tsjechie?

6
Hoeveel beelden van heiligen vind je op de Karelsbrug?

7
Het verhaal gaat dat door de mortel die voor de brug gebruikt is, xxx gemengd werd om een grotere stevigheid te verkrijgen.
 Eieren
 Goud
 Gemalen botten

 

[Pelhřimov]

Sandra, leuk gedaan :top:

 

[Baan]

Sandra, leuk gedaan :top:

Er komt zeker nog wel meer?:top:

Alvast bedankt.