Char vertelt...

Welkom op Tsjechie.net

Het Tsjechisch Forum, in een nieuw jasje!

Char maakt het gelukkig iets beter, hij is pas weer uit het ziekenhuis.
De kaart (meeting begin deze maand) vond hij erg leuk! Nogmaals bedankt!
Ze wonen inmiddels weer in hun eigen huis en zo te horen had hij wel weer wat leuke (ziekenhuis-) verhalen te schrijven, hangt de groene ochtendjas ook paraat en is zijn tikvinger ingevet. Dus wie weet binnenkort....:)
 

char

† In Memoriam
Tsjechoslowakije, Een “Hemels“ land!!..

Ik zat, voor ons huis, in de auto op haar te wachten. En onze zoon Niels op de achterbank natuurlijk ook. Daar kwam ze met een dik leesboek in haar handen. Ze stapte in en vroeg of de vouwwagen goed vast zat. Ja hoor schat, zei ik…. Nou, rijden dan maar!!…Ik keek haar van opzij aan en vroeg;… Waarheen?…
Ja, dat weet ik ook niet….we hebben nu vakantie en jij zou rijden en ik zou de afwas doen…zoiets hadden we afgesproken, toch?…Ik schudde met mijn hoofd en zette de auto in z’n een…

Het was dus in de zomer van 1988 en we reden op een weg ten zuiden van het Tatra gebergte in het gebied wat nu Slowakije heet. Wat een armoe daar!!… en nog pokkewegen ook…En je kon er niet eens iets uit het, voor hun, buitenland kopen. Maar dat maakte ons niet zo heel veel uit want we hadden rotzooi genoeg bij ons…genoeg voor een nieuw avontuur.
Je kon echt wel zien dat het armoe troef was in dat land. Oude vervallen huizen en smerige vaalgrijze flats, auto’s uit de vorige eeuw, wegen die weg waren, verroeste verkeersborden, niet te lezen totaal verweerde richtingborden en het ontbreken van straatverlichting. De in het donker onverlichte fietsers, brommers, motorrijders en de daarmee gepaard gaande hoge verkoopcijfers van Russische nachtkijkers. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar dan zitten we wel aan het eind van deze bladzijde en dat is natuurlijk niet de bedoeling.
Wat mij als enige chauffeur in de auto wel opviel was de merkwaardige manier van bezuinigen langs de wegen daar. Waar wij die plastic kilometerpaaltjes om de honderd meter hebben staan hadden zij die hectometerpaaltjes, ongeveer, om de kilometer gepoot.

LINKS AF!!!…links af!!…we hadden links af gemoeten.. riep Niels vanaf de achterbank…Er stond daar een bordje met een tentje langs de weg. Ik had het niet gezien of er totaal doorheen gekeken, dus we keerden om en na een paar honderd meter sloegen we rechtsaf een vrij smal asfaltweggetje in. Het werd steeds donkerder want het bijna eeuwige naaldwoud links en rechts van de weg werd dichter en dichter. Na zo’n drie kilometer stond er een keurig geschilderd plaatsnaambordje langs de weg. Op hetzelfde punt veranderde de asfaltweg in een straatje met van die bolle keitjes. Kijk Niels!!…dat zijn nou kinderhoofdjes..zei ik tegen onze zoon. Vol ontzag keek hij naar buiten en na een minuutje zei Niels:….Ze hebben volgens mij geen helm op…wat zullen die vanavond een pijn in hun kop hebben!!..
En toen hield het bos op…..Alsof je uit een tunnel kwam...
Ik moest een paar keer met mijn ogen knipperen want we stonden ineens op een zonovergoten marktpleintje. We stapten alle drie uit en onze monden vielen open door zoveel schitterende pracht!!….Zoiets hadden we nog nooit gezien!!…

Deze komende week de rest!!..Ik hoop dat jullie een beetje geduld met mij hebben..

Char.
 

Pelhřimov

Donateur
Char, leuk dat je weer aan het schrijven gegaan bent :toppie:
Heel herkenbaar zijn de feiten uit de tijd die jij beschrijft.
Ik herinner me het zo ook toen ik er in 1986 voor het eerst kwam.
Vooral de lange rijen auto's toen bij de benzinepompen zijn me bijgebleven.
Ik ben heel benieuwd naar het vervolg.
 
Hai Char. Ik dacht het wel toen ik je de laatste keer sprak:"Hij komt hij komt die goeie ouwe...........Heb jij een lange witte baard of ben je het hulpje met grote oorbellen???? Welkom terug vriend.
 
Bovenaan