Unieke tent op wielen
Bron: ad.nl - Wessel van Houdt 12-07-16
Is het een motor of een auto? De Velorex van Ad en Jacquelien Huiberts trekt veel bekijks. En zorgt voor veel discussie.
Een oude man op een fiets stopt als hij de Velorex ziet. "Wat een mooi exemplaar", roept hij. "Heb je het over mijn vrouw", antwoordt Ad Huiberts. "Nee, over dat ding", vervolgt de man terwijl hij weer verder fietst.
Ad en Jacquelien in hun opmerkelijke driewieler © Peter Franken
Applaus
Ad en Jacquelien kijken er niet meer van op. Overal waar ze rijden met hun Velorex krijgen ze reacties. "Niemand kent hem en dat is leuk. Of je vindt hem mooi, of verschrikkelijke lelijk. Ze noemen het wel een 'tent op wielen'. In Italië begonnen mensen te klappen toen we langsreden. Een oude man bij een winkel stamelde alleen maar 'bello, bello'. In Nederland deden we een rondje IJsselmeer. Tijdens een pauze kregen we koffie van vreemde mensen, zodat ze wat langer naar de Velorex konden kijken. Je hebt altijd wat te praten onderweg", zegt Jacquelien.
Liefhebber Kees van der Horst in zijn Velorex uit 1965 © Willem Meuleman
Restaureren
Zelf ontdekten de Leimuidenaren de Velorex zo'n twintig jaar geleden op een vakantie in Tsjechië. "Een Fransman op de camping had zo'n ding. Wij wisten eerst niet wat het was, maar wel dat wij ooit ook zo'n ding wilden. Destijds waren onze kinderen nog jong en was het niet handig. Toch moest ik Ad uiteindelijk nog wel enthousiast maken. Een buurman die wist dat wij een Velorex wilden zag er één staan, maar die was erg duur. Uiteindelijk vonden we er op Marktplaats eentje in Alphen voor een redelijke prijs", zegt Jacquelien.
Stukje bij beetje vernieuwd
"Hij startte niet, maar dat komt wel, dachten we", vervolgt Ad. "Thuis zagen we een knopje waarvan we niet wisten waar het voor diende. Toen we erop drukten, startte hij in één keer. En dat terwijl hij vijf jaar stil had gestaan. Samen met een buurman hebben we hem lopend gemaakt en later gerestaureerd. Wij kunnen wel wat, maar waren niet heel handige mensen. Door de Velorex ben ik handig geworden. Elk jaar in de winter restaureren we een beetje. Stukje bij beetje hebben we alles vernieuwd. In de zomer reden we er mee. Heel hard gaat het niet, wij halen 65 kilometer per uur. Snelwegen gaan we niet op en provinciale wegen proberen we te vermijden. Sinds kort hebben we een tweede Velorex met een groter motorblok. Maatjes van ons hebben die ook, en zo kunnen wij hen bijhouden."
Invalidenvoertuig
De eerste Velorex van de Huiberts komt uit 1970, de tweede uit 1965. "Na de Tweede Wereldoorlog werd hij gemaakt als invalidenvoertuig. Hoe een invalide erin moet komen weet ik niet. Je zit heel laag en moet je benen intrekken om erin of eruit te komen. Als je eenmaal zit, zit je heel comfortabel. Destijds hadden meer mensen een motorrijbewijs dan een autorijbewijs. Het is dus oorspronkelijk een motor. Wij hebben daarom ook ons motorrijbewijs gehaald. Inmiddels mag je ook met je gewone rijbewijs erin rijden. Volgens de wet is het een driewielig motorrijtuig", zegt Jacquelien.
Geregeld gaan ze naar bijeenkomsten van Velorex-eigenaren. "Het leuke is dat er geen Velorex hetzelfde is. Bij de fabricage zetten ze er alles op wat voorhanden was. Als er tien tractorlampen over waren, werden die erop gezet. Ook overgebleven onderdelen van Skoda en Jawa zijn in de Velorex verwerkt. Die waren goedkoop en makkelijk te krijgen."
Bron: ad.nl - Wessel van Houdt 12-07-16
Is het een motor of een auto? De Velorex van Ad en Jacquelien Huiberts trekt veel bekijks. En zorgt voor veel discussie.
Een oude man op een fiets stopt als hij de Velorex ziet. "Wat een mooi exemplaar", roept hij. "Heb je het over mijn vrouw", antwoordt Ad Huiberts. "Nee, over dat ding", vervolgt de man terwijl hij weer verder fietst.
Ad en Jacquelien in hun opmerkelijke driewieler © Peter Franken
Applaus
Ad en Jacquelien kijken er niet meer van op. Overal waar ze rijden met hun Velorex krijgen ze reacties. "Niemand kent hem en dat is leuk. Of je vindt hem mooi, of verschrikkelijke lelijk. Ze noemen het wel een 'tent op wielen'. In Italië begonnen mensen te klappen toen we langsreden. Een oude man bij een winkel stamelde alleen maar 'bello, bello'. In Nederland deden we een rondje IJsselmeer. Tijdens een pauze kregen we koffie van vreemde mensen, zodat ze wat langer naar de Velorex konden kijken. Je hebt altijd wat te praten onderweg", zegt Jacquelien.
Liefhebber Kees van der Horst in zijn Velorex uit 1965 © Willem Meuleman
Restaureren
Zelf ontdekten de Leimuidenaren de Velorex zo'n twintig jaar geleden op een vakantie in Tsjechië. "Een Fransman op de camping had zo'n ding. Wij wisten eerst niet wat het was, maar wel dat wij ooit ook zo'n ding wilden. Destijds waren onze kinderen nog jong en was het niet handig. Toch moest ik Ad uiteindelijk nog wel enthousiast maken. Een buurman die wist dat wij een Velorex wilden zag er één staan, maar die was erg duur. Uiteindelijk vonden we er op Marktplaats eentje in Alphen voor een redelijke prijs", zegt Jacquelien.
Stukje bij beetje vernieuwd
"Hij startte niet, maar dat komt wel, dachten we", vervolgt Ad. "Thuis zagen we een knopje waarvan we niet wisten waar het voor diende. Toen we erop drukten, startte hij in één keer. En dat terwijl hij vijf jaar stil had gestaan. Samen met een buurman hebben we hem lopend gemaakt en later gerestaureerd. Wij kunnen wel wat, maar waren niet heel handige mensen. Door de Velorex ben ik handig geworden. Elk jaar in de winter restaureren we een beetje. Stukje bij beetje hebben we alles vernieuwd. In de zomer reden we er mee. Heel hard gaat het niet, wij halen 65 kilometer per uur. Snelwegen gaan we niet op en provinciale wegen proberen we te vermijden. Sinds kort hebben we een tweede Velorex met een groter motorblok. Maatjes van ons hebben die ook, en zo kunnen wij hen bijhouden."
Invalidenvoertuig
De eerste Velorex van de Huiberts komt uit 1970, de tweede uit 1965. "Na de Tweede Wereldoorlog werd hij gemaakt als invalidenvoertuig. Hoe een invalide erin moet komen weet ik niet. Je zit heel laag en moet je benen intrekken om erin of eruit te komen. Als je eenmaal zit, zit je heel comfortabel. Destijds hadden meer mensen een motorrijbewijs dan een autorijbewijs. Het is dus oorspronkelijk een motor. Wij hebben daarom ook ons motorrijbewijs gehaald. Inmiddels mag je ook met je gewone rijbewijs erin rijden. Volgens de wet is het een driewielig motorrijtuig", zegt Jacquelien.
Geregeld gaan ze naar bijeenkomsten van Velorex-eigenaren. "Het leuke is dat er geen Velorex hetzelfde is. Bij de fabricage zetten ze er alles op wat voorhanden was. Als er tien tractorlampen over waren, werden die erop gezet. Ook overgebleven onderdelen van Skoda en Jawa zijn in de Velorex verwerkt. Die waren goedkoop en makkelijk te krijgen."