Het loopt naar het einde van de middag. Het zonnetje schijnt. We zitten met een biertje even uit te rusten van het werken in de tuin. Heerlijk in de schaduw tegen de balken van onze roubenka. Geweldig natuurlijk maar er ligt een steen op mijn maag.
Ik denk aan de heerlijke tijd die we hier weer hebben gehad. De enorme geslachte eend die we bij onze aankomst kregen. Prachtig in een grote schaal. Ik kon hem zo de oven inschuiven, als ik die had gehad. We hebben hem in delen opgegeten en er soep van gemaakt. Heerlijk smaakte hij!
Met een glimlach denk ik terug aan de half afgebroken tak van de appelboom voor het huis. Wij zouden die wel “even” opruimen. Er werd ons meteen een kettingzaag aangeboden, maar die hadden wij niet nodig….. We zijn dus gewoon een hele dag bezig geweest om de boel door te zagen, weg te zagen, weg te ruimen etc.
Ik denk aan de avonden dat we gezellig ’s avonds buiten hebben genoten van de bbq. Zittend op een paar eenvoudige banken met al even eenvoudige tafels met een zeiltje erop. Met mensen die we wel en helemaal niet kenden (en dus hebben leren kennen).
Ik kijk de tuin in en zie het inmiddels vertrouwde prachtige groen, de bomen, struiken en bloemen. We hebben er weer hard in gewerkt maar het was zo heerlijk. We hebben de eerste appels en noten geplukt. Die nemen we mee. Ze zijn eigenlijk nog niet rijp, maar het gaat om het idee. De fruit- en notenbomen zitten barstensvol. Het grootste gedeelte van de oogst zullen we gaan missen, want dan zijn we er niet.
De zwaluwen vliegen af en aan. Ik heb tijdens deze vakantie gelezen dat ze zo’n 10.000 insecten per dag vangen. Hun donkere vleugeltjes steken fel af tegen de blauwe lucht. 2 weken lang hebben wij hun vluchten kunnen volgen. Gezien hoe ze tijdens hun vlucht plotseling versnellen. Dan hebben ze er vast weer een te pakken. We hebben kunnen luisteren naar de zangvogel (waarvan we de naam niet weten). Helemaal bovenin de hoge boom van de buurman zingt hij elke dag prachtig het hoogste lied.
Ik kan het niet helpen….kan mijn tranen niet bedwingen. Waarom moeten we verd…. morgen weer naar huis? Ik wil hier blijven. Het leven is zo goed en fijn hier. Ik weet het wel hoor, over een jaar of 2 a 3 zal het er waarschijnlijk wel van komen dat we hier naar toe verhuizen, maar dat duurt me te lang. Veel te lang!
Ik hoef het Ruud niet uit te leggen. Hij begrijpt het, kent het ook, voelt met me mee.
Alsof Ben (ons eerste schaap) het voelt, begint hij plotseling te blaten. Je herkent hem meteen, want hij heeft zo’n heel diep stemgeluid (hij is niet voor niets “de chef” van de 9 schapen die we nu hebben). Door mijn tranen heen moet ik toch weer lachen.
En ach….ooit op een dag komt het goed….kunnen we daar blijven….hoeven we niet meer terug.
Ik denk aan de heerlijke tijd die we hier weer hebben gehad. De enorme geslachte eend die we bij onze aankomst kregen. Prachtig in een grote schaal. Ik kon hem zo de oven inschuiven, als ik die had gehad. We hebben hem in delen opgegeten en er soep van gemaakt. Heerlijk smaakte hij!
Met een glimlach denk ik terug aan de half afgebroken tak van de appelboom voor het huis. Wij zouden die wel “even” opruimen. Er werd ons meteen een kettingzaag aangeboden, maar die hadden wij niet nodig….. We zijn dus gewoon een hele dag bezig geweest om de boel door te zagen, weg te zagen, weg te ruimen etc.
Ik denk aan de avonden dat we gezellig ’s avonds buiten hebben genoten van de bbq. Zittend op een paar eenvoudige banken met al even eenvoudige tafels met een zeiltje erop. Met mensen die we wel en helemaal niet kenden (en dus hebben leren kennen).
Ik kijk de tuin in en zie het inmiddels vertrouwde prachtige groen, de bomen, struiken en bloemen. We hebben er weer hard in gewerkt maar het was zo heerlijk. We hebben de eerste appels en noten geplukt. Die nemen we mee. Ze zijn eigenlijk nog niet rijp, maar het gaat om het idee. De fruit- en notenbomen zitten barstensvol. Het grootste gedeelte van de oogst zullen we gaan missen, want dan zijn we er niet.
De zwaluwen vliegen af en aan. Ik heb tijdens deze vakantie gelezen dat ze zo’n 10.000 insecten per dag vangen. Hun donkere vleugeltjes steken fel af tegen de blauwe lucht. 2 weken lang hebben wij hun vluchten kunnen volgen. Gezien hoe ze tijdens hun vlucht plotseling versnellen. Dan hebben ze er vast weer een te pakken. We hebben kunnen luisteren naar de zangvogel (waarvan we de naam niet weten). Helemaal bovenin de hoge boom van de buurman zingt hij elke dag prachtig het hoogste lied.
Ik kan het niet helpen….kan mijn tranen niet bedwingen. Waarom moeten we verd…. morgen weer naar huis? Ik wil hier blijven. Het leven is zo goed en fijn hier. Ik weet het wel hoor, over een jaar of 2 a 3 zal het er waarschijnlijk wel van komen dat we hier naar toe verhuizen, maar dat duurt me te lang. Veel te lang!
Ik hoef het Ruud niet uit te leggen. Hij begrijpt het, kent het ook, voelt met me mee.
Alsof Ben (ons eerste schaap) het voelt, begint hij plotseling te blaten. Je herkent hem meteen, want hij heeft zo’n heel diep stemgeluid (hij is niet voor niets “de chef” van de 9 schapen die we nu hebben). Door mijn tranen heen moet ik toch weer lachen.
En ach….ooit op een dag komt het goed….kunnen we daar blijven….hoeven we niet meer terug.
Jammer dat het weer voorbij is! Succes in Nederland!
