Vakantie aan de uitlopers van het Reuzen- en Adelaarsgebergte 2015

[Patrick (Delfzijl)]

Helaas ben ik al weer een week terug in Nederland en druk aan het werk geweest. Maar via deze weg zal ik alsnog verslag doen van mijn vakantie. We hebben een geweldige vakantie (17 dagen) gehad, waarbij we veel hebben gedaan en gezien. De eerste week verbleven we met 7 personen (familie) in Velký Dřevíč en de tweede week met zijn viertjes (gezin) in Opočno. Maar we beginnen bij het begin:

Dag 1
Vrijdag 24 juli zijn we om 18:15 uur, na een lange reis over Bremen, Hannover, Magdenburg, Dresden en Görlitz via Polen, Tsjechië binnen gereden.

Het was een lange rit, ’s morgens om even na 07:00 uur met z'n zevenen in twee auto's gestapt en onderweg 4 keer file gereden, maar goed te doen. Rond Dresden reden opvallend veel Nederlanders, maar dit werd na de afslag richting Praag snel minder. De file helaas nog niet en dat terwijl de fitheid wel minder begon te worden. Maar we konden Tsjechië al zo’n beetje ruiken, dus gemotiveerd reden we door.

Onderweg naar Tsjechië

We kunnen Tsjechië al zo'n beetje ruiken

Laatste stukje door Polen, Tsjechië in zicht!

Frydlant was de eerste plaats die we tegenkwamen. Die plek (en burcht) ken ik nog van een eerder bezoek. Daarna werd het zoeken, want de aangegeven route bleek afgesloten door werkzaamheden. Na flink heen en weer geslingerd over een berg bezaaid met rotsblokken (hier heb ik eerder gereden) en nog twee blokkades die ervoor zorgden dat we de aangegeven route niet konden volgen, hebben we de kaart er maar bij gepakt en zijn we op gevoel richting Liberec gereden om vanaf daar de TomTom-route weer te volgen. We waren inmiddels al aardig verhit (buiten was het 25 graden) en chagrijnig door de slechte slaap van afgelopen nacht, de lange rit en de behoefte aan een warme maaltijd. De meter gaf aan dat de benzinetank ook al leeg begon te raken. Helaas bleken beide pompen die we onderweg troffen al gesloten.

Om half acht zijn we via een bizar steile helling bij het pension in Jablonec nad Jirezou gearriveerd, waar we direct de bestelling voor het ontbijt konden doen. Snel de kamers aanschouwd (prima!) om vervolgens de pin op te zoeken en daarna een restaurant.

De pizzeria was al gesloten, dus hotel Krakonos binnen gegaan. Hier zaten 4 bierdrinkende Tsjechen voetbal te kijken, maar eten was volgens de bediening niet meer mogelijk. Mijn moeder nog met gebaren duidelijk maken dat we echt graag wilden eten en dat we zo laat waren omdat we helemaal uit Holland kwamen rijden, toen opeens de woorden: 'nur Sweineschnitzel' werden genoemd. Waarschijnlijk was de bediening aangemoedigd door de bierdrinkende klanten die ook wel inzagen dat dit mooie omzet was, maar voor ons mooie woorden want iets anders zochten we niet. Voor 1200 CZK hebben we met z'n allen gegeten en 100 fooi gedaan (de meisjes in de bediening schrokken hier nogal van, iets teveel?). Daarna terug naar het pension en snel op bed.

 

[Patrick (Delfzijl)]

Dag 2
Na een lekker ontbijt (rohlik’s, scrambled eggs, vleeswaren en yoghurt) hebben we de tank volgegooid en zijn we naar Bozkov gereden voor een bezoek aan de grotten.

Omdat we twee mindervalide/mobiele familieleden mee hadden (één loopt op krukken) en de auto niet helemaal naar beneden mocht, zijn twee van ons eerst vooruitgelopen om te controleren of de grotten 's morgens al geopend waren (er liep nog vrijwel niemand op straat) en hoe het zat met de toegankelijkheid. De grotten waren open en zouden 300 traptreden bevatten, de rest zou goed toegankelijk zijn en bij uitzondering mochten we met één auto naar beneden rijden. Met ze zessen besloten we daarom de grotten in te gaan, de zevende zou op het terras gaan zitten.

Terwijl wij wachtten tot onze rondleiding zou starten, werd duidelijk dat we precies op tijd waren gekomen, namelijk vlak voor de grote drukte. De rondleiding werd gedaan door een Tsjechisch meisje dat met een oude cassette de Nederlandse uitleg afspeelde. We liepen samen met een paar Duitsers en een Vlaams (?) gezin de 45 minuten durende rondleiding. Via een centrale kruising werden diverse gangen ingelopen. Op de bodem van de grotten was een betonnen pad aangelegd. De kinderen vonden het bezoek aan de grotten beiden erg interessant.

Met de auto reden we naar Harrachov, waar we zouden eten en de waterval bezoeken. We hadden bedacht om ons aan te passen aan de oudste en moeder met krukken, en met het treintje naar de waterval te gaan ipv de looproute door het bos.
Eenmaal in Harrachov zagen we vele souvenirwinkels, horeca en andere toeristische dingen. Parkeren mocht eigenlijk nergens, want alles was privé. Ook het treintje kwamen we tegen, ter hoogte van wat winkeltjes en een plek waar je bierbaden kunt nemen?
Op den duur een parkeerplaats gevonden waar we wel op konden, kosten 100 czk/ per auto per dag. De man nog gevraagd of het treintje naar de waterval daar ergens vandaan vertrok, maar hij begreep zelfs met Tsjechisch woordenboekje onze vraag niet (teveel pivo?).

Op zijn aanraden hebben we gegeten in het restaurant er tegenover: twee personen hadden een heerlijke palačinky, een de farfalle, een spaghetti, een van de kinderen patat, eentje varkensschnitzel en ik een goedsmakende hertengoulash met knedelicky. Het wachten op het eten duurde lang maar verder niets te klagen.

Verderop in een souvenirwinkel nogmaals gevraagd hoe het zit met dat treintje. Die bleek 2 km verderop te vertrekken terwijl de waterval op slechts 1 kilometer lag. Naar de waterval lopen leek voor iedereen dan de beste keuze. Moeder vroeg voor de zekerheid een Duitser hoe de weg was, maar deze antwoordde dat het te doen was, al moest het dan af en toe wat langzamer.

De weg naar het Mumlavska Vodapad werd al snel steiler en toen er ook nog boomwortels over het pad groeiden, begonnen we ons toch wel af te vragen of onze twee familieleden dat wel gingen halen. We belden ze op om ze te informeren, maar ze liepen beiden op hun eigen tempo door. Het laatste stukje voor de waterval was de weg bezaaid met dikke stenen. Hiervan wist ik zeker dat ze dat niet zouden halen. Ik ben daarom teruggelopen, maar met de eindstreep in zicht wilde mijn moeder door. De tweede had het zichtbaar moeilijker, dus haar onder de arm gepakt om haar over de stenen te helpen.

Bij de waterval kon iedereen uitrusten terwijl we met de kinderen de voeten in het water lieten. Dit water was wel heel erg koud!

Na de waterval even een ijsje gehaald en via de asfaltweg naar beneden gelopen.

Ik had me voorgenomen om via Strazne naar het tweede huisje te rijden, maar de Tomtom snapte die omleiding niet. We waren verder aan de late kant en aangezien er buiten een kleine storm leek te ontstaan (donkere wolken en bladeren+takken waaiden over de weg) hebben we dat deel van de route links laten liggen en zijn we doorgereden.

Om half zeven arriveerden we bij het huisje in Velky Drevic. Dit huisje komt zeker niet op ons lijstje met aanbevelingen, niet alleen omdat het beneden erg klein is, maar vooral omdat het allemaal niet erg schoon is. Maar dit is waar we het de komende week mee moeten doen.

We hebben de tassen uitgepakt, gegeten en zijn verder bij het huisje gebleven.

 

[cor]

leuk geschreven

 

[joosten]

Mooi verhaal, wij kijken al uit naar het vervolg. Wij zijn de afgelopen 3 weken daar ook in de buurt geweest.

 

[Patrick (Delfzijl)]

Dag 3 Zondag 26 juli

Terwijl tante en oma graag wilden bijkomen van gisteren, gingen wij met mijn zusje en onze kids op pad richting Adrspach: op zoek naar de ruïnes van kastelen.

Als eerste zijn we naar hrad Adrspach gelopen.

De auto geparkeerd bij een hostinec (u Tošováka) en vanaf daar de rode route gelopen tot het informatiebord over de ruïne.

Vanaf daar begon de klim over de gele route naar de overblijfselen het kasteel Adršpach, dat waarschijnlijk werd opgericht tussen 1320 tot 1330.
Het was een beste klim naar boven, maar precies zoals die naar mijn beleving zou moeten zijn; kriskras over de berg, via stenen en boomwortels met af en toe slechts steun aan elkaar en zicht op diepe afgronden. Eenmaal boven werden we getrakteerd op een spectaculair uitzicht over o.a. de rotsstad Adrspach.

Het deel waar het eigenlijke kasteel heeft gestaan was vrijwel niet toegankelijk, omdat deze heuvel overwoekerd was met bramen en brandnetels. We hebben de gele route vervolgd en onderweg wat bosbessen geplukt. Omdat de afdaling best vermoeiend was, besloten we toen we terugkwamen bij de auto eerst iets te eten en de benen rust te geven.

De hostinec zat inmiddels helemaal vol met Tsjechen die allen goulash met knedelicky aten. Aangezien ik de enige was die daar wel zin in had, reden we eerst maar verder. De Tomtom ingesteld op het dorp Skalna. Hier hebben we elk een (kinder)menu gegeten, zodat we konden opladen voor onze klim naar de ruïnes van Skalní Hrad of Bischofstein.

Deze klim was een stuk gemakkelijker te doen en de restanten waren nog duidelijk herkenbaar. Bovenop opnieuw een geweldig uitzicht over enerzijds beweide heuvels en aan de andere kant beboste bergkammen met grillige rotsformaties.

's Avonds met moeder nog even naar Police nad Metuji gereden en daar rond het plein en de kerk gekeken. Via Suchy Dul daarna naar Hvezda voor een bezoek aan Kaple Star.

We hebben 's avonds gegeten in een restaurant met Italiaanse/Mexicaanse gerechten in Hronov. Hier zaten meer Nederlanders. Onze ervaringen over het eten waren wisselend.

 

[Patrick (Delfzijl)]

Dag 3 Maandag 27 juli

De dag is vandaag laat begonnen: kwart over negen in de auto gestapt om ontbijt te halen en onderweg eerst een waterflesje gevuld bij de bron in Hronov. De kleur en geur van het water verraadde al hoe het zou smaken en mijn oudste zoon spuugde zijn slok ook direct weer uit.

Het water uit het tweede kraantje smaakte iets beter en bevatte wat koolzuur.

Na uitgebreid ontbeten te hebben, stapten we om kwart over elf in de auto naar Trutnov. We hadden verwacht dat we hier uitgebreid konden shoppen en leuke winkeltjes konden bekijken, maar dat viel tegen. We startten rond het plein nog hoopvol en spraken af elkaar over een uur weer te zien, terwijl ieder op zijn eigen tempo verder kon rondneuzen. We liepen Horska op, want dat leek (het begin) van het winkelgebied, maar na een speelgoedwinkel, elektronicazaak, papier-, kledingwinkel en twee Vietnamezen bleken we het centrum gehad te hebben.

Wat ook tegenviel is dat er meer Nederlanders dan Tsjechen in de winkels rondliepen (we zijn toch op vakantie in het buitenland). Het weer was wat druilerig en na een kleine twee uur zijn we daarom weer ingestapt en verder gereden naar Vrchlabi.

Deze plaats was een stuk bezienswaardiger en met meer leuke winkeltjes. En hier waren nóg meer Nederlanders! Ik maakte de opmerking zelfs dat er in beide plaatsen samen meer Nederlanders liepen dan op dat moment in de Kalverstraat in Amsterdam. Rond één winkel was het bijzonder druk, uitsluitend met Nederlandse jongens en mannen, namelijk de wapenhandelaar. Toch vermaakten we ons in de leuke winkeltjes en wisten de nodige souvenirtjes te scoren.

Om even na vijf uur gingen we de auto weer in om de slingerweg over Strazne en Dolní Dvůr te rijden en verderop langs Janske Lazne. We hebben gegeten bij Penzion Borneo (Indonesisch), maar dit ging helaas na het bestellen mis.

De verschillende voorgerechten werden nog aardig rond dezelfde tijd geserveerd (overheerlijke Soto trouwens, lekker pittig!), maar toen begon het wachten op de hoofdgerechten en dat duurde en duurde...
.... de kinderen kregen hun patat met schnitzel en toen zij dit bijna op hadden volgde de saté voor mijn vrouw. Nadat zij klaar was en alles afgeruimd, volgde een excuus dat er wat was misgegaan in de keuken.
Na even wachten volgde het eten van één (steak met paddenstoelen) en iets later de kip voor de ander. Terwijl zij al bijna uitgegeten waren, moest het eten voor de laatste twee nog komen. Eindelijk kwam daar mijn rijst met garnaaltjes en groente in saus en nog wat later de bami van mijn moeder. Dit was een beetje jammer en de gerechten konden het lange wachten niet goedmaken. Toch namen we de uitgebreide excuses van de eigenaresse beleefd in ontvangst en spraken kort met haar over haar Indonesië-avonturen.

 

[bruinh]

Prachtig om te lezen, ook wij hebben diverse vakanties in de omgeving doorgebracht, we wachten op het vervolg, gr. Hans en Nelly.

 

[sador]

Patrick,

Prachtig verslag.

 

[Lucany nad Nisou]

Prachtig verslag Patrick. Genieten.
wij zijn net terug, wat een herfst hier!

Groetjes Sonja

 

[Patrick (Delfzijl)]

Dag 5 Dinsdag 28 juli

Vandaag wilden we een flink aantal bezienswaardigheden uit ons zelfgemaakte boekje afstrepen. Na ons ontbijtritueel met rohlic’s zijn we via Beloves naar Polen gereden. De bedoeling was om eerst water te tappen bij de bron Ida, maar die kon ik zo snel niet vinden.

Over de grens troffen we direct de markt waar we al eerder over hadden gelezen. Vele kraampjes met kleding en troep waarbij afdingen mogelijk was. We hebben er anderhalf uur rondgestruind maar uiteindelijk weinig gekocht. We reden Kudowa Zdroj in waar we parkeerden op een betaalde parkeerplaats, het mannetje dat zou innen zat echter niet op zijn plek, dus wij liepen eerst door naar het naastgelegen restaurant. We namen elk een kindermenu dat op de pannenkoeken na idd erg klein was. Daarna bezochten we de promenade met waterbron.

Anders dan bij de meeste bronnen in Tsjechië stond de bron achter een klaphekje en moest er betaald worden voor het tappen van water. Aangezien het meeste water nou niet erg populair op onze smaakpapillen werkt, hebben we dat niet gedaan.

Ik heb nog wel gekeken of we een wandelstokplaatje (in Tsjechisch: turistický odznaki of turistických štítků na hole) konden vinden. Dit is een soort traditie die ik van kinds af aan al volhoud, op elke vakantiebestemming en bezienswaardige plaats zoek ik zo'n plaatje dat ik thuis op een stok timmer.
Ik vond ze in het derde winkeltje, maar euro’s of Tsjechische kronen werden niet geaccepteerd en er was geen pin aanwezig. Wat nu? Bij het reisbureau waren Zloty’s te koop; 4 voor € 1,-. Echter accepteerden ze geen twee stukken van 50 cent.

Wij dus eerst maar terug naar de auto, in een tasje uit de kofferbak visten we nog een euro en deze bij het reisbureau omgewisseld voor 4 zlotty's om daar twee stokplaatjes voor te kopen. Na eerst heel lang gewacht te hebben, want een oudere mevrouw en non die een busreis naar Praag wilden boeken gingen natuurlijk voor. De familie vermaakte zich ondertussen door verschillende portretten te maken bij de reus die zich verschool in de berghelling.

Dit lijkt me toch geen Krakonos?

Kaplika Czaszek, de doodskopkapel, stond eigenlijk ook nog op het lijstje, maar we waren de weg 'kwijt' en vonden Tsjechië stiekem toch interessanter dan hun bovenburen, dus we reden terug de grens over om Nachod te bekijken.

We parkeerden de auto op Masarykovo náměstí, vanwaar we direct leuke plaatjes konden maken. Het kanon naast de kerk, het kasteel op de achtergrond, de gedenkplaat voor Antonín Strnad, de man op het bankje en verschillende leuke en markante gebouwen. Al snel hoorden we weer diverse Nederlandse stemmen om ons heen, en zelfs in dialect uit onze provincie? Heeft dan echt iedereen bij het kiezen van een vakantiebestemming dit forum gelezen???

Na nog wat winkeltjes bezocht te hebben keken we elkaar eens aan? Heeft al iemand honger? Negatief! En de energie was nog niet op, dus weer in de auto met als bestemming Dobrošov. Hier wandelden we rond één van de grote bunkers. Indrukwekkend zeg, als je bedenkt dat dit slechts het topje is en het daadwerkelijke complex nog vele meters de grond in gaat.

Bovenop de bunkers is een uitkijkpunt van waaraf de hele omgeving te overzien is. In de verte piekt Sněžka mooi boven het gebergte uit.

We deden Peklo ook nog aan. Onderweg kregen we haast een donkere eekhoorn onder de auto, terwijl de familie in de tweede auto vol moest remmen voor een overstekende ree.

Het restaurant bij Peklo was leuk om te zien, maar kon ons niet verleiden tot eten. Hiervoor reden we dus naar Nové Mesto nad Metují. We namen plaats in Hotel u Broučka waar we lekker aten, de porties (kipschnitzel en varkensvlees met champignon) waren niet bijzonder groot, maar smaakten ons goed.

En eeuh... is dit wel veilig? (herentoilet)

Op de terugweg nog gestopt bij de Kaufland om lekkernijen te scoren waardoor we in het donker terugkwamen.

 

[cor]

wat een prima verhaal ik was 20 jaar geleden in nachod, velky drevic en hronov ziet er allemaal veel beter uit

 

[ave271]

Mooi verhaal,BEDANKT.

 

[elske]

Anders dan bij de meeste bronnen in Tsjechië stond de bron achter een klaphekje en moest er betaald worden voor het tappen van water. Aangezien het meeste water nou niet erg populair op onze smaakpapillen werkt, hebben we dat niet gedaan.

Ik heb nog wel gekeken of we een wandelstokplaatje (in Tsjechisch: turistický odznaki of turistických štítků na hole) konden vinden. Dit is een soort traditie die ik van kinds af aan al volhoud, op elke vakantiebestemming en bezienswaardige plaats zoek ik zo'n plaatje dat ik thuis op een stok timmer.
Ik vond ze in het derde winkeltje, maar euro’s of Tsjechische kronen werden niet geaccepteerd en er was geen pin aanwezig. Wat nu? Bij het reisbureau waren Zloty’s te koop; 4 voor € 1,-. Echter accepteerden ze geen twee stukken van 50 cent.

Wij dus eerst maar terug naar de auto, in een tasje uit de kofferbak visten we nog een euro en deze bij het reisbureau omgewisseld voor 4 zlotty's om daar twee stokplaatjes voor te kopen. Na eerst heel lang gewacht te hebben, want een oudere mevrouw en non die een busreis naar Praag wilden boeken gingen natuurlijk voor. De familie vermaakte zich ondertussen door verschillende portretten te maken bij de reus die zich verschool in de berghelling.

Dit lijkt me toch geen Krakonos?

Kaplika Czaszek, de doodskopkapel, stond eigenlijk ook nog op het lijstje, maar we waren de weg 'kwijt' en vonden Tsjechië stiekem toch interessanter dan hun bovenburen, dus we reden terug de grens over om Nachod te bekijken.

We parkeerden de auto op Masarykovo náměstí, vanwaar we direct leuke plaatjes konden maken. Het kanon naast de kerk, het kasteel op de achtergrond, de gedenkplaat voor Antonín Strnad, de man op het bankje en verschillende leuke en markante gebouwen. Al snel hoorden we weer diverse Nederlandse stemmen om ons heen, en zelfs in dialect uit onze provincie? Heeft dan echt iedereen bij het kiezen van een vakantiebestemming dit forum gelezen???

Na nog wat winkeltjes bezocht te hebben keken we elkaar eens aan? Heeft al iemand honger? Negatief! En de energie was nog niet op, dus weer in de auto met als bestemming Dobrošov. Hier wandelden we rond één van de grote bunkers. Indrukwekkend zeg, als je bedenkt dat dit slechts het topje is en het daadwerkelijke complex nog vele meters de grond in gaat.

Bovenop de bunkers is een uitkijkpunt van waaraf de hele omgeving te overzien is. In de verte piekt Sněžka mooi boven het gebergte uit.

We deden Peklo ook nog aan. Onderweg kregen we haast een donkere eekhoorn onder de auto, terwijl de familie in de tweede auto vol moest remmen voor een overstekende ree.

Het restaurant bij Peklo was leuk om te zien, maar kon ons niet verleiden tot eten. Hiervoor reden we dus naar Nové Mesto nad Metují. We namen plaats in Hotel u Broučka waar we lekker aten, de porties (kipschnitzel en varkensvlees met champignon) waren niet bijzonder groot, maar smaakten ons goed.

En eeuh... is dit wel veilig? (herentoilet)

Op de terugweg nog gestopt bij de Kaufland om lekkernijen te scoren waardoor we in het donker terugkwamen.

 

[elske]

Mooi Patrick, wij hebben in het restaurant in Peklo lekker gegeten.

 

[PuNkEnStEiN]

Heerlijk om te lezen die reisverslagen, Patrick! Fijn dat jullie het zo naar je zin hebben!

 

[Patrick (Delfzijl)]

Dag 6 Woensdag 29 juli
Vandaag stond een fikse wandeling op het programma. We zijn met de auto naar Teplice nad Metují Skali gereden met als bedoeling de trein naar Adršpach te pakken en terug naar de auto te lopen. Op de parkeerplaats aangekomen wist de man die het geld int te melden dat de trein om 10:39 uur vertrok, het was inmiddels 10:45 uur en toen ik heb daarop wees zei hij dat we een uur moesten wachten. Net op dat moment hoor ik de trein aankomen rijden waarop ik roep: "rennen!". Mijn zusje, vrouw en de kinderen maken weinig aanstalten en gaan pas rennen als ze last krijgen van de wespen, maar niet richting de trein... maar een rondje om de auto's. De trein is niet meer te halen dus we besluiten om het gebied vanaf deze kant in te gaan en richting Adršpach te lopen.

We lopen eerst de blauwe route richting Hrad Střmen, mijn vrouw vindt dit te vermoeiend en blijft met de oudste en mijn zusje bij de houten blokhut achter en mijn jongste en ik lopen uiteindelijk door. Na het pad ongeveer een kilometer gevolgd te hebben volgt een metalen trap met ruim 140 treden.

Na deze trap moeten we wachten op afdalend volk voordat we de houten trappen kunnen beklimmen. Eenmaal boven blijken we er nog niet te zijn, een steeds groter groeiende groep mensen staat te wachten om via een zeer smalle trap naar het hoogste punt te klimmen. Maar eerst komen ook hier heel veel mensen naar beneden.

Na bijna een kwartier wachten mogen wij naar boven klimmen waar en klein uitkijkpunt blijkt te zijn, tenminste: tussen de oneffen rotsen staat een Tsjechische vlag uit ijzer en de rots is omringt met een hek. Vanaf daar hebben we zicht op een deel van Teplické skály.

Al snel raakte de plek te vol terwijl een onafgebroken stoet mensen omhoog blijft klimmen, gelukkig roept een Tsjech de rest te stoppen zodat wij kunnen afdalen, een kwartier later hebben de ander ingehaald die inmiddels al via de gele route waren gelopen.

De route wordt langzaam aan steeds mooier met hellingen begroeid door bosbessen, hoge bomen, rotsblokken en de Metují als helder stromend riviertje naast ons. We ontdekken zelfs een plek waar het water opborrelt (Stříbrný pramen) en besluiten hier wat te drinken.

Dit mysterieuze bord waarschuwt ons over het vervolg van de route:

Hoe verder wel lopen des te mooier het wordt, houten vlonders over moerassige lichtgroene mosvelden waarin dode bomen met grijze korstmossen zijn bedekt. De rots torenen steeds hoger en het pad wordt meer oneffen. Bepaalde delen bestaan zelfs volledig uit boomwortels. Natuurlijk komen we ook al snel de eerste Nederlanders tegen.

Wanneer de route echt leuk wordt (klimmen en klauteren) treffen we meer Nederlanders waarvan één ons waarschuwt voor de drukte in Adršpach, volgens hem niet leuk meer. En idd terwijl de bergen aan de ene kant via trappen beklimmen en aan de andere kant op zelfde wijze weer afdalen wordt het steeds drukker.

Aan het einde van de gele route kwamen we tussen het 'massa-tourisme' waar we ons niet erg tussen thuis voelde.

Grote groepen Tsjechen, Polen, Duitsers, tientallen Nederlandse gezinnen... nee hier voelen we ons niet tussen thuis. En hoewel de rotsen nog even imposant zijn, het brede platgelopen looppad oogt een stuk minder interessant dan de avontuurlijke route tussen beide rotssteden in.

Mijn vrouw was inmiddels ook al aardig moe van de wandeling van drieënhalf uur en had nog weinig oog voor de omgeving dus we liepen de kortste route naar de uitgang.

Een foto van het poortje dat het decor vormde voor de film ‘The Chronicles of Narnia’ (2005) moest natuurlijk nog wel gemaakt worden. We kochten bij de uitgang wat souvenirs voor de kids en gingen daarna naar het stationnetje om kaartjes te kopen. Voor 5 personen betaalden we 46 kronen. Na enige tijd wachten liep de kaartverkoopster naar buiten en riep iets richting de wachtende mensen, iedereen keek daarop tegelijk op zijn horloge waaruit we op konden maken dat de trein vertraging had.

De trein van 16:15 kwam om 16:30 uur deed een kleine tien minuten over de rit naar ons eindpunt. Bij het station troffen we nog een hazelworm, tenminste een halve..., want zijn achterlijf leek geamputeerd door een aanrijding.

We hebben 's avonds gegeten in het restaurant in Velky Drevic. Ook hier bleken we niet de enige Nederlanders.

De stukjes varkensvlees in chili smaakte erg goed. 's Avonds wilde ik met de vrouw nog naar de Broumovsky Steny bij Slavny om de 'paddestoelen' te zien. Helaas begon het hard te regenen toen we uitstapten en moesten we wel terug naar het huisje rijden.

 

[Baan]

Heerlijk weer een verslag over een vakantie in Tsjechië, ga door we hopen tips te kunnen lezen voor een (eventuele) volgende vakantie.

 

[Patrick (Delfzijl)]

Ik heb nog tien dagen te beschrijven, het duurt alleen even omdat ik ook al weer gewoon aan het werk ben. Maar nu heeft iedereen mooi tijd tussen door om het te lezen en uit te zien naar de volgende.

 

[dennuzzz]

leuk!

 

[Patrick (Delfzijl)]

Dag 7 Donderdag 30 juli

Het grootste deel van de familie had vandaag behoefte aan rust, de kinderen wilden graag rond ons huisje spelen en mijn vrouw vond het tijd om eens iets aan de groter wordende bult met wasgoed te doen. Daarom ben ik alleen met mijn moeder aan de rit gegaan om de bezienswaardigheden rond het dal van Úpice op te zoeken.

We vertrokken vanaf Velký Dřevíč in noordwestelijke richting en kwamen onderweg al snel een herinneringsmonument aan de de tweede wereldoorlog tegen Odolov bij Malé Svatoňovice.

In Male Svatoñovice staat volgens de kaart een bezienswaardig kerkje. De buitenkant doet niet heel bijzonder aan, maar door het glas van de binnendeur zien we dat in het interieur veel goud is verwerkt en een glimp van de plafondschilderingen.

Daarna reed ze via Úpice over Rtyně Podkrkonoši. Ergens heb ik gelezen dat dit plaatsje wordt gedomineerd door een oude houten klokkentoren uit 1592. Het is een 30m hoog, polygonaal gebouw met drie klokken. Een van de waardevolste Tsjechische houten klokkentorens, het grootste en mooiste bouwwerk van deze soort in de regio.

Úpice

Rtyně v Podkrkonoší

Onze volgende bestemming is de ruïne Vizmburk, een burcht uit de 13e eeuw. De Tomtom gaf aan dat we hier met de auto naar toe konden, dus sloeg ik een grindpad in dat het bos door slingerde. Onderweg werden we een aantal keer door borden gewaarschuwd voor dikke hobbels, maar ik kon gewoon doorrijden tot ik een geul trof waar mijn auto niet door zou komen. De eindbestemming bleek nog een driehonderdvijftig meter verwijderd, dus de auto in zijn achteruit gezet en op een splitsing geparkeerd om verder te lopen. Van de ruïne waren nog behoorlijke restanten zichtbaar, maar deze stonden in de steigers voor restauratiewerkzaamheden. Behalve van het informatiebord hebben we er geen foto's gemaakt.

Na deze ruïne wilden we doorrijden naar de volgende, namelijk Rýzmburk. In Cervený Hora stopten we bij een restaurace waar veel Tsjechen geparkeerd stonden.

De kaart was alleen in het Tsjechisch, maar aangezien we toch al meerdere menukaarten gezien hadden moest dat geen probleem zijn. Toch kon ik zo snel geen herkenbare woorden op de kaart vinden... wel iets met kip... dus maar om me heen kijken: bijna de meeste Tsjechen aten een schnitzel met knedelicky, eentje had naast zijn knedelicky een droge kippenpoot liggen. Wij hebben dan toch liever iets met een sausje, dus gingen we voor de goulash (nog een woord dat we herkenden). De serveerster gaf ons de keus uit twee, maar waaruit we konden kiezen begrepen we niet (met of zonder kool?). Daarna vroeg ze wat we wilden drinken (ik zag onderaan de kaart iets staan over menu + 0,2l). Fanta en Mirinda maakten geen deel uit van het assortiment, wel stelde ze in het Tsjechisch iets anders voor, alleen begrepen we niet wat. De Tsjechen dronken allen hoofdzakelijk bier en de kinderen iets roods met prik. Ik zei "nealkoholický" wat een goedkeurend knikje opleverde en ze verdween naar de keuken. Niet veel later kregen we twee borden met goulash (varkensvlees) en rode priklimonade. Na afloop van het eten was ze heel lang aan het nadenken over de rekening en telde ze het op haar vingers voor de zekerheid na, de rekening: 2x 80 kronen eten + 10 kronen drinken = 170 czk.

Na het eten reden we door naar Rýzmburk, maar hier konden we niet met de auto in de buurt komen. We moesten minstens een kilometer lopen en met mijn moeder op krukken leek dat geen goed plan, we reden daarom verder door Grootmoedersdal naar Ratibořice waar een kasteel stond.

We hoefden deze niet perse te bezichtigen maar stopten wel even voor een souvenirtje. Het beeld van de grootmoeder met de kinderen wilden we eigenlijk wel zien, maar hadden we daar 60 czk parkeergeld voor over? Eigenlijk niet, dus reden we via Červený Kostelec terug naar de familie in het huisje.

Met de familie zijn we Hronov in gegaan om te kijken bij het Vietnamese winkeltje. Leuke kleding vonden we hier niet, maar we scoorden wel goedkope schoenen. Oma ging daarna met de oudste kleinzoon en mijn zusje kippepootjes eten in het restaurant bij ons in het plaatsje, terwijl ik met mijn vrouw op zoek ging naar de waterval bij Suchý Důl. Als we de locatie niet via Mapy.cz hadden opgezocht dan hadden we het zeker niet gevonden. We hebben eerst zover mogelijk met de auto gereden en zijn via de groene route op zoek gegaan naar de waterval. Het valt ons daarbij op dat het landschap in de Broumovske Steny eigenlijk net zo mooi is als Adrspach, maar veel puurder en zonder massatoerisme.

De waterval blijkt helaas te zijn opgedroogd, maar het was een leuke wandeling met z'n tweeën.

In Velky Poříćí hebben we lekker gegeten. Kipfilet gevuld met spinazie en roomsaus, biefstuk en kip gevuld met ham en camembert.

's Avonds ben ik met mijn jongste zoon nog snel naar Slavny gereden om de paddestoelen (kamenné hřiby na slavném), een rotsvorm ontstaan door ongelijke verwering, te bekijken.

De zon verdween al haast achter de Sněžka.

Om het donker voor te blijven moesten we dit sprintend doen, maar we hadden veel plezier in het springen van steen naar steen en zagen zo nog enkele mooie uitzichten.

Om negen uur was het echt donker, dus keerden we terug naar huis. Kids op bed en wij deden nog een spelletje yathzee.