Dromenloper
Ik zal het nooit vergeten.
Tsjechie 1990.
We waren voor de tweede keer in Tsjechie, op stap met de Tsjechen die we ontmoet hadden in Nederland vanwege een uitwisselingsprogramma.
Zij wonen in Praag en hebben ons de betovering van Praag laten zien.
Vele hoofdsteden haden we gezien, maar Praag……zo mooi, zo schitterend.
Je moest wel door het achterstalige onderhoud heen kijken.
Maar dit terzijde.
Onze vrienden lieten ons het echte Tsjechie zien.
Auto in en hup naar de Krokonose en op de terugweg nog even naar het Boheems paradijs.
We wisten niet wat we zagen, al die rotsen.
En we liepen daar helemaal alleen.
Niemand aanwezig. Alleen.
Zo mooi, zo vredig.
Even liggen, genieten van de zon, de rust, de stilte, aangename warmte op je lichaam.
Even wegsoezen en de dromen komen vanzelf.
En dacht aan mijn oude collega.
Ik was jong en redelijk onbezonnen en werkte met een oudere man.
Die fantastische man zei tegen mij:
DROOM!
Want alles wat je droomt komt uit.
Vele malen heeft hij gelijk gehad.
Diep in mijn binnenste noem ik mij de dromenloper.
Jaag ze na, hou ze vast en laat ze uitkomen.
In het gras rondom mij werd het stil, met zijn allen loom zijn, voorzichtig even je ogen dicht.
En ik droomde dat ik ooit hier verschrikkelijk gelukkig zou worden.
Dar ik een huis zou hebben! Ik die niets bezat.
Geen geld. Wel een vrouw en vier kinderen. Vandaar.
Ik droomde van een tuin met een uitzicht op de bergen.
Ik droomde mijn gedachten bijna stuk.
Ik droomde van een ontmoeting met Havel.
Kan je nog mooier dromen.
Ik droomde van en wereld die onbereikbaar was.
Was.
We werden wakker gemaakt door onze vrienden.
Ik schudde mijn kop.
Hoelang nog vakantie met onze Tjechen die niets bezaten en en uitbundigheid vertoonden die ik niet kende.
Niets hebben, geen bezit en toch lachen.
Een afscheid met tranen in de ogen. Wat kan een mens janken.
Dan gebeuren er dingen in je leven, contouren tekenen zich af.
Worden vast omlijnd.
Met Havel hebben we geluncht.
Prins Bernhard kwam langs.
Kinderen zijn de deur uit.
Volslagen onverwacht konden wij een huis kopen.
Het huis is ons eigendom. Wij koesteren het.
Alleen het gedroomde uitzicht is niet bewaarheid.
Het is vele malen mooier dan gedroomd.
En nu nog steeds ontroerd het land mij.
Bedankt oude wijze collega voor de levensles: beleef je dromen.
Bedankt Tsjechiese vrienden voor de vrolijkheid en gastvrijheid.
Bedankt Tsjechiese mensen die mij begrijpen als ik mijn moerstaal spreek.
Bedankt Tsjechie dat je ongevraagd mijn vriend wil zijn.
Ik ben jullie veel verschuldigd.
Kan mijn dank nooit genoeg uitspreken.
Ik ben trots op Tsjechie.
Ik zal het nooit vergeten.
Tsjechie 1990.
We waren voor de tweede keer in Tsjechie, op stap met de Tsjechen die we ontmoet hadden in Nederland vanwege een uitwisselingsprogramma.
Zij wonen in Praag en hebben ons de betovering van Praag laten zien.
Vele hoofdsteden haden we gezien, maar Praag……zo mooi, zo schitterend.
Je moest wel door het achterstalige onderhoud heen kijken.
Maar dit terzijde.
Onze vrienden lieten ons het echte Tsjechie zien.
Auto in en hup naar de Krokonose en op de terugweg nog even naar het Boheems paradijs.
We wisten niet wat we zagen, al die rotsen.
En we liepen daar helemaal alleen.
Niemand aanwezig. Alleen.
Zo mooi, zo vredig.
Even liggen, genieten van de zon, de rust, de stilte, aangename warmte op je lichaam.
Even wegsoezen en de dromen komen vanzelf.
En dacht aan mijn oude collega.
Ik was jong en redelijk onbezonnen en werkte met een oudere man.
Die fantastische man zei tegen mij:
DROOM!
Want alles wat je droomt komt uit.
Vele malen heeft hij gelijk gehad.
Diep in mijn binnenste noem ik mij de dromenloper.
Jaag ze na, hou ze vast en laat ze uitkomen.
In het gras rondom mij werd het stil, met zijn allen loom zijn, voorzichtig even je ogen dicht.
En ik droomde dat ik ooit hier verschrikkelijk gelukkig zou worden.
Dar ik een huis zou hebben! Ik die niets bezat.
Geen geld. Wel een vrouw en vier kinderen. Vandaar.
Ik droomde van een tuin met een uitzicht op de bergen.
Ik droomde mijn gedachten bijna stuk.
Ik droomde van een ontmoeting met Havel.
Kan je nog mooier dromen.
Ik droomde van en wereld die onbereikbaar was.
Was.
We werden wakker gemaakt door onze vrienden.
Ik schudde mijn kop.
Hoelang nog vakantie met onze Tjechen die niets bezaten en en uitbundigheid vertoonden die ik niet kende.
Niets hebben, geen bezit en toch lachen.
Een afscheid met tranen in de ogen. Wat kan een mens janken.
Dan gebeuren er dingen in je leven, contouren tekenen zich af.
Worden vast omlijnd.
Met Havel hebben we geluncht.
Prins Bernhard kwam langs.
Kinderen zijn de deur uit.
Volslagen onverwacht konden wij een huis kopen.
Het huis is ons eigendom. Wij koesteren het.
Alleen het gedroomde uitzicht is niet bewaarheid.
Het is vele malen mooier dan gedroomd.
En nu nog steeds ontroerd het land mij.
Bedankt oude wijze collega voor de levensles: beleef je dromen.
Bedankt Tsjechiese vrienden voor de vrolijkheid en gastvrijheid.
Bedankt Tsjechiese mensen die mij begrijpen als ik mijn moerstaal spreek.
Bedankt Tsjechie dat je ongevraagd mijn vriend wil zijn.
Ik ben jullie veel verschuldigd.
Kan mijn dank nooit genoeg uitspreken.
Ik ben trots op Tsjechie.
. Ik ben ook zo'n dromer, heerlijk hè. Als de leraren van mijn kinderen zeggen;"ze doen het wel goed, maar het zijn van die dromers" dan denk ik "goed zo", daar ben ik trots op.
