Alledaagse dingen, berichten vanuit Tsjechië

Welkom op Tsjechie.net

Het Tsjechisch Forum, in een nieuw jasje!

Op slechts een paar zaken na hebben we inmiddels alles verhuisd vanuit onze oude woonplaats Strazkovice naar de nieuwe. De laatste dozen zijn deze kant op gehaald en de verhuizing is definitief een feit. Wat muffig ruikend haal ik de laatste spullen, ondanks zorgvuldig ingepakt, stoffig uit de doos. Vaag ruik ik ook de geur van iets wat katten normaal in een bak horen te doen. We hebben heel veel spullen bewaard bij onze oude buurtjes op zolder en iedere keer dus weer een reden gehad de afgelopen tijd om even langs te gaan. Wat zullen we ze missen. Uiteraard zullen we ze nog regelmatig gaan bezoeken en vergeten doen we ze zeker niet, al was het alleen maar omdat Franz wel heel duidelijk heeft gemaakt wat niet zijn eigendom is, maar de onze. Als een dolle tiener die zijn graffitikunstwerken her en der neer poot, heeft Franz de spuitbus met verf in de hand gehad. De harken, de scheppen, de kruiwagen, de kloofbijl, onze mooie zinken gieters etc etc, zijn uitgedost met een opzichtige knalroze vlek, alsof er zojuist een boer langs is geweest die zijn schaapskudde heeft gemarkeerd.
 
:lmfao: Altijd handig, zo'n spuitbusje wat je nog over hebt, zal Franz gedacht hebben.
Lina en Gorrit, ik hoop van harte dat jullie een goeie tijd tegemoet gaan in jullie nieuwe paleis, maar dat kan haast niet anders, afgaande op de foto's die ik gezien heb... :)
 
mooi roze is niet lelijk

Tsja Lien, dan maar alle kleuraccenten in de tuin en de garage in het roze....
Of misschien weet iemand hier hoe je graffiti verwijdert? (Ik niet hoor, ik wil het eerst zien, voordat het weer verdwijnt.)
 
Nou,......
Wees maar blij met die spuitbus, uit de oude boedel kregen wij de beschikking over een echt houtvestersbijltje, zo eentje met een ingegoten logo dat de kopse kanten van de stammen van een onuitwisbaar merkteken voorzag. Om dat nou op je gietertje of keukenkastje te krijgen,..............;)
 
Wat dacht je van 14 stuks ouderwetse veevoederbakken uit één stuk steen gehakt 50 breed, 50 hoog en ca 150 lang, absoluut niet te tillen, her en der in de stal.
Leuk als ze bij een ander buiten staan voor de sier, maar wel lastig als je de stal wilt opruimen.
 
Als een speer schiet ze langs mijn benen, 100 meter verderop gaat ze plots weer op de rem om te kijken of ik wel hetzelfde paadje volg als haar. Dan het “gas” er weer op, in no-time verdwijnt ze om de bocht. Als ik dezelfde bocht passeer zie ik haar niet. Ojee, ze zou toch niet…Vluchtig kijk ik bij de buren in de tuin, maar ik zie haar niet. Ik roep haar en laat het bekende fluitje uit mijn mond komen. Dan zie ik haar weer, vrolijk kwispelend op het aangrenzende akker. Een leuk uitje zo voor ons beide op de vroege ochtend, even verse broodjes halen bij de bakker op het pleintje. Ik geniet van de vogels en snuif de geur van pas gemaaid gras. Zij ruikt aan ieder bosje alsof er zojuist een soortgenoot langs is geweest. De geur van gras wordt omgeruild voor de penetrante lucht van gier, vies, zo op een nuchtere maag. Aangekomen op het plein krijg ik de geur van vers gebakken brood in mijn neus, hmmm, heerlijk. Bij de bakker is het druk, het lijkt alsof er een halve schoolklas hun ontbijt er komt halen. Ik besluit eerst maar naar de potraviny te gaan voor boter en wat eieren. En weer ruik ik die penetrante plattelandslucht. Bij de potraviny bind ik haar vast aan één van de ijzeren palen, pal voor de ingang. Zo kan ik door de glazen pui nog een glimp op haar werpen als ik eenmaal binnen ben. Snel haal ik wat ik nodig heb en gelukkig hoef ik niet lang te wachten bij de kassa. Terwijl ik mijn beurs open om alvast wat kleingeld te zoeken zie ik allemaal bruine vlekken op mijn handen. Huh?
Ik ruik eraan en krijg een weeïg gevoel in mijn buik, koeienstront! Die hond heeft gewoon weer eens uitbundig in de stront liggen rollen! Ik kijk door het raam en zie haar kwispelen tegen iedere klant die het pand verlaat. In gedachten zie ik ze haar al aaien….Wij proberen regelmatig een beetje de penetrante zweetlucht van de caissière te ontwijken, nou, deze keer zou zij met een grote boog om mij heen kunnen lopen. Maar ze ruikt of ziet blijkbaar niets en lacht vriendelijk als ze mij het wisselgeld retour geeft. Ik hoop niet dat de Tsjechen mijn gemopper verstaan hebben toen ik eenmaal buiten stond. Deze keer ben ik het die als een speer huiswaarts keert, met aan mijn pink, de nog enige schone vinger, het plastic zakje met de boter en eieren.
 
Wat het ondeugede hondje betreft:
1. Strond doet toch geen pijn? Dan is het toch ook niet zo erg. (Dat zei de boer waar ik als jochie hielp altijd als mijn klompem weer eens waren volgelopen in de mestgoot in de stal).
2. Wees blij, dat het maar koeienstrond was. Varkens-, katten- en hondenstrond stinken vaak veel erger. :deuk:
3. Is het bad of de douche al weer schoon?
 
troggen

Nou, Antonin, wij zijn ook rijkelijk voorzien van troggen: twee ervan stonden al buiten en zijn gevuld met geraniums. Vier kwamen uit een stal (wat nu de weinstube is) en deze worden door onze onvolprezen Jiri rond de vuurplaats gedrappeerd: planken erover en dan zijn dat zitplaatsen. 1 hebben we meegenomen voor mn broer: hij heeft hem zelf in de aanhanger gekregen, en mag hem er ook zelf weer uithalen... wat een loeders van dingen!
 
Deze keer vanuit Zutphen

Gisteravond zit ik samen met 1 van onze kinderen even na te genieten van het eten onder het genot van een kopje koffie. De tv staat aan, we zappen wat, weinig interessants. Hello-Goodbye met Joris Linssen komt voorbij. “Nou, laat maar even staan” zeg ik, terwijl ik mijn schouders optrek. Wel een sympathieke gozer, die Joris. We kletsen verder en kijken met een scheel oog naar de tv. Ineens zie ik vanuit mijn ooghoek een bekend gezicht op de tv. “Hééé, die ken ik! roep ik enthousiast. “Dat is..dat is…..” Ik knip met mijn vinger en wip naar het puntje van mijn stoel, maar kan even niet op haar naam komen. Ik zet mijn lege kopje op tafel en luister nu aandachtig. Naarmate haar verhaal vordert wordt de brok in mijn keel groter….

Enigszins troosteloos kijken we naar datgene wat eens onze caravan was. De zorgvuldig zelfgemaakte gordijntjes, nu minstens de helft korter, hebben hun lavendelblauwe kleur omgeruild tegen een gerafeld en gevlamd zwart/grijs uiterlijk. Het plastic van de ramen hangt erbij alsof het een reproductie van de druipsteengrotten van Bozkov voor moet stellen. Tsjongejonge, drie dagen voor onze eerste trip naar Tsjechië, wat een ramp! Onze oude Munsterland, voor een prikkie gekocht en helemaal opgeknapt, krijgt niet eens de kans om van het erf van de stalling te komen, in vlammen opgegaan. Vanuit de schuur zie ik “de boosdoener” met een schichtige blik kijken. Ivar van 9 had het in zijn hoofd gehaald om een vuurtje te stoken in een restje stro, wat pal achter onze caravan lag. Enigszins geschrokken van zijn daad heeft hij vrijwel direct het vuurtje gedoofd met een bomberjack, hoorden we achteraf van Vincent. Vincent is de vader van Ivar en tevens, samen met zijn vrouw Juliette, de eigenaar van de stalling. Ze hebben een mooie boerderij, ergens in de middle of nowhere zouden stadslui zeggen. Vincent kennen we van onze eigen jaarlijkse stadsloop van Appingedam en van hardloopwedstrijden in de regio, bovendien treffen we ze regelmatig als klant in onze winkel.

De volgende dag is het vuurtje toch opnieuw gaan smeulen, waarschijnlijk toen de wind door de openstaande deuren vrij spel had in de schuur.
Hoe kunnen we in vredesnaam nog iets anders regelen in slechts drie dagen? Samen maken we een plan de campagne. Vincent neemt direct contact op met de verzekering. Eénmaal thuisgekomen beginnen wij diverse bedrijven af te bellen. Het is hoogseizoen, een andere caravan in onze prijsklasse is echt nergens voorhanden. Van Vincent komt er een telefoontje dat er eerst een expert moet komen om het juiste schadebedrag vast te stellen. En nu? Wij hebben geen geld om alla minuut een andere caravan te kopen en onze vakantie verzetten is ook geen optie in verband met het speciaal ingehuurde personeel voor onze zaak. Vincent belt weer met de verzekering en meld dat het huren van een caravan in dit geval vergoed wordt als gevolgschade. Desnoods schiet hij het bedrag uit eigen zak voor. Enigszins opgelucht zijn we, omdat we na de vakantie rustig kunnen zoeken naar een andere tweedehandsje. Er wordt stad en land afgebeld en eindelijk, in Groningen vinden we een handelaar die nog een caravan heeft staan voor de verhuur. Het kan ons niet schelen wat voor merk het is, groot of klein, wel of geen toilet etc, als er maar slaapplek is voor drie personen.
Vincent en Juliette hebben er werkelijk alles aan gedaan om onze vakantie door te laten gaan. Naderhand hebben we meer vergoed gekregen als dat we zelf voor de caravan hebben betaald en ook was er voldoende uitgekeerd om een andere caravan opnieuw in te richten. Vlak voor vertrek krijgen we nog een briefje van Vincent in de handen gedrukt. Ik zie de naam Ivar staan en lees de verontschuldigingen van een negenjarige jongen, hoe het kon gebeuren, hoe erg hij het vond. En hij wenst ons de allermooiste vakantie die we maar kunnen bedenken…..

Welliswaar met een totaal andere caravan, gaan we toch met goede zin op pad. Ik wist toen nog niet wat ik nu wel weet:
ik heb mijn hart vanaf dag 1 tijdens die vakantie verloren aan een wonderschoon land dat Tsjechië heet. Díe allereerste vakantie, díe vakantie in díe caravan, díe vakantie is de grondlegging geweest van mijn huidige liefde voor Tsjechië. Vincent en Juliette, bedankt! Na mijn verhuizing naar een heel ander deel van het land heb ik ze nimmer meer gesproken.


Gisteravond zit ik samen met 1 van onze kinderen even na te genieten van het eten onder het genot van een kopje koffie. De tv staat aan, we zappen wat, weinig interessants. Hello-Goodbye met Joris Linssen komt voorbij. “Nou, laat maar even staan” zeg ik……………

Vincent blijkt vorig jaar al, op tragische wijze te zijn omgekomen, tijdens het uitzetten van een wedstrijd van zijn passie: hardlopen.
 
Ik heb net die uitzending even terug gekeken en ja!!!!! het gaat om dezelfde Vincent! Ik kijk zelden naar Derek Ogilvie, ook deze uitzending heb ik gisteravond niet gezien, maar ik vind het wel een beetje bizar dat ik gisteravond bovenstaand stukje typ terwijl achteraf blijkt dat hij en zijn gezin in een programma van Derek Ogilvie zitten. Mijn bovenstaand verhaal is in één keer af voor een ieder die het programma gezien heeft, de boerderij, de schuur en zelfs de destijds 9 jarige Ivar komen in beeld.....

Hoe dan ook, mij is helemaal duidelijk geworden dat dit geweldige gezin is achtergebleven met een hoop ongeloof en verdriet na het tragische drama van Vincent. Maar met een hoop fijne herinneringen gaan ze het vast en zeker redden!
 
Het was zeker een aangrijpend verhaal, hij heeft veel via Derek verteld, alleen op de vraag, hoe hij is verongelukt hebben ze nog geen antwoord, dit is waarschijnlijk voor hem te pijnlijk om te vertellen! Lina, hij is vast voor de uitzending even ongemerkt bij jou langs geweest, vandaar dat je dat mooie verhaal met ons hebt willen (moeten) delen.
Brenda
 
Bovenaan