Zaterdag 24 november 2007
's Nachts kwart voor vier vertrekken we naar Tsjechië. Eerst gaan we Roy ophalen in Amersfoort. Tim, Mitch en ik zijn opgebleven. Ik moest nog heel wat dingen regelen en Mitch probeerde nog de kaart van Tsjechië te downloaden van internet, voor zijn TomTom. Dat is uiteindelijk niet gelukt, ook al heb ik er ruim 30 euro voor betaald. Nou ja, we hebben goede routebeschrijvingen en kaarten, dus we moeten er toch komen.
Half vijf rijden we uit Amersfoort weg in een uitgelaten stemming. Mitch rijdt voorop, want de TomTom doet het tot aan de Poolse grens. Hij heeft er meteen de vaart in. Rik zit als een prins achterin met een dvd voor zijn neus. De buurvrouw kwam deze vrijdag brengen om een weekje te lenen. De luisterboeken kunnen dus weer in de tas.
Daar gaan we...voor ik het weet rijden we in Duitsland. Het is nog donker en er is veel mist. We stoppen een paar keer in Duitsland en ik ben blij als het licht wordt.
Rond een uur of half èèn rijden we bij de Poolse grens. Dat gaat even duren. De paspoorten worden meegenomen en gecontroleerd. We staan een tijdje te wachten, maar uiteindelijk mogen we doorrijden.
Wij gaan nu voorop, want ik heb de kaarten en de route beschrijving van Polen. Het gaat meteen al mis. Er is een omleiding waardoor de routebeschrijving die ik van Hinta (medecursist Tsjechisch) heb gehad, niet meer klopt. We rijden in rondjes en komen steeds weer bij de grens uit. Ik heb er wel lol in, want voor mijn gevoel is het nog vroeg en zo zie ik ook nog wat van Polen. Maar het duurt allemaal iets te lang en we gaan de weg vragen. In een dorp zoeken we iemand die ik kan aanspreken. De koeien lopen los over de kleine weggetjes waar we over rijden. Mitch seint en stapt uit om een man de weg te vragen die bij zijn tuinhek staat. Rustig, vriendelijk en in het Engels legt de man de weg uit. Daar gaan we weer.
Toch hebben we nog meerdere malen iemand moeten aanklampen en uiteindelijk rijden we op een weg die ik herken uit èèn van de verhalen van Char.
Keboem, Keboem....Alles rammelt in en aan de auto. Vrijdag hebben we nog de uitlaat vast laten lassen en ik ben bang dat hij er nu weer onderuit komt. De weg lijkt uren te duren.
Bij de volgende stop blijkt het ruit van Mitch gebarsten te zijn, een hele streep onderaan de voorruit.
Polen duurt lang, het gaat al wat schemeren als we richting de Tsjechische grens rijden. Ik neem het stuur over als we de grens overrijden. We zijn er!
Ik ben helemaal opgewonden en voel me zo dankbaar dat ik hier ben.
Nu zijn we er bijna. Het is donker als ik door de bergen rijd, de route van Char zit in mijn hoofd. Wel is het moeilijk om me goed te oriënteren zo in het donker, maar alle dorpjes komen voorbij die op mijn briefje staan.
En dan ineens zie ik het Restaurant van Honsa en het kapelletje, we zijn er.
De kinderen staan met open mond naar het huis te kijken, dit hadden ze niet verwacht. Snel pakken we de auto uit en worden de kamers ingedeeld. Het maakt mij niet uit waar ik slaap, maar Ronald, Rik en ik hebben een mooie kamer aan de achterkant met uitzicht op de bossen.
Er wordt gebeld en de overbuurvrouw, Vera, staat voor de deur, met de sleutels. Ze wil niet binnen komen, want er is een dansavond/disco bij Honsa en haar man is er al. Vera vraagt of wij ook zin hebben om te komen.
Natuurlijk hebben we dat, we willen ook nog eten dus maken we meteen de dansavond mee. We lopen rond half acht richting restaurant. Ronald en Rik blijven thuis.
Als we binnen komen is het restaurant helemaal vol, er wordt een beetje aftastend naar ons gekeken. Vera zwaait en knikt naar ons.
Het biljart is weggehaalt en er wordt gedanst op heerlijke Tsjechische muziek.
Het eten is heerlijk, we hebben allemaal gebakken kaas met patat en groente. We zijn allemaal moe van de reis en het lange opblijven, maar de sfeer is zo gezellig, dat we nog niet weg willen.
De D.J. doet zijn best en na een paar minuten staan ook Roy en ik op de dansvloer. Tim volgt ook al snel. Jaimy en Mitch zijn verstandig en gaan terug richting bed.
Roy, Tim en ik blijven nog uren dansen bij Honsa en lopen de polonaise met de buurtbewoners door het restaurant, de hal en de straat. Er wordt niet meer aftastend gekeken, het is een vrolijke boel. Overal komt drank vandaan. Ik houd het op bier, de Becherovka's schuif ik door.
Ik heb in tijden niet zo gelachen en gedanst. Speciaal voor ons gaat "De vogeltjesdans" op. We zijn steeds een fractie te laat, want de rest van de mensen weet presies hoe het moet. Wij volgen.
Het wordt later en later....en het bier begint zijn werk te doen. Het wordt tijd dat ik naar huis ga. Roy loopt met me mee en 's nacht om half drie kruip ik in bed. Moe, maar ik had het voor geen goud willen missen.
's Nachts kwart voor vier vertrekken we naar Tsjechië. Eerst gaan we Roy ophalen in Amersfoort. Tim, Mitch en ik zijn opgebleven. Ik moest nog heel wat dingen regelen en Mitch probeerde nog de kaart van Tsjechië te downloaden van internet, voor zijn TomTom. Dat is uiteindelijk niet gelukt, ook al heb ik er ruim 30 euro voor betaald. Nou ja, we hebben goede routebeschrijvingen en kaarten, dus we moeten er toch komen.
Half vijf rijden we uit Amersfoort weg in een uitgelaten stemming. Mitch rijdt voorop, want de TomTom doet het tot aan de Poolse grens. Hij heeft er meteen de vaart in. Rik zit als een prins achterin met een dvd voor zijn neus. De buurvrouw kwam deze vrijdag brengen om een weekje te lenen. De luisterboeken kunnen dus weer in de tas.
Daar gaan we...voor ik het weet rijden we in Duitsland. Het is nog donker en er is veel mist. We stoppen een paar keer in Duitsland en ik ben blij als het licht wordt.
Rond een uur of half èèn rijden we bij de Poolse grens. Dat gaat even duren. De paspoorten worden meegenomen en gecontroleerd. We staan een tijdje te wachten, maar uiteindelijk mogen we doorrijden.
Wij gaan nu voorop, want ik heb de kaarten en de route beschrijving van Polen. Het gaat meteen al mis. Er is een omleiding waardoor de routebeschrijving die ik van Hinta (medecursist Tsjechisch) heb gehad, niet meer klopt. We rijden in rondjes en komen steeds weer bij de grens uit. Ik heb er wel lol in, want voor mijn gevoel is het nog vroeg en zo zie ik ook nog wat van Polen. Maar het duurt allemaal iets te lang en we gaan de weg vragen. In een dorp zoeken we iemand die ik kan aanspreken. De koeien lopen los over de kleine weggetjes waar we over rijden. Mitch seint en stapt uit om een man de weg te vragen die bij zijn tuinhek staat. Rustig, vriendelijk en in het Engels legt de man de weg uit. Daar gaan we weer.
Toch hebben we nog meerdere malen iemand moeten aanklampen en uiteindelijk rijden we op een weg die ik herken uit èèn van de verhalen van Char.
Keboem, Keboem....Alles rammelt in en aan de auto. Vrijdag hebben we nog de uitlaat vast laten lassen en ik ben bang dat hij er nu weer onderuit komt. De weg lijkt uren te duren.
Bij de volgende stop blijkt het ruit van Mitch gebarsten te zijn, een hele streep onderaan de voorruit.
Polen duurt lang, het gaat al wat schemeren als we richting de Tsjechische grens rijden. Ik neem het stuur over als we de grens overrijden. We zijn er!
Ik ben helemaal opgewonden en voel me zo dankbaar dat ik hier ben.
Nu zijn we er bijna. Het is donker als ik door de bergen rijd, de route van Char zit in mijn hoofd. Wel is het moeilijk om me goed te oriënteren zo in het donker, maar alle dorpjes komen voorbij die op mijn briefje staan.
En dan ineens zie ik het Restaurant van Honsa en het kapelletje, we zijn er.
De kinderen staan met open mond naar het huis te kijken, dit hadden ze niet verwacht. Snel pakken we de auto uit en worden de kamers ingedeeld. Het maakt mij niet uit waar ik slaap, maar Ronald, Rik en ik hebben een mooie kamer aan de achterkant met uitzicht op de bossen.
Er wordt gebeld en de overbuurvrouw, Vera, staat voor de deur, met de sleutels. Ze wil niet binnen komen, want er is een dansavond/disco bij Honsa en haar man is er al. Vera vraagt of wij ook zin hebben om te komen.
Natuurlijk hebben we dat, we willen ook nog eten dus maken we meteen de dansavond mee. We lopen rond half acht richting restaurant. Ronald en Rik blijven thuis.
Als we binnen komen is het restaurant helemaal vol, er wordt een beetje aftastend naar ons gekeken. Vera zwaait en knikt naar ons.
Het biljart is weggehaalt en er wordt gedanst op heerlijke Tsjechische muziek.
Het eten is heerlijk, we hebben allemaal gebakken kaas met patat en groente. We zijn allemaal moe van de reis en het lange opblijven, maar de sfeer is zo gezellig, dat we nog niet weg willen.
De D.J. doet zijn best en na een paar minuten staan ook Roy en ik op de dansvloer. Tim volgt ook al snel. Jaimy en Mitch zijn verstandig en gaan terug richting bed.
Roy, Tim en ik blijven nog uren dansen bij Honsa en lopen de polonaise met de buurtbewoners door het restaurant, de hal en de straat. Er wordt niet meer aftastend gekeken, het is een vrolijke boel. Overal komt drank vandaan. Ik houd het op bier, de Becherovka's schuif ik door.
Ik heb in tijden niet zo gelachen en gedanst. Speciaal voor ons gaat "De vogeltjesdans" op. We zijn steeds een fractie te laat, want de rest van de mensen weet presies hoe het moet. Wij volgen.
Het wordt later en later....en het bier begint zijn werk te doen. Het wordt tijd dat ik naar huis ga. Roy loopt met me mee en 's nacht om half drie kruip ik in bed. Moe, maar ik had het voor geen goud willen missen.
K kan niet wachten om het volgende verhaal te horen!
wat leuk om dit te lezen
