Ik heb soms de behoeft om alleen erop uit te gaan. Het maakt niet zoveel uit wat ik ga doen, maar wel alleen.
Met zo'n grote groep valt dat niet mee. Maar deze ochtend ligt de jeugd nog te slapen. Ronald en Rens zijn verwikkeld in een zeer serieus gesprek, ik val niet meer op, en Rik is met Lego bezig.
Tussen neus en lippen door meld ik even dat ik boodschappen ga doen.
Verstoord kijken de mannen op, dit moet even verwerkt worden. Dan vragen ze, duidelijk voor de vorm, of ze even moeten helpen.
Nee hoor, ik ga wel alleen. Ik zie Rik aarzelen...maar hij bouwt verder. Snel pak ik de auto en verdwijn richting Terezín. Ga inderdaad boodschappen doen en rijd dan verder naar Litoměřice.
Ik slenter door Litoměřice, heerlijk zo. Het is goed weer en ik besluit peddels te kopen voor de rubbere kano. Een beetje een doel hebben. Na een tijdje strijk ik neer op een terrasje.
Wat kan het leven heerlijk zijn, de zon op mijn gezicht en geroezemoes om me heen. Jammer dat ik geen biertje kan nemen, ben met de auto.
Dus bestel ik een zwarte koffie, allemaal netjes in het Tsjechisch. Trots kijk ik om me heen. Kinderachtig natuurlijk, maar het voelde goed.
Altijd heb ik mijn boekje bij me waar ik alles in opschrijf, dus ik schrijf de dag ervoor erin, anders vergeet ik weer wat belangrijks. Ineens zie ik een aantal mensen van de camping ook plaats nemen. Nogal een rumoerige familie. Heb er even geen zin in, dus zak iets onderuit en zit geconcentreerd te schrijven. In mijn ooghoeken houd ik ze wel in de gaten.
Dan komt er een man naast me zitten met een groot glas bier. Hij biedt me een slokje aan. Ik probeer uit te leggen dat ik nog moet rijden, daarvandaan de koffie.
Hij bestelt nog een koffie voor me en we proberen een gesprek te beginnen. Zoveel Tsjechische kennis heb ik nou ook weer niet. Maar ik kan vertellen wie ik ben, waar ik vandaan kom en dat ik met mijn familie op de camping Brozany sta. De familie van de camping, krijgt me in de gaten en èèn van de mannen komt naar me toe, gevolgd door vijf paar ogen.
Je mag ook bij ons komen zitten, zegt hij. Hij maakt tegelijkertijd een knikkend gebaar naar de man.
Ik kijk hem verbaasd aan en zeg dat ik hier goed zit.
Hij loopt terug en zachtjes zetten ze hun gesprek voort, ondertussen schuin naar mij kijkend.
De man zet zijn naam en adres in mijn boekje. Misschien dat we eens langs willen komen? Dan laat hij ons de stad zien. Ja, dat lijkt me leuk, ik nodig hem ook bij ons uit op de camping.
's Avonds zitten de kinderen bij het kroegje. Ik kom even een biertje halen. De familie komt ook langs en een jongetje zegt tegen zijn vader: "kijk daar is die gekke mevrouw van die vreemde meneer!". De man lacht een beetje schaapachtig naar me en ik voel de blikken van de kinderen in mijn rug.
Met zo'n grote groep valt dat niet mee. Maar deze ochtend ligt de jeugd nog te slapen. Ronald en Rens zijn verwikkeld in een zeer serieus gesprek, ik val niet meer op, en Rik is met Lego bezig.
Tussen neus en lippen door meld ik even dat ik boodschappen ga doen.
Verstoord kijken de mannen op, dit moet even verwerkt worden. Dan vragen ze, duidelijk voor de vorm, of ze even moeten helpen.
Nee hoor, ik ga wel alleen. Ik zie Rik aarzelen...maar hij bouwt verder. Snel pak ik de auto en verdwijn richting Terezín. Ga inderdaad boodschappen doen en rijd dan verder naar Litoměřice.
Ik slenter door Litoměřice, heerlijk zo. Het is goed weer en ik besluit peddels te kopen voor de rubbere kano. Een beetje een doel hebben. Na een tijdje strijk ik neer op een terrasje.
Wat kan het leven heerlijk zijn, de zon op mijn gezicht en geroezemoes om me heen. Jammer dat ik geen biertje kan nemen, ben met de auto.
Dus bestel ik een zwarte koffie, allemaal netjes in het Tsjechisch. Trots kijk ik om me heen. Kinderachtig natuurlijk, maar het voelde goed.
Altijd heb ik mijn boekje bij me waar ik alles in opschrijf, dus ik schrijf de dag ervoor erin, anders vergeet ik weer wat belangrijks. Ineens zie ik een aantal mensen van de camping ook plaats nemen. Nogal een rumoerige familie. Heb er even geen zin in, dus zak iets onderuit en zit geconcentreerd te schrijven. In mijn ooghoeken houd ik ze wel in de gaten.
Dan komt er een man naast me zitten met een groot glas bier. Hij biedt me een slokje aan. Ik probeer uit te leggen dat ik nog moet rijden, daarvandaan de koffie.
Hij bestelt nog een koffie voor me en we proberen een gesprek te beginnen. Zoveel Tsjechische kennis heb ik nou ook weer niet. Maar ik kan vertellen wie ik ben, waar ik vandaan kom en dat ik met mijn familie op de camping Brozany sta. De familie van de camping, krijgt me in de gaten en èèn van de mannen komt naar me toe, gevolgd door vijf paar ogen.
Je mag ook bij ons komen zitten, zegt hij. Hij maakt tegelijkertijd een knikkend gebaar naar de man.
Ik kijk hem verbaasd aan en zeg dat ik hier goed zit.
Hij loopt terug en zachtjes zetten ze hun gesprek voort, ondertussen schuin naar mij kijkend.
De man zet zijn naam en adres in mijn boekje. Misschien dat we eens langs willen komen? Dan laat hij ons de stad zien. Ja, dat lijkt me leuk, ik nodig hem ook bij ons uit op de camping.
's Avonds zitten de kinderen bij het kroegje. Ik kom even een biertje halen. De familie komt ook langs en een jongetje zegt tegen zijn vader: "kijk daar is die gekke mevrouw van die vreemde meneer!". De man lacht een beetje schaapachtig naar me en ik voel de blikken van de kinderen in mijn rug.
