Vakantie in het Adelaarsgebergte en Tsjechisch Centraal Gebergte 2016

[Patrick (Delfzijl)]

Mijn vakantie zit er helaas al weer een aantal dagen op. Net als vorig jaar zal ik het verslag van de reis hier weer met jullie delen. Er is iets mis gegaan met het kopiëren van het bestand dus ik moet een groot dele opnieuw typen (dus lezers moeten iets meer geduld hebben).

Start verslag
We zouden eigenlijk op woensdag 3 augustus vertrekken. Dit vakantieverslag begint acht dagen eerder. De vakantieplanning is rond, de accommodaties zijn geboekt en nog 1 werkweek te gaan voor we kunnen gaan genieten. Drie nachten in Turnov, gevolgd door een week in Opočno en nog vier nachten in Třebenice. Ik heb net een activiteit op werk afgerond en een collega heeft een rondje drinken besteld voor tijdens de evaluatie als mij telefoon gaat. Het is mijn jongste zoon met de telefoon van mijn vrouw: ‘Ik sta nu naast een ambulance en mamma ligt erin, de dokter is met haar bezig?’ “Wat????”
Een ongeluk gehad met de fiets, zoon zat achterop maar die heeft helemaal niets gelukkig. Vrouw krijgt wat tegen de pijn en wordt per ambulance overgebracht naar het ziekenhuis. ‘Nee toch? Het zou toch niet?’ Ik stap direct in de auto en rij naar het ziekenhuis, een kwartier later wordt zij daar ook binnengebracht.

Uit foto’s blijkt dat haar pols gebroken is. Er wordt een gipsspalk om de pols gezet en met een week moeten we terugkomen voor het echte gips. ‘Mag het een dag eerder? We gaan woensdag namelijk naar Tsjechië’.

Dinsdag 2 augustus heb ik mijn laatste werkdag, mijn vrouw gaat met haar zus naar het ziekenhuis voor haar gips. De dakdragers en dakkoffer zijn al op de auto gemonteerd en de tassen staan ingepakt klaar. Vanavond alleen nog even de tassen in de auto en dan kunnen we ’s morgens vroeg gaan rijden. Een sms-je van mijn vrouw uit het ziekenhuis: “Tis niet goed. Moet geopereerd worden”. Nee toch, serieus? Naast het feit dat ik het enorm k*t voor mijn vrouw vindt, zie ik onze vakantie ook al helemaal in duigen vallen. In plaats van woensdag naar Tsjechië te vertrekken hebben we dan de afspraak met de anesthesist. Donderdag volgt de operatie dus ons verblijf in hotel Paradis in Turnov (waar we van woensdag tot zaterdag zouden verblijven) wordt hem dus niet. We proberen het eerst nog met anderhalve week te verplaatsen, maar in verband met het hoogseizoen zitten ze helemaal vol. Annuleren blijft als enige optie over, gelukkig kan dit zonder kosten.

De operatie donderdag valt mee dus we besluiten om vrijdag als nog ’s morgens vroeg naar Tsjechië te vertrekken. Bij thuiskomst voelt de vrouw zich goed, hotel Paradis dus direct gebeld met de vraag of we hier in de nacht van vrijdag op zaterdag nog terecht kunnen. We spreken iemand die in het restaurant werkt, de receptie is inmiddels niet meer bemand. Of we vrijdag na 08:00 uur terug kunnen bellen. Dan zitten we al in de auto, maar we gaan het er gewoon op wagen. Voor de zekerheid sturen we nog een mailtje waarin we vragen om een slaapplek, maar tevens aangeven de reactie niet meer te kunnen lezen. We geven aan telefonisch contact op te nemen. Een paar uur later raakte de verdoving van mijn vrouw uitgewerkt en heeft ze helse pijnen, na contact met het ziekenhuis volgt een recept voor de nachtapotheker die zeker 30 km verderop gevestigd is. Ik stap in de auto en kom uiteindelijk even na twee uur ’s nachts weer terug. Om half zes gaat de wekker want om zeven uur willen we rijden. Na een paar uurtjes slapen zijn we uiteindelijk beiden voor de wekker aan wakker. De pijn is minder, dus we gaan.

 

[Patrick (Delfzijl)]

Vrijdag 5 augustus – Dag 1

De koelbox wordt ingepakt en de opladers verzameld. We gaan eindelijk weer naar Tsjechië! Even na zeven uur starten we de auto en de Tomtom om op pad te gaan.

Eerst naar de A7, bij Nieuweschans de grens over en dan via Leer, Oldenburg, Bremen en Hannover steeds dieper Duitsland in. We bellen met Hotel Paradis en spreken een meneer. Zijn vrouw gaat over de boekingen en is pas over twee uur terug. Ze weten het wel spannend te houden. Vanwege de korte nacht stoppen we iets vaker en drinken we hier en daar wat koffie. Mijn vrouw heeft haar arm in het verband en een kussen op haar schoot om haar arm te ondersteunen. We rijden over Maagdenburg, Halle en Leipzig en kunnen boven verwachting goed doorrijden. Onderweg nog een keer gebeld naar Turnov om te horen dat ze plek voor ons hebben, de herberg was gelukkig nog niet vol.

Pas bij Dresden slipte de weg dicht en moeten we vol in de ankers. Gewoon rustig door blijven rollen op dezelfde rijstrook en dan is er niets aan de hand. Jammer dat chauffeurs met een dikke ster op de auto dat ook niet door hebben, onrustig manoeuvreren zij van links naar rechts, daarbij andere bestuurders hinderend en een busje wordt zelfs gewoon afgesneden en richting vluchtstrook gedrukt. Wil hij tussen de rijen door ofzo? Ik ben op dat moment niet een heel best voorbeeld voor de kinderen, want laat verschillende verwensingen klinken. Zou de beste man ook een sterretje op zijn rijbewijs hebben, een aangepaste versie ofzo? De chauffeur krijgt langzaam door dat zijn acties geen effect hebben behalve irritaties bij de medeweggebruikers, hij hoekt daarop zijn bolide naar rechts en geeft een stoot gas om via de vluchtstrook vijf of zes auto’s in te halen, door het kleine gaatje wat hij vindt hoekt hij zijn auto ineens over drie banen heen helemaal naar links om daarna weer naar rechts te hoeken. We horen nog wat claxonneren maar zien hem daarna niet weer. Daar krijg je dus files van. We rekende op 10 km rustig rollen maar na een kilometertje of zes krijgt de stoet er ineens de gang weer in, er komt meer ruimte tussen de voertuigen en we kunnen weer op ons eigen tempo verder rijden.

Eerst richting Görlitch maar bij Bautchen (of was het Weißenberg?) wil de Tomtom ons via provinciale wegen hebben richting Zittau. We passeren de Poolse grens en rijden over een nieuwe weg (volgens mij reden we vorig jaar even verderop door het dorpje heen) en bereiken een paar kilometer verder bij Hrádek, net boven Liberec, de Tsjechische grens. Daarna is het niet lang meer naar Turnov waar we een uur eerder dan gepland arriveren.

Er waren geen familiekamers meer, dus we krijgen twee keer een tweepersoons. Omdat de kamers wat uit elkaar liggen, besluiten we beide een eigen kamer te nemen en daar met 1 kind te overnachten. Eten doen we in het restaurant van het hotel: eendenborst en kip gevuld met spinazie, voor de kinderen beiden een kipschnitzel. Ik had nog niet eerder eend gegeten, maar had gelezen dat dit een Tsjechische specialiteit is. Ik pas de volgende keer wel, mijn zoon vond hem redelijk en heeft gelukkig nog een deel gegeten. Het eten was niet van het hoogste niveau, maar de bedden maakten alles goed. Hier hebben we heerlijk op geslapen, wat we alle vier ook hard nodig hadden.

 

[bruinh]

Het was geen fijn begin van de vakantie maar ik ben benieuwd hoe het met haar vergaan is in de vakantie dus ik wacht geduldig af op het vervolg.

 

[Baan]

Zo dat was de start, en hoop dat jullie verder geen gekke dingen meegemaakt hebben.
maar ik wacht het geduldig af.

 

[mazackova]

Daar bij Dresden zijn toch werkzaamheden op de snelweg,daarom fieles...

 

[Pelhřimov]

Ik hoop de de pols van je vrouw weer snel genezen is.

 

[Ad Verschoor]

Dat noemen ze een fout begin van een vakantie. Nu hopen dat het vervolg beter gaat voor jullie. Het verslag heeft al een positiever gevolg gekregen. Mooi zo. Ik volg meestal dezelfde route naar ons verblijf in Splzov (tussen Turnov en Zelezny Brod). Genieten al heel wat jaartjes van deze regio.

 

[Franky]

Tsjonge, wat een slechte start van een lekkere vakantie. Menselijkerwijs kan het nu toch alleen maar meevallen zou je denken. Ben benieuwd

 

[Patrick (Delfzijl)]

Zaterdag 6 augustus – Dag 2

Zaterdagmorgen waren we alle vier opnieuw voor de wekker aan wakker. De arm van mijn vrouw zat nog dik in het verband, maar dit moest vandaag verwijderd worden. Het advies van de dokter was om de wond aan de lucht te laten drogen. Maar als dit voor problemen zou zorgen of als er nog veel vocht/bloedverlies was, dan hadden we ook het materiaal mee om dit af te plakken of opnieuw te verbinden. Gelukkig zag de wond er na het douchen erg goed uit, 9 hechtingen telden we en geen vreemde zwellingen of bloedverlies. De wond zag er schoon en netjes uit en hoefde dus niet afgeplakt te worden. Na een ontbijt in het hotel hebben we de auto weer ingepakt en uitgecheckt.

Mijn jongste zoon was gisteren helemaal hyper; zo blij dat hij weer in Tsjechië was en voor het eerst in een hotel te slapen en zelfs voor het eerst met pappa op een tweepersoonsbed. Ik had hem al gevraagd wat hij zo leuk aan Tsjechië vond; ‘kastelen bezoeken’ was zijn antwoord. Dolenthousiast was hij dus ook toen hij hoorde dat we langs Hrad Valdštejn reden. Mijn vrouw voelde zich goed, dus we besloten de auto op de (betaalde) parkeerplaats te zetten en begonnen de klim naar boven.

In de burcht was juist een bruiloft gaande. We besloten geen entree voor de burcht te betalen, maar wel in het naastgelegen tentje was te gaan drinken. Hier waren op dat moment vijf mensen aan het werk, zo leek het, en wij waren de enige klanten. Kan dat wel uit dacht ik nog. Maar nog voordat we onze koppen cappuccino leeg hadden, stroomde het zaakje tot de nok vol mensen en ook de banken buiten bleken inmiddels allemaal bezet te zijn. We waren dus net voor de drukte aan. Trosky was de volgende burcht op de route. De weg er naartoe was gestremd door werkzaamheden en hoewel er een omleidingsroute werd aangewezen, namen wij voor deze keer genoegen met het aangezicht op afstand. De twee verloren dagen halen we een andere keer nog wel in en dan staat deze in elk geval op het lijstje.

We rijden via Jičín en Milíčeves over b-weggetjes naar Opočno, waar we vorig jaar ook al een zeer tevreden verblijf hadden in ‘Ubytování u Broumaru’. Onderweg komen we verschillende restaurantjes tegen. We besluiten te stoppen bij eentje waar veel Tsjechen geparkeerd staan, omdat dit vaak een goede aanwijzing is dat er lekker eten is.

De bediening in Restaurace U Patřínů te Konecchlumí wordt door een paar jonge jongens gedaan, waarvan één vol trots in het Engels tegen ons begint te praten. De vertaalde menukaart lijkt minder gerechten te bevatten dan de originele Tsjechische die we eerst inzagen. De jongen begrijpt dat ik wel traditioneel Tsjechische gerechten wil proeven, waar ik gretig mee instem. Ik eet een goulash met knedliky (natuurlijk begeleid met een halve liter alcoholvrije Birell, want ik moet nog rijden), mijn vrouw een palačinky en de kids genieten van een visfilet.

Het ontvangst in Opočno was opnieuw hartelijk, we kregen Tsjechische koeken en een (vermoedelijk zelfgestookte) drank, gemaakt van pruimen. Wij hadden uit Nederland ook koeken meegebracht en een doosje Wilhelmina pepermunten. Nadat we de auto hadden leeg gepakt en de tassen op de kamers gepositioneerd, gingen we richting het dorp. Net als in andere plaatsen waarvan de geschiedenis is gekoppeld aan de Franciscaner orde, wordt hier in het eerste weekend van augustus Porcinkule gehouden. Oorspronkelijk een bedevaart, tegenwoordig een dorpsfeest met kraampjes, kermis, muziek en versnaperingen.

We vermaken ons hier enkele uren, de kinderen mogen in een aantal attracties en maken direct hun zakgeld op bij het eerste kraampje dat houten pistolen en boog met pijlen verkoopt. We eten heerlijk bij Restaurace U Gabči: een duivelse wrap, een pikantní spiz en kipschnitzel voor de kids. Het restaurant schenkt bier van het merk Bernhard, ik was al weer vergeten hoe lekker dit bij het eten smaakt.

foto: mijn duivelse wrap

In de avond vermaken we ons nog op het plein naast Zamék Opočno. Voor dit plein wordt een vrijwillige entree gevraagd. De markt is hier middeleeuws ingericht met tussen de muziekoptredens door gevechten en komische schouwspelen.

We begrijpen dat er om 24:00 uur een groots vuurwerk zou zijn. Dit wordt ons te laat met de kinderen, dus tegen 21:00 uur vertrekken we richting het huisje. De kinderen liggen net, als om 22:00 uur het vuurwerk buiten losbarst. Vanaf het balkon hebben we hier ook een prima zicht op, waarna we alle vier onder de lakens duiken.

 

[kuurgast]

Trosky was de volgende burcht op de route. De weg er naartoe was gestremd door werkzaamheden

Ze zijn eind mei begonnen met reconstructie van deze weg en het zal in oktober pas klaar zijn.
Volgend jaar kan je Hrad Trosky ook links laten liggen, dan wordt de andere toegangsweg opgeknapt.
De horeca-eigenaren balen enorm, want deze zomer blijven hun zaken leeg.
Bron liberec.idnes.cz.

 

[Patrick (Delfzijl)]

Zondag 7 augustus – Dag 3
Vanmorgen rustig opgestart, douchen en rustig wandelen naar de Coop supermarkt hier om de hoek om ontbijt te halen. Voor vandaag hebben we niet echt een planning, we stappen pas aan het einde van de ochtend in de auto. We gaan een deel van Orlické Hory (Adelaarsgebergte) verkennen. Veel ruïnes zitten er niet in dit deel van Tsjechië, maar wel natuur waar we ook erg blij van worden. Rond Zamek Skalka bij Podbřezí zagen we vorig jaar ijsvogeltjes vliegen en zwommen toen forellen in de beek, zouden we dat geluk dit jaar weer hebben? Het water in de beek staat opnieuw laag, misschien wel lager dan het jaar ervoor en we zien dan ook vrijwel niets zwemmen. Wel heb ik het geluk weer een ijsvogeltje te zien langs zoeven. Met de kinderen loop ik wat door de beek heen en weer, brrr wat is dat water koud.

Met de auto gaan we verder over Dobré naar Osečnice. Vlak voor we dit dorp bereiken, rent een ree met ons op in het veld om niet veel later voor de auto langs naar de overkant te sprinten. Tussen Osečnice en Skuhrov nad Bělou wordt de verrassing nog groter, ineens staan daar drie wilde zwijntjes op de weg.

We pakken snel de camera terwijl de beesten ons staan aan te kijken. Kort nadat we de camera op hen gericht hebben, besluiten ze zich om te draaien om via het pad weg te wandelen. Ze kijken nog een keer om en verdwijnen uit het zicht de bosjes in. We zijn helemaal verheugd door deze verrassende ontmoeting en zien daardoor in Skuhrov nad Bělou pas vrij laat een zwarte eekhoorn die bijna onder de auto komt. We rijden een stukje noordwaarts omdat we via Mapy.cz hadden ontdekt dat hier nog twee bescheiden ruïnes zouden liggen, Klečkov en Hlodný. Op de papieren kaart worden ze niet vermeld en slechts één van de twee staat tussen de gedownloade POI’s op de Tomtom. We snappen waarom; de locatie van de eerst is niet bereikbaar vanaf de openbare weg. De tweede wel, tenminste we denken de juiste locatie te hebben gevonden, maar na een steile klim omhoog blijken de restanten inmiddels verdwenen te zijn.

In Deštné scoren we een wandelstokplaatje als souvenir en zien hoe verschillende Tsjechen met een driewieler de kabelbaan nemen, om niet veel later met een enorme rotgang naar beneden te sjezen. We rijden nog even door de omgeving bij Kačerov. De kinderen spelen in een speeltuin waar mijn vrouw een Koningsmantel ziet vliegen (vlinder). Ikzelf krijg niet het genoegen hem van dichtbij te zien, laat staan dat hij zich laat vangen op foto of video.
Tegen het einde van de middag sturen we de auto compleet de andere richting op om te gaan shoppen bij een hele grote Tesco aan de Zuidkant van Hradek Kralove. Naast wat broodnodige dingetjes worden hier vooral lekkernijen en wat Tsjechisch bier ingeslagen. De magen rammelen inmiddels ook, dus we rijden naar Třebechovice pod Orebem waar we opnieuw heerlijk eten bij Restaurace Černý Kůň.

Ik zelf ga voor de kangeroe met champignons in roomsaus, mijn vrouw en zoon voor een soort Cordon bleu, terwijl de ander stug aan de kipschnitzel blijft. Omdat we inmiddels de groente ook belangrijk gaan vinden, bestellen we een portie boontjes bij welke lekker zout zijn door de meegebakken spekjes. Op de terugweg naar Opočno zien we nog heel veel reeën in het veld, rond zonsondergang zijn we terug in ons huisje.

 

[Patrick (Delfzijl)]

Maandag 8 augustus – Dag 4

Vandaag zou het met 29 graden Celsius de warmste dag van de week worden, dus we maken de kinderen blij met een middagje zwemmen in Koupaliště Flošna. Vanwege de operatie van vorige week en de hechtingen mag mijn vrouw niet het water in, dus zij mag zeggen wat we ’s morgens gaan doen. Ze wil graag wandelen in de natuur, dus we rijden met de auto in westelijke richting naar een stuk wat we nog niet eerder verkend hebben. Volgens Mapy.cz moeten in de omgeving van Chlum verschillende parken zijn. We besluiten uiteindelijk te gaan lopen in het groengebied tussen Cisteves – Maslojedy, hier staan ook verschillende kruisjes die iets te maken hebben met de Pruisisch – Oostenrijkse oorlog in 1866. We hebben eigenlijk geen zin om de informatieborden, die deels in het Engels en Duits zijn, vertaald te lezen.

Bij Maslojedy rijden we via een grindpad dat overgaat op zandpad en uiteindelijk gewoon gras. We besluiten de auto naast een verkeersbord te parkeren en lopen verder het bos in. Onderweg was ons de grote hoeveelheid koolwitjes (vlinders) al opgevallen en ook hier fladderen grote aantallen in het rond.

Gisteren had ik hardop de wens uitgesproken om oehoes in het wild te zien en na een kleine vijf minuten in het bos gaat deze zowaar in vervulling. Ik was een stukje op de vrouw en kinderen vooruit gelopen om te zien waar we het beste langs konden lopen, een route stond namelijk niet aangegeven. Bij een veldje in het bos hoorde ik geritsel toen ineens een grote vogel met stevige vleugelslagen naar de overkant vloog om daar in een andere boom neer te strijken. “He? Dat was een grote roofvogel, was dat nou een uil?” Ik snel de familie gebaren dat ze stil mijn kant op moesten komen, toen ineens mijn oog viel op een tweede grote vogel in de boom.

Snel de camera aan en inzoomen op de vogel, net voordat deze zich afzet en ook naar de andere kant van de open plek vloog. Ja hoor, een oehoe! Een valkje, dat kennelijk ook aan de overkant in een boom zat, schrikt er ook van en zet luidkeels de aanval in. Hierdoor moeten de oehoes zich meerdere malen verplaatsen. We proberen ze nog op beeld vast te krijgen, maar deze dieren zijn veel beter thuis in het bos, waardoor ze al snel uit het zicht verdwenen zijn.
Via Chlum draaien we de 35 op richting Hradec Králové.

We stoppen bij een wegrestaurantje (Motorest Piccolo in Všestary) voor een lunch en rijden dan naar Flošna. We zijn hier vorig jaar ook geweest en dat was ons uitermate goed bevallen. Tot nu toe zijn we geen prettiger zwembad tegengekomen. Het is druk op de parkeerplaats en ook in het bad is aan publiek geen gebrek.

De badmeester en –juffen proberen gewapend met een fluitje alles in het gareel te houden. Dit lukt ze ook aardig.
De kinderen vermaken zich uitermate goed en ik ben zelf ook het grootste deel van de middag in of rond het water te vinden.

Mijn vrouw moet het helaas met een bankje en later stoel op het terras doen, maar zegt genoeg te zien te hebben en komt ook een flink stuk verder in haar boek. Tegen kwart voor zes is bij haar het geduld op en halen we de kids uit het water om aan te kleden.
Het wordt ook tijd om weer wat te gaan eten, dit doen we in Hradec Králové. De parkeerplaats waar we vorig jaar gratis konden staan, blijkt inmiddels afgesloten en opengebroken. We parkeren de auto langs de rivier in de binnenstad. Ik herinner me van vorig jaar dat hier honderden karpers zwommen, ook nu blijken er weer vele honderden grote vissen in het water. Ze zijn niet allemaal goed te zien, maar ik gok dat het om karpers, brasems en grote voorns gaat.
Voor het eten kiezen we voor het Mexicaans-Italiaanse restaurant, vorig jaar heb ik deze als tip opgeschreven na het doorspitten van het Tsjechië-forum. We lopen eerst het terras op en zien een aantal gereserveerde tafels. De enige die vrij zijn, staan naast een tafel waaraan meerdere Tsjechen stevig zitten te roken. Een tafel onder de promenade lijkt vrij te zijn, dus we gaan hier met een vragende blik naast staan. De bediening loopt langs maar reageert niet op ons, dus we gaan zitten. Al vrij snel komt één van de dames van de bediening aanlopen en kwakt vier kaarten op tafel terwijl ze iets zegt in het Tsjechisch. Ik vraag of ze Engels spreekt, ze knikt en zegt weer iets onverstaanbaars, terwijl ze op haar schermpje schrijft. ‘English?’ vraag ik nog een keer? Waarop zij ‘Drinks!’ toeblaft met een blik van: dat is toch logisch?
Terwijl we de kaart, die trouwens ook in het Engels en Duits is vertaald, aan de kinderen uitleggen, worden de drankjes gebracht en wordt gevraagd naar onze bestelling (tenminste dat denken we, ze praat nog steeds Tsjechisch, maar staat in startpositie om te schrijven naast ons). “We are still looking, can you give us a minute? Thank you”. Die minuut neemt ze letterlijk, want dan staat ze er weer. “We have not decided yet” zeggen we en ze loopt zonder iets te zeggen weer weg, vreemde tante hoor. Een minuut later komt een andere serveerster aangelopen die in het Tsjechisch tegen ons praat. We vragen weer voor Engels, waarop ze antwoordt: “Something to eat?”. Weer zeggen we dat we nog bezig zijn met het lezen van de kaart. Ze zegt ok en loopt verder, maar een minuut later staat een derde (mannelijk) personeelslid aan de tafel om een bestelling op te nemen. Nog half overleggend met elkaar en de kinderen, bestellen we maar ons eten in ons beste Tsjechisch, gecombineerd met Engels. Als het voorgerecht er is, heeft onze oudste zijn drinken al op en wil nog wel wat, het lukt ons om de bediening te wenken en voor hem wat te drinken te bestellen.

Maar bij het hoofdgerecht willen wij eigenlijk ook wel een tweede glas. We wenken het meisje dat eerder weigerde in het Engels tegen ons te praten, maar deze komt niet naar ons toe. Als ze later weer onze tafel passeert, proberen we het iets nadrukkelijker “Pardon?” Ze draait haar hoofd wat, maar blijft langs ons heen kijken en loopt door. Als haar mannelijke collega langs loopt, doen we weer een poging “Excuse me?” Maar ook hij loopt door. Inmiddels staat er al een leeg bord en in elk geval drie lege glazen. Tsjechen kennende moet er zo dus eentje langskomen om deze op te halen, maar ook dat gebeurt niet.
De eerste dame loopt twee keer langs, maar lijkt bewust onze tafel uit haar blikveld te houden, ze lijkt ook erg pissig te kijken terwijl ze aan de Tsjechische tafel wel haar glimlach laat zien en regelmatig langs loopt. Ook de tweede dame reageert niet op ons wenken. “Als ze niet aan is willen verdienen, laat dan dat drinken maar zitten… en de fooi trouwens ook” zegt mijn vrouw hardop. Ik eet daarom mijn bord leeg, dat van de kinderen laten we inpakken besluiten we. “Maar ik wil nog wel een toetje”. Op dat moment komt de tweede serveerster langs en we hebben oogcontact, nu moet ze wel langskomen. Ze start met de lege glazen en vraagt of deze weer gevuld moeten worden, nu passen we. We nemen nog het toetje en vragen een doosje voor het eten van de kids. Inmiddels zien we ook iemand die schijnbaar in de keuken werkt, naar buiten komen met borden en deze begint in het Tsjechisch tegen één van de bedienden te mopperen. De sfeer zit er onderling dus ook goed in. We zijn niet de enige die het laten verpakken en krijgen het in nette doosjes aan tafel. Bij het afrekenen pak ik per ongeluk de verkeerde munten, maar vindt het ook lullig om die weer terug in de portemonnee terug te doen, waardoor ik uiteindelijk toch meer fooi geef dan ik in eerste instantie van plan was. De mannelijke bediende is er in elk geval blij mee en sluit in het Engels af. Ook de eerste dame weet er nog een “Thank you” uit te persen als we richting de auto lopen.
Onderweg zien we in een bebost stuk meerdere vleermuisjes. Wist je dat deze zo’n 45-50 km/uur vliegen? Meerdere vliegen namelijk een stukje boven de auto met ons mee.
Terwijl we terugrijden naar Opočno, zoeken we naar een weg die we nog niet eerder hebben gereden. Die zijn er niet veel meer. “En als ik op deze kruising nou rechts ga?” vraag ik even na Křivice. “Die weg staat niet op de kaart” antwoordt mijn vrouw. Het staat wel op de navigatie, dus we proberen het gewoon. Al na een aantal meters komen we er achter waarom het niet op de kaart staat, het asfalt gaat over in een grindpad, niet de eerste keer dat we dit type wegdek tegenkomen, dus rustig doorrijden. Het navigatiesysteem geeft aan dat we over een onverharde weg rijden en verzoekt ons om te keren, veel ruimte zien we hiervoor niet dus we rijden rustig door. Op den duur snapte de navigatie er niets meer van en denkt dat we in het niets zweven. Halverwege het steeds donkerder wordende pad, waar aan het hoge gras in de middenstrook te merken weinig voertuigen langskomen, herkent de navigatie ineens weer iets, want deze begint ons aanwijzingen te geven waardoor we bij Nova Ves het bos uitkomen. We kijken nog steeds rond naar reeën terwijl het inmiddels al aardig donker wordt. Reeën zien we nu in overvloed; twee in het veld links, drie in het veld rechts. Weer vier in het volgende veld links en een moeder met jong in het veld rechts.

Door het duister wordt het wel steeds lastiger de dieren te onderscheiden van andere obstakels in het veld, dus we koersen terug naar het huisje. Gisteren vloog er, toen we de deur binnen wilde gaan, een vogeltje weg dat blijkbaar onze entree als slaapplaats gebruikt. Vandaag liepen we daarom iets voorzichtiger en kregen hem op de foto. Gewoon een mus volgens mijn zoontje, een zwarte roodstaart volgens het internet.

 

[cor]

wat een beregoeie schrijver!!!!!!!!!!!!

 

[Patrick (Delfzijl)]

Dinsdag 9 augustus – Dag 5
Na het ontbijt rijden we vandaag zuidwaarts. Hrad Kunětická hora en Pardubice staan vandaag op het programma. Vorig jaar zijn we bij beiden geweest, maar omdat het toen verschrikkelijk warm was hebben we niet de moeite genomen ze toen uitgebreid te bekijken. Via Vys. Chvojno en Rokytno komen we bij Kunětická hora. We parkeren op de centrale parkeerplaats tussen het kasteel en het peperkoek museum. Er staat hier ook een treintje dat beide locaties aandoet maar mijn vrouw wil graag calorietjes verbranden omdat we al dagen veel èn lekker eten. Via de asfaltweg lopen we naar boven waar we een aardig uitzicht hebben over de regio.

Bij de ingang van het kasteel staat een bord dat aangeeft dat we via bluetooth informatie in het Engels kunnen krijgen. We proberen verbinding te krijgen maar onze telefoon kan geen apparaten in de omgeving vinden. Als we doorlopen naar de ingang van het kasteel zien we dat de deur dicht is, op het moment dat mijn zoon wil voelen of de deur open kan horen we aan de andere kant een (grote) hond blaffend tegen de deur omhoog springen. Er komen meer mensen aanlopen die omkeren na het lezen van een briefje op de poort. Wij kijken ook maar eens wat er op dit briefje staat ’09.08.2016 Zavřeno’.

We wandelen weer naar beneden en rijden richting Pardubice. We parkeren tegenover de Irish Pub st. Patrick aan de rand van het centrum. De parkeertarieven hier zijn 10 CZK per uur dus prima te doen. Na een lunch bij Bageterie Boulevard, een soort fastfoodketen met voornamelijk belegde broodjes op het menu, krijgt het gezin de keuze te starten met het historische deel van de stad of te shoppen in het nieuwe deel. We besluiten het op de genoemde volgorde te gaan doen, maar als we naar buiten lopen begint het te spetteren. Ik loop eerst nog door maar als we de ‘Green Gate’ gepasseerd zijn begint het harder te regenen en gaan de gezinsleden steeds meer protesteren.

Bij het Zamek keren we daarom om en gaan op zoek naar overdekte winkels om droog en warm te worden. Op het Pernštýnské náměstí schiet ik eerst nog wat plaatjes van de gebouwen.

Eén van deze gebouwen, Dům U Jonáše, zou versierd zijn met bijbelse taferelen. Jona en de walvis herkennen we, maar dit zeepaardje hebben we nooit eerder gezien. Om nog maar te zwijgen over de zeemeermin, niet alleen komt ze niet voor in welk bijbelverhaal dan ook, wat is ze eigenlijk aan het doen? Jakuba Teplého zal een idee hebben gehad toen hij dit kunstwerk in het stucwerp ontwierp; water kun je niet vast houden, dus wat de zeemeermin nou precies naar haar mond brengt? Zullen we dat maar aan de fantasie van elk individu overlaten?

De jassen liggen nog in ons huisje want vanmorgen was het zo mooi dat we de voorspelling op de telefoon niet geloofden. Voor de kinderen kopen we twee vesten en gaan daarna shoppen.

In een Cukrarna houden tussen het shoppen door pauze met warme chocolade. cappuccino en lekkers.

Aan het einde van de middag zoeken we de auto op om nog een stuk te rijden langs verschillende kerken en kastelen. De route gaat over Chrudim, Koči, Slatinani en Chrast naar Luže waar Košumberk naast gelegen is.

De gebouwtjes in de omgeving van de kasteelruïne zien er leuk uit, we zien een aantal gebouwen waarvan we vermoeden dat er horeca in gelegen is maar alles is dicht. Jammer want het is inmiddels etenstijd en we hadden graag een hapje gedaan. We kijken daarom eerst rond Košumberk waar een wildparkje ligt met geiten, schapen en edelherten.

Op de schoorsteen van de pivovar is een ooievaarsnest waarin twee ooievaars luid staan te klepperen en met hun vleugels slaan. We gaan op zoek naar een plek om te eten en rijden naar Chroustivice. De zamek die hier gelegen is is rood-geel van kleur. Even verderop ligt ook een plaatsje Opočno genaamd. Een dorpje zonder glorie dus waar we snel doorheen zijn.

In de omgeving van Vraclav en Výsoke Mýto verwachten we wel te kunnen eten maar we vinden alleen een afhaal-pizzeria dus rijden door. De plaatsjes op zichzelf zien er leuk uit, op de 17 moeten we vaart minderen want hier blijkt een ongeluk gebeurd. Een vrachtwagen en personenauto zijn met elkaar in botsing gekomen en liggen beiden gekreukeld aan een andere kant (deels) naast de weg.

Over Zamrsk rijden we naar Choceň, we stoppen eerst bij een Houstinec. Op één stel na, dat hier een 2 literfles met bier laat vullen, zijn er geen klanten en het interieur is ook vrij smoezelig. Met handen en voeten en een paar woorden Tsjechisch wordt ons duidelijk dat we kunnen kiezen tussen koblasa, smazeny syr of een klein kipschnitzeltje, alle drie uit de diepvries en geserveerd met hranolky. We bedanken vriendelijk en vinden in Choceň Hotel Peliny waarvan het restaurant tot 22:30 uur geopend is. We nemen als enigen plaats in het rookvrije deel van het restaurant. Met het twee keer per dag uit eten gaan en tussendoor ook van alles aanschaffen, overschrijden we dagelijks ons dagbudget dus vandaag doen we wat voordeliger: mijn vrouw een spaghetti, de oudste een kipschnitzel en aardappeltjes met bacon en ik een varkensschnitzel met aardappeltjes in knoflook (soort aardappel-anders), daarbij worteltjes gezoet met ahornsiroop. De jongste ligt aan tafel al bijna te slapen dus eet met ons drietjes mee.

We eten heerlijk en zitten pas rond tien uur in de auto terug. Onderweg zien we weer blauwe zwaailampen en het verkeer wordt omgeleid, toevallig de kant op die wij moeten. Het lijkt weer een ongeval met een vrachtwagen te zijn en gezien de vele voertuigen eromheen en de witte schermen die om de vrachtwagen zijn gezet vermoeden we dat de afloop niet goed is geweest. Het is verder te donker om nog iets van de omgeving te zien. Twee maal zien we een ree uit de lichtbundel van de koplampen vluchten, maar verder zien we vooral duisternis. Bij terugkomst in het huisje gaan de kinderen op bed en wij volgen niet veel later.

 

[Franky]

Jeetje Patrick, ik zie nu pas goed foto's waar jij op staat. Jij kan zo door gaan voor een Tsjech, weet je dat?

 

[Patrick (Delfzijl)]

Die heb ik nog nooit eerder gehoord... ik weet eigenlijk niet wat ik daarop moet zeggen. Is het een compliment?

 

[PuNkEnStEiN]

 

[Patrick (Delfzijl)]

Woensdag 10 augustus – Dag 6
Het weer vandaag is duidelijk minder dan de eerste dagen. We trekken daarom de lange broeken aan en nemen vesten en jasjes mee. Vandaag gaan we verder op verkenning door Orlické Hory en de daarin gelegen bezienswaardigheden. We rijden eerst naar Rychnov nad Kněžnou en vanaf daar naar Liberk. Hier staat de houten barokke kerk van st. Peter en Paul.

Op een steenworp afstand van deze kerk moeten de resten liggen van Hradiste Rychmber. Een kasteel dat voor het eerst wordt vermeld in 1310 en sinds 1495 vervallen is. We kijken in de omgeving, maar kunnen binnen de steenworp afstand geen restanten vinden. Of deze zijn indertijd verdwenen of we moeten dieper het bos in. We hebben eigenlijk geen idee, dus gaan weer richting auto.
Verderop langs de route die we voor vandaag hebben uitgestippeld, moet ook nog een ruïne liggen, vlakbij het dorpje Pěčín aan de weg naar Rokytnice v Orlických horách. We zien de locatie van de ruïne op het navigatiesysteem, maar weten niet precies hoe we het moeten bereiken. Voorbij de woningen zien we een blauwe wandelroute, zou die straks naar links afbuigen? We parkeren de auto en lopen een stukje over de route, maar helaas gaat die alleen maar verder en verder vanaf de locatie van de ruïne. De kinderen vermaken zich wel met het vangen van grasshoppers in het veld.

In Rokytnice v Orlických horách eten we bij Restaurace Rampušák. Rampušák is een berggeest die optreedt als beschermer van het Adelaarsgebergte, vergelijkbaar met Krakonos in het Reuzengebergte. In dit naar hem vernoemde restaurant eet ik een heerlijke Knedelicky met hertengoulash. Deze smaakt echt veel beter dan de versies met varkensvlees die ik eerder at.

Mijn vrouw en zoon gaan voor de Palačinky en de ander kiest een braadworst. In het achterste deel van het restaurant hangen verschillende jachttrofeeën aan de wand.

Bij het afrekenen pak ik eerst een verkeerd biljet, hier kom ik pas achter als ik munten voor de rest en de fooi erbij geef. Ik verspreek me daarna ook nog eens waardoor ik uiteindelijk meer dan 40% fooi heb betaald. Foutje, maar gezien de prijzen die ze in Tsjechië voor het eten vragen ook niet heel erg.

We rijden bovenlangs verder naar Zemská Brána. Dit natuurreservaat is een populaire toeristische bestemming in het Adelaarsgebergte, dus mag niet op ons lijstje ontbreken. Het gebied bevindt zich in een steenachtige vallei, gevormd door de rivier Divoká Orlice (Wilde Adelaar) met een opmerkelijk beboste omgeving. Het bos zou bestaan uit een mengeling van soorten die zijn weggespoeld uit hogere delen van het Adelaarsgebergte. We rijden via Bartošovice v Orlických horách en raken daar even verward, reden we nou net een paar honderd meter door Polen? Het is inmiddels zachtjes begonnen met regenen als we parkeren op de parkeerplaats naast de stenen brug.

Mijn vrouw heeft druk op de blaas dus we klimmen eerst naar boven naar Chata u Rampušáka voor een sanitaire stop. Daarna klimmen we naar beneden, het gaat inmiddels steeds harder regenen maar onder de bomen hebben we daar nog niet heel veel last van. Als we beneden komen en aan de route willen beginnen, zien we dat op de parkeerplaats nog twee Nederlandse auto’s zijn gekomen. De inzittenden starten gelijk met ons aan de tocht naar beneden. De route langs de rivier (voor zover je van een route kunt spreken, want je loopt vooral over de platgelopen sporen van vele voorgangers) is uitdagend.

Er is steeds de keuze om boven de rotsen of er onderlangs te lopen, waarbij de stenen in de rivier als noodzakelijke opstapjes kunnen worden gebruikt. Dit is niet geheel zonder gevaar, want de stenen zijn door de regen inmiddels spekglad geworden. Mijn jongste hobbelt vrolijk over de stenen heen en kent geen gevaar. Net nadat ik mijn handen beschermend achter de vrouw voor mij heb gehouden, om haar op een lastig stukje op te vangen als ze zou vallen, gaat het bij mij mis. Ik wil me afzetten om op een hogere rots te stappen als mijn voet wegglijdt, ik ga onderuit en glij met één voet in de rivier. Buiten een natte schoen om hou ik er gelukkig niets aan over. Mijn vrouw, die nog steeds wat last heeft van de arm waaraan ze vorige week geopereerd is, vindt het eigenlijk wel best en zegt dat ze net zo lief in de auto op de parkeerplaats wacht om een boek te lezen. We weten ook niet precies hoever het nog lopen is naar de smokkelaarsbrug waarover we terug wilden lopen. Samen met onze oudste loopt ze terug en ik ga op zoek naar onze jongste zoon die inmiddels al ver voor uit is gesprint. Een paar honderd meter verderop kom ik hem tegen, hij blijkt de brug al gevonden te hebben.

De brug genaamd Pašerácká lávka, werd oorspronkelijk gebouwd voor houthakkers, maar bleek ’s nachts een interessante route voor smokkelaars die hun gesmokkelde waren in de direct omgeving konden verkopen. De oorspronkelijke brug werd in 1999 verwoest tijdens een overstroming, maar herbouwd in 2002. We lopen via de overkant terug, het eerste deel loopt vlak maar aan het einde moeten we even zoeken. Gaan we weer naar boven? Of via de rotsachtige trap naar beneden? De laatste blijkt de juiste keuze, want na nog enkele hindernissen in de vorm van gladde rotsen te hebben genomen, staan we onderaan de houten trap die ons weer bovenop de stenen brug brengt.

Als we later door de regen terug naar Bartošovice v Orlických horách rijden om te kijken hoe het nou precies zat met de Poolse grens, zien we dat Polen net aan de andere kant van de rivier begint en we daarvoor een brug moeten oversteken. Achteraf blijkt dat als we dit hadden gedaan we direct op de ruïne van een renaissance kasteel uit 1573 waren gestuit. Die hebben we nu dus gemist. We rijden de uitgestippelde route verder over Čihák, České Petrovice en Klášterec nad Orlicí richting Žamberk. Zo in de regen is de route toch wat minder interessant als wanneer we met beter weer rijden. Af en toe komen we ene verdwaald gezin verpakt in plastic poncho’s tegen en verder verzamelen auto’s met fietsen op het dak zich vooral bij de horecagelegenheden. Reeën zien we ondanks de regen wel gewoon, er schiet er zelfs ééntje voor ons de weg over.

In Žamberk loop ik het VVV binnen om een wandelstokplaatje en enkele kaartjes voor de familie thuis aan te schaffen. Ik heb gelezen over een minibrouwerij en wil die opzoeken, maar na het plaatsje twee maal te zijn doorgereden hebben we het nog niet gevonden. Toch maar terug naar de VVV waar we aan het adres komen dat we invoeren in de Tomtom. Het blijkt dat we al tweemaal vlak bij de bestemming zijn geweest maar hier niet konden stoppen in verband met wegwerkzaamheden. We parkeren dus bij de supermarkt aan de overkant en ik loop even terug.

Het meisje achter de bar spreekt wat Engels zegt ze, maar het blijkt zeer beperkt. Net genoeg om mij de literflessen te adviseren, maar ik neem genoegen met een 33cl 13% en een 0,5 liter 11%. Volgens haar is dit de enige plek in Tsjechië waar het bier verkocht wordt, wat zou betekenen dat ik een collectors-item in mijn bezit heb? Als ik haar vraag hoeveel er van gemaakt worden, blijkt dat ze niet weet hoe ze me in het Engels moet antwoorden. We begrijpen elkaar niet, dus verder praten heeft geen zin en ik neem afscheid. In het supermarktje halen we wat lekkers vanavond en voor onderweg.

In Zámek Letohrad willen we even opwarmen met een warme chocolademelk en cappuccino. Het is nog steeds erg grauw, maar gelukkig gestopt met regenen. Toch is het geluk niet helemaal op onze hand, want als we plaats hebben genomen (ze hebben trouwens een originele menukaart, uitgevoerd als krant) blijkt dat de chocolademelk is uitverkocht.

Lanšperk is de volgende stop op onze route. Ook hier is een ruïne die te bezoeken is. De ruïne is eenvoudig te bereiken, een klein stukje klimmen over een met stenen bezaaid pad. Langs en op dit pad zien we trouwens meerdere bijzonder grote slakken. Binnen de muren van de ruïne staat een uitkijktoren uit steigermateriaal opgebouwd. Natuurlijk ga ik met de kinderen omhoog om het uitzicht te aanschouwen.

De route naar de ruïne bij Žambach is een stuk pittiger. Eerst al met de auto naar boven via een wel heel steile geasfalteerde weg. De auto heeft moeite met de steile helling en de daarop volgende scherpe bocht naar links. Ik hoor en voel hoe de bodemplaat over het asfalt schuurt, dat kan niet goed zijn. Eerst maar eens de andere kant op sturen en de oprit naar een woning gebruiken om de auto te keren. Op den duur ben ik aan het begin van een wandelpad en denk een plekje te hebben gevonden waar ik de auto veilig neer kan zetten. Vanaf hier is het een nog best steile wandeling (via de rode route) omhoog. Mijn jongste zoon en ik klimmen alleen, terwijl mijn oudste zoon en vrouw in de auto verder in hun boek lezen. Wij worden elke keer erg blij van spontane ontmoetingen met de natuur, tijdens deze klim spotten we een boomklever die druk in boomschors aan het pikken is op zoek naar insectjes.

Met gevlochten hekken zijn de contouren van het kasteel aangegeven en houten trappen helpen van het ene naar het andere deel te komen. Even denken we dat dit ook alles is wat er te zien is. Gelukkig vinden we in het tweede deel nog stenen restanten. Vanaf het uitkijkpunt zien we hoe drie reeën foerageren op de helling onder ons, natuurlijk zetten we dat ook even op de film.

Om wat sneller bij de auto terug te zijn, lopen we een onofficiële route die nog wat steiler is, maar qua afstand korter terug naar de auto. Eten doen we vandaag weer in Restaurace U Gabči in Opočno. Ik ga voor de ‘Bramboráky Luciferův’, een gefrituurde aardappelpannenkoek met pikante vleesvulling, mijn vrouw voor de duivelse wrap en onze kids voor de vertrouwde kipschnitzel met ribbelfriet. Als we terugkomen in het huisje, mogen de kids nog even in bad voor ze gaan slapen. Wij doen nog een drankje en dan zit de dag er ook weer op.

 

[kuurgast]

Heerlijk dit reisverslag Patrick.
Hebben je kinderen de Smažené sýr/gepaneerde kaasplak al eens geproefd?
Die vind ik zelf altijd lekker net zoals de variant met champions met daarbij tartaarsaus.

 

[Laylla]

Wat ben je toch een geweldige schrijver ( en nog lief ook