Het leven van Nederlanders in Tsjechië

Welkom op Tsjechie.net

Het Tsjechisch Forum, in een nieuw jasje!

Ad Verschoor

Donateur
Ronald van Deelen uit Huissen woont al lang in Praag 'Geweldige stad, alleen die Tsjechische taal...'


Vele Betuwenaren zijn de afgelopen decennia naar het buitenland vertrokken. In deze nieuwe rubriek delen ze hun ervaringen. Deze week: Ronald van Delen die al 23 jaar in Tsjechië (lees: Praag) woont en werkt. En nogal eens wat vrienden op bezoek krijgt.


Tekst: Hans Schmeinck

De in 1965 op het Huissense Zand ter wereld gekomen Ronald van Deelen –vader Jos is een graag geziene cameraman in het stadje- trok in 1994 vanwege werk naar Tsjechië. Naar de hoofdstad Praag, om precies te zijn. Maar de financieel specialist kreeg er een fantastische bonus bij, zijn grote liefde Sonja. Afkomstig uit het oosten van het voormalig Oostblokland. Het stel trouwde in 2000 en hun bruiloft en het feest was er een in de categorie Sissy-huwelijk. Vol pracht en praal en volop lekker zoals hoorde bij de van tv-films bekende Oostenrijkse keizerin.

Er was een groot contingent Nederlandse gasten overgekomen en onder gebracht en dat verbaasde zich vooral over de geringe kosten van zo'n topfeest. Tja, Tsjechië is nu eenmaal geen Nederland. Al is zeker Praag –het Parijs van het oosten- qua levensonderhoud en andere kosten erg verwesterd. Van Deelen woont er in een mooi huis in het buitengebied, met 'zijn' Sonja en hun kinderen Ronnie (14 jaar oud) en Sophie (11).

,,Praag is geweldig! De Tsjechische taal niet'', aldus de Huissenaar, die zich toch redelijk verstaanbaar kan maken. Maar zijn kinderen ook Nederlands en soms wat Huissense woordjes leert. ,,Ik ben inmiddels zelfstandig ondernemer in de financiële wereld. Het leven bevalt me hier goed, ik zit hier nog wel eventjes.''

Wampie en Carrousel
Voelt Van Deelen zich inmiddels meer Tsjech dan Nederlander? ,,Nee!!'', klinkt het luid en duidelijk. ,,Ik voel me meer 'n Zandse, dan Huissenaar, dan een beetje Arnhemmer, dan Gelderlander, Nederlander en dan misschien een Pragenaar. Je opvoeding bepaalt wie je bent.''

Die opvoeding, of zo u wilt, wortels trekken de voormalig technisch middenvelder van Jonge Kracht (6) zo'n drie keer per jaar naar Nederland of Huissen. ,,De laatste keer, afgelopen juli. Ik heb gelukkig nooit echt heimwee gehad.''

Zijn meest dierbare herinnering aan Huissen? ,,Buiten familie en vrienden vooral plaatsen waar ik goede herinneringen aan heb. Zoals het huis van mijn opa en oma in de Bloemstraat, voetballen op 't schoolplein aan de Van Wijkstraat en bij Jonge Kracht en uitgaan in bar-dancing Wampie en discotheek Carrousel. Of ik ooit zou willen terugkeren naar Huissen? Zeg nooit, nooit.''

Mocht het toch ooit zover komen dan zouden ellenlange files tot het verleden moeten behoren en de kwaliteit en prijs van het openbaar significant gestegen moeten zijn. In de tussentijd bezoeken diverse vriendengroepjes Van Deelen in Praag, voor het broodnodige Nederlandse gevoel. Kan hij mooi weer in zijn moerstaal spreken.

Al komen de mannen ook om een voetbalwedstrijd te bekijken (van Nederlands elftal tot een veredeld Praags amateurteam), om bier (Van Deelen: 'Dat heet hier pivo') te drinken en om te stappen. Waarbij de –vele mooie- vrouwen in het oog springen. Om er misschien met een, net als Van Deelen, te mogen trouwen.

Bron: lingewaard.gemeentenieuwsonline.nl
 

Ad Verschoor

Donateur
Tsjechië

Ik ben nu 4 weken aan het werk in Tsjechië en begin eindelijk de Tsjechen beter te begrijpen. Niet alleen omdat zij zelf uit hun schulp kruipen, maar omdat ik óók stappen zet. Geen stappen om perfect in deze cultuur te passen en me dus net zo te gedragen als zij, maar juist stappen om mezelf te blijven.



Wie ben ik? Ik ben een enthousiast en positief ingesteld persoon. Muziek is mijn passie en met zingen verdien ik mijn geld. Mijn werk brengt me naar verschillende plekken op aarde. Hoewel mijn leven zeker niet over rozen gaat heb ik het gevoel dat positiviteit nooit van het menu afgehaald mag worden. Vind ik het spannend om me hier in een nieuwe cultuur te begeven? Ja natuurlijk! Tsjechië ligt niet meteen voor de hand. Dat heb ik wel gemerkt toen ik mijn vrienden erover vertelde. “Tsjechië? Wow, vet. En ver.” Ver? Helaas denken velen nog steeds at het aan de rand van Europa ligt in plaats van in het midden.

“Het is tóch nog Oost en West Europa,” zegt mijn Tsjechische vriendin Hana terwijl we groentes klaarmaken voor het avondeten in het zomerhuisje van haar ouders. Ik vraag haar wat ze er mee bedoelt. “Ik vind het erg leuk dat je hier elk jaar komt en dat het zó goed voelt in mijn land dat je er zelfs wilde gaan werken. Maar ergens denk ik ook wel eens: is ze niet gek? Dit is een arm land. Zeker in vergelijking met Nederland. Waarom zou je hierheen willen? Kijk maar naar de stroom vluchtelingen de afgelopen jaren. Niemand wil hier blijven. Iedereen wil naar het westen.”

Ja iedereen wil naar het westen. Dat merk ik ook. Natuurlijk vragen mijn collega’s hoe ik hier terecht ben gekomen, en waarom? Net als Hana zijn ze verbaasd over mijn aanwezigheid hier. Toen mijn baas, Tomás, mij destijds schreef dat hij me graag in de cast wilde, ging hij er al meteen vanuit dat ik het waarschijnlijk niet wilde vanwege de financiële compensatie, waar hij zich meer dan één keer voor excuseerde. In de e-mail waarin hij mij de hemel in prijst, eindigt hij met: “Ik snap dat je dit niet kan aannemen, hopelijk werken we in de toekomst nog eens samen.”

Verbazing
Van een euforisch gevoel aan het begin van de e-mail viel ik in totale verbazing naar het einde toe. Hij wil me dus wel, maar beslist al voor mij dat ik het niet wil? En dat is uit schaamte omdat er niet veel geld beschikbaar is? Het was het meest opmerkelijk professionele bericht dat ik ooit heb gekregen. Is het niet mijn keuze voor hoeveel geld ik werk? Destijds ben ik halsoverkop naar Tsjechië gegaan om te auditeren voor een plek, omdat ik het écht wilde. “Ik snap hem heel goed,” zei Hana toen ik haar de e-mail liet lezen. “Zoals ik al zei: welke westerling wil hier nou werken?”

Ik schreef diezelfde avond nog terug naar Tomás om er zeker van te zijn dat hij niet de volgende ochtend iemand anders zou aannemen. Ik had het gevoel dat ik hem moest overtuigen van mijn oprechte toewijding. Dat geld natuurlijk belangrijk is, maar de ervaring óók. Daarbij wist ik zeker dat een tijd in Tsjechië mij goed zou doen. Goed voor mijn eigen persoon, mijn ziel, mijn hart.

Ik bleef mijn zinnen corrigeren tot middernacht. “Dit moet hem zijn,” dacht ik uiteindelijk. Open en eerlijk maar met een duidelijk doel: Wél met hem werken in Tsjechië. Daarbij bleek uit zijn e-mail dat ik hetzelfde zou verdienen als de Tsjechen, dus waarom zou ik daar niet akkoord mee gaan? “In Tsjechië bestaat nog steeds een ‘buitenlanders tarief’. Zij krijgen doorgaans meer geld,” vertelde mijn Tsjechische vriend André me later tijdens een borrel in Utrecht. “Maar op die manier blijft het idee van Oost en West Europa bestaan,” zei ik tegen hem. Hij was het met me eens. “Probeer het maar eens te veranderen.”

Sinds die tijd denk ik: Waarom wil west niet oostwaarts? Zijn we zo geobsedeerd door geld dan we kansen laten liggen?

Are you okay?
De eerste paar dagen in Tsjechië werkte ik vooral met andere mensen dan Tomás. Wel hoorde ik dat hij via via naar mij vroeg. Of het wel goed met mij ging, of dat ik dacht: Waar ben ik nu beland? Ik moest er een beetje om lachen, want alles was prima. Na het werk zat ik vaak met mijn vriendin Hana aan de Vltava zwanen te tellen. Niet zo’n slecht leven als je het mij vraagt.

Na een week trof ik eindelijk Tomás in het theater en ik denk dat hij toen pas écht geloofde dat ik daadwerkelijk aanwezig was. Een paar dagen later vroeg hij me of ik me wel goed voelde met de dingen die ik deed. Deze vraag kwam daarna zeker nog vijf keer langs. Altijd op een, naar mijn smaak, behoorlijk onderdanige manier. “Ze zijn gewoon heel erg bang dat je teleurgesteld zal zijn in hun manier van werken,” zei Hana toen ik het haar vertelde. “Zo zijn we voorgeprogrammeerd. Hier is alles minder dan waar jij vandaan komt. Minder goed, minder mooi, minder duur.”

“Maar…I don’t care! Ik vind het heerlijk hier! Ik zou zo langer blijven! Dat meen ik oprecht!” geef ik als tegenargument. “Dat weet ik,” zegt Hana. “Daar komen ze nog wel achter.”

Bij een volgende repetitie zei Tomás: “Are you okay? I am so so sorry that you have to wait so long. Are you okay sitting here?” Ik keek hem aan en zuchtte zachtjes. (Stel je dit even voor. Deze man is een uniek talent. Ambitieus en toegewijd. En hij blijft zich maar zorgen maken over mijn welbevinden…wat een schat!) Ik zei: “Yes Tomás, I am very good. You don’t have to apologize. I am here because I wánt to be here. This is my choice and I am happy sitting here at your side watching my colleagues rehearse on the stage. I love the life we have.” Dit kwam uit de grond van mijn hart.

Vanaf dat moment veranderde er iets in onze samenwerking. Tomás excuseerde zich niet meer maar begon me dingen toe te vertrouwen. Ik voelde me niet meer zo bekeken en begon meer en meer mijn draai vinden. Je begeven in een andere cultuur is niet altijd makkelijk, maar ik denk wel dat oprechtheid van ware gevoelens overal herkend wordt.

Pilzň, Česká Republika, 20-05-2018

Bron: justliveblog.nl
 

Ad Verschoor

Donateur
Tsjechië (deel 2)

Vandaag, tijdens een kleine wandeling in het park net bij de grote shopping mall, ben ik op één van de schommels in de speeltuin gaan zitten en observeerde drie meisjes. 
Tieners. 
Later kwam daar een tienerjongen bij.

 Ik was benieuwd of ik kon verstaan waar ze het over hadden. Ik spreek nog maar een paar woorden; zinnen Tsjechisch, maar het was een interessant experiment.



Hoewel ik me al een paar weken in het Tsjechisch verdiep en het ook constant hoor op het werk, gaat het nog niet van een leien dakje. Het is een moeilijke taal.
 Aan de andere kant denk ik: Woorden zijn maar woorden. We kunnen elkaar ook op een andere manier verstaan. Als we maar een vrije manier van doen hebben, gedragen we ons hetzelfde en spreken, zeker in naam van de liefde, dezelfde taal.

In het gras naast de zandbak stond een kleine draaimolen met vier stoeltjes. Herinner je deze speeltoestellen nog? Vier kinderen kunnen zitten en een ander moet duwen. Het kan ontzettend hard draaien. Je kunt wel proberen om rechtop te blijven zitten, maar je lichaam wordt geheid naar het midden van het toestel getrokken. 

Ik luister naar de meisjes en geloof dat ze hetzelfde woord gebruiken als ik zou doen voor dit toestel, maar helemaal zeker ben ik niet.

Het zijn er dus drie. Één blonde, één met krullen en één bruinharige. Alle drie droegen ze lentekleding. Jurkjes, vestjes. 
De bruinharige droeg een blouse met een mooie open rug. Ze zag er prachtig uit. 
Ik schat ze zo rond een jaar of elf.

 De blonde zette haar iPhone op de draaimolen tegen een halfvolle fles limonade en stelde de zelfontspanner in.
 Op het juiste moment sprongen ze alle drie in de lucht net zoals modellen doen, die je wel eens op grote billboards op de snelweg ziet. 
De blonde was duidelijk niet tevreden met het resultaat. 
“Again!” zei ze. Tenminste… ik denk dat ze dat bedoelt.



Al met al hebben ze zeker nog vijf foto’s gemaakt totdat ze tevreden waren. 
Daarna was de fotoshoot nog niet afgelopen. De blonde maakt nu foto’s van de bruinharige die perfecte flikflaks maakte op het gras. 
Of misschien was het een video. Dat zou natuurlijk logischer zijn.



Draaimolen
Daarna kwam eindelijk het spel met de draaimolen. Krullend-haar en de blonde zaten in de stoeltjes terwijl de bruinharige als een gek begon de duwen. Kreten van plezier schalden over het grasveld.
 In het midden van de draaimolen was een soort tafeltje waar ze hun tasjes, rugzakjes, hadden neergelegd. Natuurlijk vlogen die er meteen af toen de draaimolen een bepaalde snelheid bereikte. Daar was het eerste nieuwe woord in het Tsjechisch van vandaag omdat de blonde naar haar tasje riep.

Vanaf mijn plek op de schommel zo’n 10 meter verder voelde ik een zelfde soort vreugde in mijn borst als dat wat die meiden ongegeneerd lieten zien. Ik kon het niet laten te glimlachen. 
“Oké, genoeg!” zei krullend-haar en ze probeerde van de draaimolen af te stappen. Eenmaal op het gras deed ze een paar stappen en viel om. Veel te duizelig natuurlijk.
 Daar lag ze, half in het gras, half in het zand van de zandbak. 
Benen recht in de lucht. Het leek wel een cartoon! 
De andere twee meiden kraaiden van het lachen. Ik kon ook moeilijk mijn lach inhouden.

Een stel eenden vloog over en wilde landen op het gras. 
Daar kwam meteen het volgende woord van deze dag omdat de meiden naar ze schreeuwden.
 De bruinharige wilde de eenden achterna gaan, maar stapte in één of andere kuil in het gras en lag ook meteen op de grond. Meidengelach klonk van alle kanten.

Weet je nog dat er een tijd was dat je armen en benen eigenlijk te snel groeiden en dus te lang waren voor de rest van het lichaam? Dat je er een beetje klungelig uitzag met die lange ledematen die je maar achter je aan sleepte? Dat je er niet echt controle over had en ze precies voor dit soort onhandigheden konden zorgen? Ik dacht altijd dat het meer het geval was bij jongens, maar deze drie meiden lieten precies die klunzigheid zien. 
Wat ze ook weer erg schattig maakte.

Maar dan komt er iemand. Een jongen. Waarschijnlijk ook van dezelfde leeftijd, of misschien iets ouder. Hij draagt lichte shorts, een wit t-shirt en echt wel een coole zonnebril.
 De meiden zitten op de, nu stilstaande, draaimolen. Krullen-haar spreekt de jongen aan. 
Blonde en bruinharige trekken hun kleding recht en de blonde doet ook nog iets met het haar van bruinharige zodat het er wat netter uitziet.
Dan begint de jongen te duwen aan de draaimolen. Hij rent zelfs mee om er zeker van de zijn dat het toestel dezelfde snelheid behoudt. Krullend-haar is de enige die lacht en gilt. De twee anderen kijken steeds naar de jongen en proberen, elk op hun eigen manier, zijn aandacht te krijgen.
 Wat natuurlijk best lastig is als je op een draaimolen zit.



De jongen stopt het toestel en raapt de “taska” van de bruinharige op. 
Natuurlijk was die eraf gevlogen… of heeft ze hem eraf geduwd? 
Hij geeft de tas aan haar. 
Er is een blik en een glimlach. 
Zij lacht naar hem. 
Hij zegt iets en ik zie haar vriendinnen giechelen. Haar ogen twinkelen wel, maar iets van onzekerheid schijnt er ook door.

Ik denk dat ons gedrag in dit soort situaties overal hetzelfde is. Het maakt dan niets uit welke kleur je paspoort heeft.

Ik zie dat de jongen en de bruinharige nog verder staan te kletsen en wikkel mijn sjaal dichter om mijn hals heen. Het wordt opeens best koud en ik weet dat ik terug moet.
 Ik vertrek met een glimlach en vraag me de hele weg terug naar het hotel af of de bruinharige een kus van de jongen heeft gestolen…

Pilzň, Česká Republika, 01-06-2018

Bron: justliveblog.nl
 

Ad Verschoor

Donateur
Bjarne verhuist naar Praag: ‘”Mijn’ Tsjechisch is er nog niet”

Alles achter je laten en als pas afgestudeerde een compleet nieuw leven opbouwen in het buitenland. Human Resource Management-student Bjarne Vijfvinkel (21) vertrekt in september naar Praag. Enschede moet het vanaf dan zonder het oud-bestuurslid van Humanity doen. Roxanne sprak hem.

“Ik heb altijd al de ambitie gehad om zo veel mogelijk te reizen”, vertelt Bjarne. “Ik wilde eigenlijk in mijn laatste studiejaar ook stage gaan lopen in het buitenland, maar een toffe organisatie vinden blijft lastig. Daarom ben ik in Nederland gebleven. Toch bleef ik de drang voelen om naar het buitenland te gaan. In mijn pauze kreeg ik ineens een bericht via LinkedIn, afkomstig van Accenture met de titel: ‘HR-kansen in Praag!’ Mijn interesse was meteen gewekt en na wat telefonisch contact ben ik aangenomen als HR Advisor. In een team met mensen uit Nederland, Duitsland en Zweden werk ik aan een project voor een Europese klant. Zo blijkt maar weer dat je netwerk waardevoller is dan je denkt.”

‘Ik ben maar één keer kort in Praag geweest’
De buitenlandplannen kwamen dan ook ineens op Bjarne’s pad. Sterker nog, hij is pas een keer in zijn toekomstige woonplaats geweest. “Ik ben er pas een keer een dagje geweest, maar ik hoor alleen maar goede verhalen over de stad. Deze ervaring is een once in a lifetime experience. Je bent gek als je op jonge leeftijd zo’n mooie kans laat schieten. Ik moet nog wel de taal gaan leren, want ‘mijn’ Tsjechisch is er nog niet. Hoe lang ik blijf, weet ik ook nog niet. Als ik het naar mijn zin heb en kan blijven leren, ga ik waarschijnlijk niet meer weg.”

Weizen op het terras
NOVI verliest met het vertrek van Bjarne een vaste klant. “Vanuit Praag wordt het lastig om spontaan bij NOVI het terras op te duiken voor een Grolsch Weizen. Die spontaniteit ga ik missen. Natuurlijk vind ik het in zekere zin lastig om mijn vrienden en familie achter te laten. Gelukkig staan ze allemaal achter mijn besluit om dit te doen. Bovendien is Praag niet het einde van de wereld, met anderhalf uur vliegen sta je gewoon weer op Nederlandse bodem. De eerste plannen om elkaar op te zoeken, liggen er al.”

Bron: saxion.nl
 

Ad Verschoor

Donateur
Nederlanders per auto vanuit Skalna naar Gambia


Tanja en Paul met de wagen die hen naar het
West-Afrikaanse Gambia moet brengen.
(Foto: Daan Ruijter/Rodi Media)


REGIO - 'Wat zullen we met die Ford Maverick doen'. Dat dacht Paul Noppers dit jaar op een winterdag, zittend op de bank van zijn woning in het Tsjechische Skalná. Al internettend kwam hij het sociale project 'Antwerp-Banjul The Challenge' tegen. Oftewel, met een auto of motor over land vanuit Antwerpen naar Banjul, hoofdstad van Gambia, rijden. Het doel: via veiling van de auto en sponsoring geld ophalen om dit Afrikaanse land te steunen. Dat zijn drie vliegen in één klap: ze kunnen wat doen voor Gambia, de auto heeft weer een functie en kan eenmaal op bestemming via de veiling ook nog geld opleveren. Zo start zaterdag 6 oktober het avontuur voor Paul en zijn vrouw Tanja, die elke twee weken een column in Schermer Beemster op Zondag schrijft.

De reis begint niet in België, maar in Skalná, het Tsjechische stadje waar Tanja en Paul zich jaren geleden vestigden. Paul werkte als grondwerktuigkundige bij KLM op Schiphol en vervolgens als MOO'er (Maintanance Operation Officer), een leidinggevende functie. Hij haalde er echter meer voldoening uit om in zijn vrije tijd mooie dingen te creëren. Het duo ontdekte tijdens een vakantie een bouwval in Skalná en Paul wist het: die ga ik opknappen. Tanja zegde haar baan als wiskundedocent op, Paul stopte bij Schiphol. Het huis in Beets werd verkocht, maar het koppel moest nog vier jaar op een camping in Ursem, Noord-Holland, overbruggen voor ze echt aan de slag konden. Dit was nodig om te besparen voor de verbouwingen. Jarenlang werkten ze daarna hard aan hun woning, die nu steeds meer 'af' begint te worden. "Nu onze verbouwingen zo ver zijn dat we meer tijd hebben", legt Tanja uit, "kunnen we wat anders doen."

Voorbereidingen
Paul knapte de Maverick helemaal op, beplakte hem met stickers en logo's en maakte hem zo klaar voor 'The Challenge'. Zodra Tanja en Paul de 800 kilometer van Skalná naar Antwerpen hebben afgelegd, begint het allemaal echt. Via Frankrijk en Spanje steken ze over naar Marokko en gaat het verder via Mauritanië en Senegal naar eindbestemming Gambia. Het is een reis van een slordige 8.000 kilometer en die wordt best spannend. Tanja: "We rijden 800 kilometer langs de kust van Senegal in militair konvooi. Dit omdat Al Qaeda hier nog actief is. Bovendien zijn er mijnen. We voelen ons echter veilig en er is in 21 jaar Challenge nog nooit wat gebeurd." Een andere uitdaging vormen de landsgrenzen in Afrika. Het passeren daarvan kan best moeizaam gaan.

Tanja en Paul betalen hun reis helemaal zelf. Van de brandstof, het opknappen van de wagen, de inentingen tot alle benodigdheden. Bovendien hebben ze een tentje, kussens en matrassen mee om te besparen op de overnachtingen en zo meer voor het goede doel over te houden. Het project dat zij steunen, is het realiseren van een waterpomp in Genieri. Dit dorp ligt in de regio Lower River in Gambia, op ongeveer 160 kilometer van hoofdstad Banjul. "We hebben gekozen voor de waterpomp, omdat water een eerste levensbehoefte is. Veel mensen in Gambia beschikken niet over schoon drinkwater", zegt Tanja. "Gambia is een politiek stabiel land, maar het contrast tussen het binnenland en de toeristische gebieden aan de kust en de grote steden is groot. We gaan zelf naar het land, omdat we zeker willen weten dat elke euro goed terechtkomt", vult Paul aan. Als Tanja en Paul in Banjul zijn aangekomen, laten ze hun Maverick veilen, waarna ze na controle of alles goed is gegaan, huiswaarts keren. De opbrengst van de veiling is uiteraard voor het project.

Sponsoren
Wie Tanja en Paul wil sponsoren, kan dat doen via rekeningnummer NL37 RABO 0332 5019 06. Bedrijven krijgen voor minimaal 250 euro een mooie sticker op de auto. Tanja: "Elke euro is er één! Met één euro kunnen we bijvoorbeeld al 15 kilometer rijden." Tanja en Paul zijn te bereiken via tel.: 00420776012756 en per e-mail, via: www.antwerpenbanjul.com.

Bron: rodi.nl
 

Ad Verschoor

Donateur
Dit zijn de beste tips voor Praag volgens een local

Fenna Sonnemans (27) wilde altijd al in het buitenland wonen. Het werd Praag. De stad bruist, is gezellig en telt oneindig veelfotogenieke plekjes. Onlangs studeerde ze af in International Management en nu heeft ze plannen voor een eigen onderneming.
praag-tips-hotspots-volgens-locals-stedentrip.jpg


Waarom ben je in Praag gaan wonen?
‘In oktober 2017 zijn mijn vriend en ik naar Praag verhuisd. Wonen in het buitenland was al langer een droom, maar heel plots werd het allemaal werkelijkheid dankzij het werk van mijn vriend. We grepen deze kans met beide handen aan. Ik startte hier helemaal blanco, maar heb er ontzettend veel door geleerd. Eindelijk nam ik de ruimte en tijd om mezelf écht te leren kennen en om te ontdekken wat ik het liefste doe. Ook is mijn blog Mondays Rock er ontstaan, waarop ik anderen meeneem in het proces van persoonlijke groei, iets waar ik supertrots op ben.’

Wat is de grootste uitdaging van in het buitenland wonen?
‘Als je uit je veilige omgeving vertrekt, stap je compleet uit je comfortzone, eigenlijk begin je opnieuw. Door alle uitdagingen die je aangaat en de nieuwe dingen die je ontdekt, leer je jezelf steeds beter kennen. Een tijdje in het buitenland wonen is echt zelfontplooiing ten top, zeker als je de tijd neemt om stil te staan bij jezelf en de groei die je doormaakt.’

Waar hangen alle hippe locals uit?
‘Het centrum van Praag is de laatste jaren enorm toeristisch geworden. Dat is niet zo gek, want het is een prachtige stad, maar de locals vind je er niet snel. Wel in de rondom liggende wijken. Zo heb je de buurt Vinohrady die heel gemoedelijk is en een beetje als een dorp aanvoelt. Aan de overkant van de rivier vind je de wijk Letna, omringd door mooie grote parken, die in de zomer heel erg in trek zijn. In deze wijken vind je steeds meer nieuwe cafés, winkeltjes en koffietentjes. Het is enorm in opkomst.’

Wat doe je het liefst in het weekend?
‘In de zomer breng ik mijn tijd het liefste door in het Letna Park, een van de grootste parken van de stad. Het ligt op een heuvel, dus je hebt er uitzicht over het centrum van de stad. Het is er in de zomer heel gezellig vertoeven, met een picknickkleed op het gras of met een biertje in de biergarden. ’s Winters zijn er genoeg cafés en lunchzaakjes om lekker binnen te zitten.’

Fenna’s beste tips:

Jezelf verwennen bij Café Letka: ‘Voor de lekkerste ontbijtjes en lunches moet je in dit café zijn. In het weekend serveren ze een zoet of hartig ontbijt, allebei verrukkelijk. Op alle andere dagen kun je er heerlijke wafels, scrambled eggs of een havermoutje scoren. O, en de lekkerste koffie in een prachtige omgeving.’
cafeletka.cz

Een goeie hap bij Bistro Sisters: ‘In dit hippe zaakje vind je een traditioneel Tsjechisch gerecht: toast belegd met lekkere salades en ander beleg, maar dan in een modern jasje gestoken. Denk aan eieren benedict met Hollandaisesaus, bietenhummus met kiemen én haring met wasabimayonaise. Het ligt in de straat Dlouha, een van de bekendere straten van Praag vanwege de vele restaurants en cafés.’
Dlouhá 727/39

Drankjes doen bij Biertuin Letna Park: ‘Aan de rand van het Letna Park ligt deze grote biertuin met een fenomenaal uitzicht over de stad. Mijn lievelingsplekje in Praag om neer te strijken met een drankje. Je kunt hier bestellen, maar niemand doet moeilijk als je met je meegebrachte snacks en drankjes komt. Het is hier heerlijk toeven tot zonsondergang, en zelfs nog lang erna.’
Letenské sady

Wandeling naar de Petřín uitkijktoren: ‘Een mini-kopie van de Parijse Eiffeltoren staat op de Petrin heuvel. Deze heuvel is een groene oase in de stad, lekker voor een wandeling in de zomer, maar in andere seizoenen is het uitzicht net zo mooi. O, en pak het treintje dat de steile berg beklimt en afdaalt.’
Petřínské sady, 118 00

Shoppen bij Pragtique: ‘Je kunt natuurlijk voor de schreeuwerige toeristenkraampjes gaan, maar duizendmaal leuker is Pragtique. De spullen zijn ontworpen door jonge Tsjechische designers. Het zijn duidelijk souvenirs uit Praag, want op de meeste staat een opdruk van de stad, maar dan heel origineel.’
pragtique.com

Bron: viva.nl
 
Dus na anderhalf jaar ben je al een "Local". Dat gaat snel in Praag. Er zijn plaatsen waar je toch heel je leven een buitenlander blijft. Dat is geen probleem, maar als het er op aan komt blijkt dat je nooit een "local" zal worden.

MAAR, het blijft fijn dat mensen het mooie Praag ook op een hele positieve manier in de media kunnen brengen.
 

Ad Verschoor

Donateur
Van schoolverlater tot miljardair: zo werd Remon Vos een vastgoedmagnaat in Oost-Europa

Het komt niet vaak voor dat we tijdens het rekenseizoen van de Quote 500 op een nieuwe miljardair stuiten. Dus togen we naar Tsjechië voor een rondleiding langs de vele bouwprojecten die Remon Vos met zijn CTP uit de grond stampt. ‘Ik doe alles het liefst zo snel mogelijk, langzaam vind ik maar wat lastig.’

remon-voscmaurits-giesen-1574155581.jpg


In de lobby van het Marriott-hotel in Brno hangt een gigantisch kunstwerk van de hand van een jonge Tsjechische kunstenaar. Felle kleuren en liefst 3 keer het formaat van de Nachtwacht zorgen ervoor dat iedere bezoeker niet om het werk heen kan. Op het tamelijk abstracte canvas zijn vooral de kenmerken van een Romeinse villa zichtbaar, één van de vele heersers die de Tsjechen ooit gekend hebben. De nieuwste heerser in het voormalig Communistische land hangt echter niet aan de wand, maar poseert in levende lijve ervoor: Remon Vos (49) bouwde in iets meer dan 20 jaar CTP vanuit het niets uit tot één de grootste vastgoedontwikkelaars- en beleggers van Oost Europa met meer dan 5,5 miljoen vierkante meter in beheer en een geschatte totale waarde van meer dan 5 miljard euro.

Zijn bedrijf draait dus op volle snelheid, iets waar hij graag naar verwijst in jaarverslagen (‘Another great year ahead, full speed’) en vooral ook in de praktijk brengt: wanneer de fotograaf vraagt of Vos langzaam een aantal passen wil zetten voor het schilderij blijkt dat nogal lastig voor de miljardair en moet het een aantal keer herhaald worden omdat de eerste beelden bewogen zijn en Vos tot rust gemaand moet worden. ‘Ik doe alles het liefst zo snel mogelijk, langzaam vind ik maar wat lastig.’

Gelukkig heeft Vos vanmiddag in de tweede stad van Tsjechië zijn agenda leeggeruimd, hij loopt weliswaar iets later dan afgesproken door de draaideur van zijn hotel, maar zal uiteindelijk met hetzelfde gemak veel later dan gepland weer in de gereedstaande auto met chauffeur stappen. Gestoken in een zakelijk donkerblauw pak zonder opsmuk, flamboyante dassen of opvallende horloges ontbreken. ‘Ik moet nog even pissen. Willen jullie dat ik mijn das af doe? Laten we hier een kop koffie doen, dan gaan we daarna langs een aantal projecten in de omgeving. Ik wil jullie veel laten zien.’ De rondleiding langs Vos’ stenenimperium staat op het punt van beginnen.

Toch echt alleen nieuwsgierig naar het hele interview met Remon Vos? Surf dan via deze link door naar onze vrienden van Blendle.

Bron: quotenet.nl

Central Trade Park, CTP Invest is een Tsjechische vastgoedontwikkelaar. Het bedrijf werd opgericht in 1998 in Humpolec . CTP bouwt en exploiteert een netwerk van meer dan 90 industriële parken, CTParks, in Tsjechië , Slowakije , Hongarije , Slovenië , Roemenië , Polen, Servië en Oekraïne . Het bedrijf is eigendom van Multivest en Finspel. De oprichter en CEO is Remon Vos , die in de jaren negentig vanuit Nederland naar Tsjechië is verhuisd. Het eerste gebouw dat door de CTP werd gebouwd, was het hoofdkantoor van het bedrijf in Humpolec, met een grootte van 5000 m2 . In 2007 bezat het bedrijf al 1 miljoen m2 industriële gebouwen en sinds 2019 meer dan 5 miljoen m2 .
 
Laatst bewerkt:

Ad Verschoor

Donateur
Amersfoortse Liselotte in Tsjechië: 'Er zijn hier wedstrijden wie de meeste mondkapjes naait'

Liselotte Rokyta emigreerde zo'n tien jaar geleden met haar gezin vanuit Amersfoort naar Tsjechië. Ze woont in Lhotka, een klein dorpje met zo'n 500 inwoners in het oosten van het land. "Iedereen moet hier verplicht een mondkapje dragen. Doe je dat niet dan kan de boete oplopen tot 800 euro."


2525622_1024.jpg

Liselotte met dochter Danka dragen zelfgemaakte mondkapjes | Foto: Liselotte Rokyta

Tsjechië telt ongeveer 11 miljoen inwoners. Zoveel mondkapjes zijn er natuurlijk lang niet. "Vandaar dat we ze hier allemaal zelf maken", vertelt Liselotte. "De Tjsechen zijn een enorm sociaal volk. Dus je maakt ze voor je eigen gezin, maar ook voor de mensen om je heen. Voor ouderen bijvoorbeeld. Met een groepje dames uit het dorp hebben ik een hele stapel gemaakt. Als ik boodschappen ga doen, neem ik tegenwoordig ook altijd een paar extra mondkapjes mee. Voor daklozen die kwetsbaar zijn, bijvoorbeeld."

"Als je geen mondkapje draagt krijg je 800 euro boete"

Door de enorme vraag naar stof voor het maken van mondkapjes zijn naast de supermarkten en de apothekers ook naaiwinkels gewoon open. De andere winkels en alle horeca zijn gesloten. Overigens een maatregel die al veel eerder van kracht was dan in Nederland.

In ons land is het dragen van mondkapjes niet verplicht. Sterker nog: het RIVM denkt dat het de verspreiding van het virus helemaal niet tegen zal gaan. "De regering hier zegt juist dat als iedereen een mondkap draagt het uiteindelijk zal helpen", zegt Liselotte. "Dat is een verschil van inzicht. Je hebt er drie of vier per persoon nodig op een dag die je na gebruik moet uitkoken of op 90 graden in de wasmachine gooit. Of het echt helpt zal moeten blijken. We doen het gewoon."

Instructiefilmpjes
Liselotte is naar eigen zeggen totaal geen talent als het op het naaien van mondkapjes aankomt. "Maar er zijn op internet inmiddels veel instructiefilmpjes te vinden. Er is bijvoorbeeld een facebookpagina, 'Heel Tsjechië naait mondkapjes', en daar zijn in een paar weken 40.000 mensen lid van geworden."

"Ze houden daar ook wedstrijden wie de meeste exemplaren op een dag kan maken. Het is niet heel moeilijk, hoor. Als je een beetje met een naaimachine om kunt gaan heb je de slag snel te pakken", lacht ze. "En de post bezorgt ze gratis door het hele land. Dat is hier goed geregeld."

2525652_1024.jpg
De verzameling zelfgemaakte mondkapjes van Liselotte | Foto: Liselotte Rokyta

Corona wordt in Tsjechië dus heel serieus genomen. Niets wordt aan het toeval overgelaten. Liselotte: "Er zijn hier tot nu toe ruim 3000 besmettingen geteld. Zo'n 20 mensen zijn overleden. En er wordt echt enorm veel getest dus die cijfers kloppen wel met de werkelijke aantallen. De grenzen zitten potdicht. En dat raakt heel veel mensen hier, omdat ze in veel gevallen in Oostenrijk of Duitsland werken. Die mensen zitten nu noodgedwongen thuis."

2525651_1024.jpg

'Draag mondkapjes, houd u aan de basishygiëne en blijf thuis' | Foto: Liselotte Rokyta

Panfluitles via videoverbinding
Zowel Liselotte als haar man zijn muzikant van beroep. "Ik vloog geregeld terug naar Nederland om panfluitlessen te geven. Dat probeer ik nu via een videoverbinding te doen. Maar toernees in onder andere Oezbekistan en Canada zijn gecanceld. Dat hakt er wel in."

De Tsjechische regering is bezig met een serie noodmaatregelen om de economie, en zo de werkgelegenheid, te redden. Maar het land beschikt niet over de middelen om dat op net zo'n forse schaal als bijvoorbeeld bij ons in Nederland te doen. "Mijn man en ik zijn freelancers. Dat is hier zo'n kleine groep dat de politiek ze eigenlijk vergeet. Er is nu een plan van de overheid om eenmalig 1000 euro te geven. Dat wordt deze week in het parlement besproken. Maar dat is nooit genoeg."

Toch is gezond zijn en blijven volgens Liselotte veel belangrijker dan geld. Ze ziet dat het virus uiteindelijke het beste in de Tsjechen naar boven haalt. "Mensen zijn hier van nature erg bezig met familiebanden. Ze zijn totaal niet individualistisch ingesteld en helpen elkaar waar het kan. Iedereen beseft dat we alleen samen het virus kunnen verslaan. Dus iedereen houdt zich strikt aan de regels zonder te morren."

Bron: rtvutrecht.nl
 

Ad Verschoor

Donateur
Nederlandse gidsen in het buitenland: 'We komen hier als team sterker uit'

Het toeristisch seizoen stond op het punt te beginnen toen ze hun tours moesten stopzetten. Joshua in Praag, Monique in Athene en Inge in Milaan. Het zijn moeilijke tijden, maar deze Nederlandse gidsen zitten niet bij de pakken neer.

joshua%20mijn%20praag%20tours.jpg

Joshua Jannink in Praag. Beeld © Mijn Praag Tours

In de zomer van 2015 was Joshua Jannink aan het rondreizen, toen hij als een blok voor de stad Praag viel. Niet lang daarna verhuisde hij vanuit Twente naar de Tsjechische hoofdstad, waar hij zich inkocht in tourbedrijf Mijn Praag Tours, dat allerlei stadswandelingen en fietstours aanbiedt.

De zaken liepen goed. Zo goed zelfs dat er deze maand een kantoor in Krakau en een franchise in Wenen zouden openen. Maar het coronavirus gooide roet in het eten. Op een generale repetitie na, zijn er nog geen officiele tours gedaan. "De fietsen staan klaar, maar de deuren zijn nog niet open geweest. De boekingen die we al hadden staan, werden allemaal geannuleerd. Daar had ik het echt wel even zwaar mee."

De timing van de coronacrisis had voor Janninks bedrijf niet slechter gekund. "Als het in november was gebeurd, hadden we onze buffer van de zomer en hadden we toch al maanden met lage omzet voor de boeg. Januari en februari zijn stille maanden en daarin hadden we ook net alle investeringen voor de nieuwe vestiging in Krakau gedaan", vertelt Jannink.

Het spaarpotje was al flink geslonken door de aanschaf van fietsen en ander materiaal, makelaarskosten, een paar maanden borg en een nieuwe website. Jannink en zijn compagnon hebben nog wel wat spaargeld, maar het wordt een uitdaging.

Fietsen-in-Praag-Joshua.jpg

Jannink tijdens een van de tours.

In Tsjechie zullen bedrijven waarschijnlijk 1000 euro ontvangen, terwijl dat bedrag in Nederland vier keer zo hoog ligt. "De overheid doet haar best, maar ze hebben hier niet het kapitaal dat Nederland heeft, dus de bedragen liggen lager", zegt Jannink.

Ook schiet de Tsjechische overheid mogelijk nog te hulp bij de salarissen. Daar wordt nog druk over gedebatteerd. "De overheid gaat misschien 80 procent van de salarissen betalen." Maar de maandelijkse kosten omvatten voor Jannink veel meer dan dat. Vooral de huur is een grote kostenpost.

Het is ook maar de vraag hoe snel na de pandemie het toerisme weer aantrekt. "Ik maak me wel echt zorgen. Niemand weet hoe lang dit gaat duren. We kijken naar het afsluiten van een lening bij de Tsjechische overheid om daar de kosten mee te kunnen blijven betalen. Dat zou ons echt lucht geven."

Mijn%20praag%20tours.jpg

Fietstour in centrum van Praag.

Jannink ziet crowdfunden voor zichzelf niet als een optie. "Er is nu zoveel gaande in de wereld. Dingen die veel belangrijker zijn dan ons bedrijf. Ik zou me er niet prettig bij voelen. Mensen kunnen hun geld beter aan een goed doel geven."

Maar dat wil niet zeggen dat Jannink de crisis stilletjes uit gaat zitten. "We blijven actief op social media, zijn nieuwe tours aan het ontwikkelen en aan het denken hoe we straks acties kunnen opzetten om extra klanten te krijgen." De Twentenaar ziet zelfs kansen. 'Ik denk dat er wel wat concurrenten om gaan vallen tijdens deze crisis.'

Deze week heeft Jannink een telefonisch intakegesprek om als fietskoerier maaltijden te gaan bezorgen. "Dan heb ik in ieder geval wat te doen. Het is lekker weer hier, ik heb mijn fiets en dan verdien ik ook nog wat."

Bron: rtlnieuws.nl

Noot: Dit verhaal is een uittreksel van een groter artikel. Ik heb het deel van de Nederlander in Praag hier
uitgehaald. Ad
 

Ad Verschoor

Donateur
Hoe maak je een camping corona-proof?

Evenals andere delen van Tsjechië staat Zuid-Bohemen dit jaar voor een onverwacht grote daling van de toeristenstroom. Ans (64) en Jan Nijmeijer (65) kunnen momenteel niet veel anders doen dan te kijken hoe ze hun camping Chvalsiny, gelegen in het gelijknamige plaatsje in Zuid-Bohemen, corona-proof kunnen krijgen.

1.jpg
Ans en Jan Nijmeijer, eigenaren van camping Chvalsiny in Tsjechië ©chvalsiny

Ze verlieten Nederland in 1998, nadat hij zijn IT-bedrijf in Hoogeveen had verkocht, om in het zuiden van Tsjechië vanaf niets een gezinscamping op te zetten. ,,We hebben 10 hectare grond, maar er was in die tijd niks: geen water, geen elektriciteit, geen riolering. Tsja, waarom hier? We wilden ons onderscheiden, en dat kun je hier makkelijker doen dan bijvoorbeeld in Frankrijk.”

Normaliter zijn ze tussen half april en half september volop bezig om het gasten uit vooral Nederland, België, Duitsland, Frankrijk, Oostenrijk, Denemarken en Zweden naar de zin te maken. Maar momenteel is alles dicht, tot zeker 25 mei. ,,De grenzen van Tsjechië zijn weliswaar al deels open, maar dan alleen voor grensverkeer en zakelijke reizigers”, zegt Jan Nijmeijer. ,,Veel bezoekers met reserveringen voor dit jaar heb ik per mail inmiddels voorgesteld hun bezoek uit te stellen tot 2021. Maar sommigen houden hun reservering in stand, in de hoop dat het dit zomerseizoen nog lukt. Maar het is en blijft allemaal koffiedik kijken. Maar als het idee van president Zeman inderdaad doorgaat, en we houden de grenzen voor toeristen dicht, dan zien wij dit jaar geen Nederlanders en Belgen. Kijk, ik heb weliswaar begrip voor zijn standpunt, maar dat betekent wel dat wij nauwelijks 10 procent van onze omzet zullen halen.”

Vakantieplezier zonder zwembad
Wat vandaag de dag rest is te kijken hoe camping Chvalsiny, met 130 gemarkeerde plaatsen van minimaal 120 m2, er na corona uit moet zien. ,,Het zwembad gaat zeker dit jaar niet open, dat is gewoon een moeilijke plek om afstand te houden. In Nederland is dat anderhalve meter, maar Tsjechië is dat zelfs twee meter. En dat wordt echt ondoenlijk in een zwembad op een familiecamping, met heel veel gezinnen en kinderen.” Het restaurant is al wel open, maar alleen voor afhaalpizza’s voor mensen uit het dorp. ,,Naast het zwembad zijn het sanitair en de recreatievoorzieningen de grootste bottlenecks. Hoe hou je een en ander schoon? Neem de zaal waar mijn vrouw soms met wel 50, 60 kinderen aan het fröbelen is: daar kun je er straks maximaal 10 hebben. Maar wat doe je dan met de rest? Moet je in shifts gaan werken?”

Een ander idee waar de Nijmeijers zelf mee spelen is om niet aan het huidige maximum van 500 gasten per dag vast te houden, maar slechts de helft toe te laten. ,,Want om bijvoorbeeld open te gaan zonder sanitair, wat ik her en der ook wel hoor, vinden wij geen oplossing. We kijken nu meer naar Tsjechië zelf. We hebben ook een mooie vis- annex zwemvijver en wellicht weten we daarmee Tsjechen te verleiden om vakantie in eigen land te vieren.” Op die manier ontdekken die ook nog eens Zuid-Bohemen, dat met het nabijgelegen Lipnomeer, Unesco-pronkstuk Český Krumlov en České Budějovice enkele toeristische toppers in huis heeft. ,,Maar dat zijn nu spooksteden”, weet Jan Nijmeijer. ,,Die liggen tussen Wenen en Praag, een geliefde stopplek onder Aziatische toeristen, met name Chinezen. Maar die stroom is opgedroogd, dat zul je begrijpen. Alles is er dicht, alleen de supermarkten en apotheken zijn open, al is er wat verlichting zichtbaar. Zo gaan binnenkort ook de kappers weer open, plus de kleinere winkels. Maar wat het verder allemaal nog brengt, eerlijk gezegd, er is niemand die het weet.”

Bron: puuropreis.nl
 
Laatst bewerkt door een moderator:

Ad Verschoor

Donateur
‘In Tsjechië zijn mondkapjes nu nog steeds verplicht’

Geboren Huissenaar Ronald van Deelen (55) woont en werkt al sinds 1994 in Praag. Hij vertelt over de corona-crisis in Tsjechië.

,,Ik werk als accountant bij een internationaal bedrijf waar voor veel gevlogen wordt. Eind januari ging er een reisverbod uit voor China en onze Chinese collega’s moesten allen thuis gaan werken. Na ‘Italië’ was Tsjechië al snel aan de beurt.”

,,De regering voerde in vergelijking met Nederland snel strenge regelgeving in. Op 12 maart werd de noodtoestand afgekondigd. Grenzen dicht, iedereen thuiswerken, alleen winkels voor eerste levensbehoeften open, overal mondkapjes verplicht en scholen gesloten. Er waren meteen strenge controles in alle wijken en de politie deelde direct boetes uit voor overtredingen. Ik heb me als buitenlander natuurlijk overal aan gehouden, beter voor gezondheid én portemonnee! Persoonlijke consequenties waren er haast niet, mijn vrouw en ik hebben thuis gewerkt en zoon en dochter volgden online onderwijs.”

,,Ik vind dat de regering juist gehandeld heeft. Volgens mijn Tsjechische vrouw is dat vooral te danken aan de verantwoordelijke man hier, een voormalig militair arts die zowel medisch als organisatorisch wist hoe hij het aan moest pakken. Gezien de verwarrende situatie was de communicatie van de overheid goed, tijdig en to the point. Tsjechië heeft tot nu toe 331 doden op een bevolking van 10 miljoen. Nederland 6000 op een bevolking van 17 miljoen, dat zegt genoeg lijkt me."

"Mijn Nederlandse collega’s en vrienden insinueerden dat de cijfers van het aantal Tsjechische coronadoden werden gemanipuleerd. Behalve een belediging voor de Tsjechen, is het ook een vreemde argumentatie. Een hoog aantal doden zou juist het gezeur over de strenge maatregelen, want dat was er zeker, doen verstommen.”

,,Ik vond dat er in Nederland nogal laconiek over alles gedaan is. Ook de mondkapjesdiscussie verbaasde me. Ja, ze zullen geen 100 procent bescherming bieden, maar wel enige mate van. Dat werd hier in Tsjechië al snel goed duidelijk gemaakt. Mondkapjes zijn ook nu nog verplicht in afgesloten ruimtes, hoewel de noodtoestand drie weken geleden is opgeheven. Ook is twee meter afstand in werkomgeving nog verplicht. Verder is bijna alles weer normaal.”

Bron: gelderlander.nl
 

Ad Verschoor

Donateur
Als god in de Tsjechische Bohemen: boer en jachtopziener Robert van Es

In Wassenaar opgroeien en dan gaan boeren in een klein Tsjechisch dorp. ‘Hier is nog ruimte om te ondernemen zonder dat het meteen de hoofdprijs moet kosten. Tegenwoordig sta ik elke ochtend om zes uur naast mijn bed.’

oost-europa2-martijn-steiner-lovisa-1599231015.jpg


Met Amsterdam als beginpunt ligt op een dikke acht uur rijden het Tsjechische dorpje Maršovy Chody, 10 kilometer over de grens vanuit Beieren. Wanneer de deuren van het gelijknamige landgoed openzwaaien, bekruipt ons meteen een Ik vertrek-gevoel, zij het met een positieve afloop. Het uitzicht over de heuvels is schitterend, de ommuurde tuin is subliem onderhouden en de barbecue staat klaar om eigen Angus-vlees te grillen. Het is de thuisbasis van de in Wassenaar opgegroeide Robert van Es (39). ‘Ik leef hier niet als God in Frankrijk, maar als God in Bohemen.’

Een bestaan aan de Zuidas was niet wat Van Es gelukkig zou gaan maken. Naar eigen zeggen gedijt hij beter in de buitenlucht, dus besluit hij op z’n 28ste naar Tsjechië te emigreren. Een stap die niet helemaal wordt begrepen door het thuisfront, maar ook niet uit de lucht komt vallen. Vader Teun van Es heeft hier midden jaren negentig namelijk een vakantiehuis gekocht, plus flink wat hectares grond om naar hartenlust te kunnen jagen. Desondanks is dit een dorpje van niks waar een Nederlander met een rijk sociaal leven behoorlijk verloren kan lopen. Maar samen met zijn Tsjechische vrouw Katheřina (29) heeft Van Es niet stilgezeten. ‘Behalve het vakantiehuisje was hier helemaal niks toen ik kwam. De omliggende huizen waren totaal vervallen. Stapje voor stapje hebben we het opgebouwd.’ Lacht: ‘In eerste instantie met wat hulp van anderen, want mijn vader had er weinig vertrouwen in. Hier is nog ruimte om te ondernemen zonder dat het meteen de hoofdprijs moet kosten. Maar vanzelf is het niet gegaan, nee. Tegenwoordig sta ik elke ochtend om zes uur naast mijn bed.’

Dat vroege opstaan is het gevolg van zijn keuze tien jaar geleden om boer te worden. Het vakantiehuis van zijn vader is nu zijn eigen woonhuis en daaromheen staan vier compleet opgeknapte, luxueuze vakantiewoningen met in totaal 22 bedden. Zijn land beslaat ruim 300 hectare, op zijn akkerland groeit graan en er grazen zo’n 200 Angus-koeien in zijn heuvels. Als Van Es de volgende ochtend in een gigantische trekker zijn vee nadert, galopperen de beesten hem tegemoet. ‘Dit vind ik dus het mooiste wat er is: buiten zijn. Een boerenbedrijf run je niet vanuit je kantoor. Op de momenten dat ik tussen de koeien loop, ben ik het gelukkigst. Kijk om je heen man! En het is hier zo stil. ’s Avonds horen we de reeën blaffen en het aantal sterren is overweldigend.’

Bron: quotenet.nl
 
Bovenaan